ဆရာမ ဒေါ်မမလေး(စ/ဆုံး)
ကျွန်တော့်မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပူနဲ့ အပက်ခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားပါသည်။ သွားပြီ ... သွားပြီ၊ ဘာလုပ္လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတော့တာနဲ့ ခေါင်းကြီးကိုသာ ငုံ့ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘေးနားက ကုလားမြင့်အောင် ကလွဲပြီး အတန်းထဲကလူတွေ ဘယ်သူမွေတာ့ သိလိုက်ပုံမပေါ်ဘူး။ အားလုံးက ထမင်းစားချိန်ဆိုတော့ သူတို့ဘာသာနဲ့သူတို့ ရှုပ်နေကြတာလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ မြင့်အောင်သာ ညနေကျောင်းဆင်းချိန်အမှီ ပြန်ပေးရမှာမို့ ဒီစာအုပ္ကို သဲကြီးမဲကြီး ကုန်းဖတ်နေကြတာ။
ဘာစာအုပ်ရမှာလဲဗျ ... .. ကျွန်တော်တို့လို သွေးကြွခါစကောင်တွေရဲ့ အသည်းစွဲ မြန်မာအော (xxx blue) စာအုပ်ပေါ့။ အခုမွ စဖတ္လို့ သုံးလေးမျက်နှာပဲ ရှိသေးတယ်။ ဖ်တ္ခနဲ လက်ထဲက ဆွဲလုခံလိုက်ရလို့ ဘယ်ကောင်လဲဟ ဆိုပြီး ကောမလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့မှ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ၉တန်း ( D ) အတန်းပိုင်ဆိုလဲဟုတ် ၊ ကျူရှင်ဆရာမဆိုလဲ ဟုတ်တဲ့ ဆရာမ ဒေါ်မမလေး ဖြစ်နေတယ်။
သေပြီပေါ့ဗျာ ... ကျွန်တော်တို့နှစ်ကောင် ဘာပြောလို့ပြောရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ လက်ထဲက ခိုးဖတ်နေတဲ့ အောစာအုပ်ကို ဆရာမ မိသွားပြီဆိုတဲ့ အသိက တက်ခါစ ဖီလင်လေးတွေတောင် ပျောက်ကုန်တယ်။
တော်သေးတယ်ဗျာ ... ဆရာမက စာအုပ်ကိုသိမ်းပြီး ဘာမှမပြောပဲ ထြက်သြားလို့။ ဒါပေမယ့် တချိန်လုံး စိတ်ထဲမှာ ဒီစာအုပ်ကိစ္စကို ဆရာမ ဘယ်လိုအရေးယူအပြစ်ပေးမလ ဲဆိုတာကိုပဲ တွေးပူနေမိတော့ တာပါပဲ။
***
ကံဆိုးစွာနဲ့ပဲ ညနေပိုင်း နံပါတ်-၆ စာသင်ချိန်ဟာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အင်္ဂလိပ်စာအချိန် ဖြစ်နေပါတယ် ... ။
အရင်တုန်းက ဆိုရင်တော့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အချိန်တွေကို အားရဝမ်းသာစောင့်နေလေ့ရှိပါတယ်။ စာအသင်ကောင်းလို့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ .. အခုမွ နှာသွေးကြွစ ကျွန်တော်တို့အတွက် ဆရာမရဲ့ အပြကောင်းလွန်းလို့ပါ။ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ အတန်းထဲဘက်ကို ကျောပေးပြီး စာရေးနေပြီဆိုရင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ တင်သားကြီး နှစ်ဘက်ကို အားရပါးရ ကြည့်ရလို့လေ။
အတန်းထဲက အပျိူဖြစ်ခါစ ကောင်မတွေရဲ့ ဖင်တွေနဲ့ တခြားစီပေါ့ဗျာ။ ဒီကောင်မတွေက ဒါတောင်ပဲကပေးချင်သေးတယ်။ သူတို့ဖင်နံပြားတွေနဲ့များ....ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြရင်တောင် လီးတောင်ပါ့မလား မသိဘူး။ ဆရာမရဲ့ဂျောကြီးကတော့ ရှယ်ပေါ့ဗျာ။ ပြည့်ကားတင်းထွား အသည်းယားစရာကြီးပေါ့ ... ။
အခုတော့ ... အဲဒီတင်ကားကားကြီးကို ခိုးတောင်မကြည့်ရဲလောက်အောင်စိတ်တွေမလုံမလဲ ဖြစ်နေရပါတယ်။ ဒီကြားထဲ ကုလားမြင့်အောင်က လေသံတိုးတိုးနဲ့ ...
ဟေ့ကောင် မောင်ဇော်၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ... ဆရာမက ဘာမွလဲ မပြောသေးဘူးကွ
အေး ငါလဲ အဲဒါပဲတွေးနေတာကွ ... စောက်ပြဿနာပဲ
ငါက အရေးမကြီးသေးဘူး မောင်ဇော်.... မင်းက ညေန ကျူရှင်ရှိတယ် ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
သိဘူးကြာ ညစ်တယ်
ဟိုနှစ်ကောင် ... ဘာမရှင်းလို့လဲ .... ဆရာမကိုမေးလေ
အာ ... ဟို ... ရှင်းပါတယ် ရှင်းပါတယ် ဆရာမ
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ကောင် ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်က စာတွေကိုသာ အသိလက်လွတ် ကူးရေးနေလိုက် ပါတော့တယ်။
***
ဆရာမက စာသင်ချိန်ပြီးတော့ အခန်းထဲက မထွက်ခင် ကျွန်တော့်ကို လှမ်းခေါ်ပါတယ်။ ရင်တထိတ်ထိတ် နဲ့ ဆရာမ အနား ရောက်သွားတော့မှ ဆရာမက ခပ်တိုးတိုးနဲ့ ...
မောင်ဇော် ... ညနေကျောင်းဆင်းရင် ဆရာမကိုစောင့်ပါ ... ။ အမှတ်ခြစ်စရာတွေ အိမ်ကိုပြန်သယ်ရမှာ နဲနဲလေးနေလို့ ...
သြော်... ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ ...
အေး ... အေး ... စိတ်တွေနော် ... စိတ်တွေ ... ဟင်းဟင်း ... ...
ဟူး .... လေပူတွေ မှုတ်ပြီး သက်ပြင်းချ လိုက်ရပါသည်။ ဆရာကြီး ရုံးခန်းလိုက်ခဲ့လို့များ ပြောပြီလားဆိုပြီး လန့်သွားတာပဲ။ တော်သေးတာပေါ့ .... ။ ကျောင်းဆင်းရင် ဆရာမအိမ္ကို ကျူရှင်လိုက်သင်ရတာလေ။ ခါတိုင်းလို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရင်မပြန်နှင့်ပဲ ဆရာမကို စောင့်ပြီး စာအုပ်တွေ ကူသယ်ပေးဖို့ပဲပြောတာ ... ။ အင်း အခြေအနေကတော့ ထင်သလောက် မဆိုးနိုင်ဘူး ထင်ရတာပဲ ... ။
***
ညနေကျောင်းဆင်းတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အတူလိုက်မသွားတော့ပဲ ကျောင်းရှေ့အုတ်ခုံမှာထိုင်ပြီး ဆရာမကိုစောင့်နေလိုက်ပါတယ်။
ခဏေနေတာ့ လက်ဆွဲခြင်းတဖက် အမှတ်ခြစ်စရာ စာအုပ်တွေထည့်ထားတဲ့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်တဖက်နဲ့ ဆရာမ ကျောင်းထဲက ထွက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်ကမန်းကတန်း အဲဒီကြွပ်ကြွပ်အိတ်ကြီးကို ပြေးဆွဲလိုက်တာပေါ့ .... ကိုယ္က အပြစ်ရှိသူမဟုတ်လား ...
ပေး ... ပေး ... ဆရာမ ... ကျွန်တော် ဒါကြီးသယ်ခဲ့မယ် ...
အေး .. အေး ... မောင်ဇော် ... ။ နဲနဲတော့ လေးတယ်နော် ... ။ လာ .. လာ .. နောက်ကျနေမယ် ... သွားရအောင် ...
ပြောရင်းနဲ့ ရှေကအရင်ထွက်သွားတဲ့ ဆရာမေနာက္ကို စာအုပ်ထုပ်ကြီးဆွဲပြီး အပြေးလိုက်ရပါတယ် ။
ရှေ့နောက် ၂ပေလောက်ပဲကွာပြီး လျှောက်နေတာမို့ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ ခြေလှမ်းတိုင်းမှာ စည်းချက်ညီညီ လိုက်ပြီးခါရမ်းနေတဲ့ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို မစားရဝခမန်း ကြည့်နေမြင်နေ ရပါတယ်။
ကျောင်းစိမ်းထမီအောက်က ကော့ပြန်တက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံး ... နိမ့်တုံမြင့်တုံ တုန်ခါနေတာကိုကြည့်ရင်း ... စိတ်ကူးနဲ့ အကိုင်ခံရတိုင်းသာ ပဲ့ပဲ့သွားမယ်ဆိုရင် အခုလောက်ဆို ဆရာမမွာ ထိုင်ဖို့တောင်တင်ပါးရှိမှာမဟုတ်တော့ဘူးလို့ တွေးမိပါတယ် ... ။
ကျွန်တော်တို့လို နှာထစ ကောင်တွေ ဂွင်းလေးများ စိမ်ပြေနပြေတိုက်တတ်လာပြီဆိုရင် ... အေတြးထဲမွာ ကိုယ့်ဘာသာ ဇာတ်လမ်းလေးတွေ တွေးယူပြီး ဂွင်းထုကြတာ မဟုတ္လား။ ဖာလဲသြားမခ်ရဲ ... ။ အောကားကလဲ ဆန္ဒရှိတိုင်း ကြည့်ဖို့ကမလွယ်ဆိုတော့ ... ကိုယ့်မျက်စိထဲ စွဲနေတဲ့ဆော်ကို အာရုံထဲမှာခေါ်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့ လိုးတတ်ကြတာလေ ... ။
ကျွန်တော်တို့ အရွယ်အများစုကတော့ ကိုယ်နဲ့နီးစပ်ရာ နေ့စဉ်ထိတွေ့ဆက်ဆံနေရတဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေထဲကမှ ကိုယ်သေဘာက်ရာ မိန်းမတယောက်ယောက်ကို မှန်းပြီးဂွင်းထု အာသာဖြေလေ့ရှိတဲ့အတိုင်း ... ကျွန်တော်လဲ ညတိုင်း ... ဆရာမကို စိတ်ကူးနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ဂွင်းထုနေကြမို့ပါ။ ဆရာမက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဂွင်းမော်ဒယ် ပေါ့ဗျာ .... ... ။
ဟိုကောင်လေး ... ဘာတွေတွေးနေတာလဲ ... ။ ဟိုမွာ ကားလာပြီ ... မြန်မြန်
အာ ... ဟုတ်ဟုတ် ...
တွေးရင်းနဲ့ လျှောက်လာလိုက်တာ ကားမှတ်တိုင်ကို ဘယ်လိုရောက်နေမှန်းတောင် မသိဘူး။ ဘာတွေတွေးနေတာလဲတဲ့ ... ဆရာမက ။
***
ဝေါကနဲ ထိုးရပ်လိုက်တဲ့ ဟိုင်းလပ်ကားနောက်ခန်းကို ဆရာမနဲ့ ကျွန်တော် အပြေးကလေးတက်လိုက်ပါတယ်။ လူတောင်နေရာမရသေးခင် ကားကအုန်းကနဲဆောင့်ထွက်လိုက်တော့မှ စောက်ကျိုးနဲ အနေအထားနဲ့ ဆရာမနဲ့ ကျွန်တော် ဒီကားပေါ်ပါလာတာသိလိုက်ရပါတယ်။
ထိုင်ခုံနေရာလွတ် မရှိတော့တဲ့ ဟိုင်းလပ်ကားရဲ့ ခြေနင်းခုံပေါ်မှာ ဆရာမက ခြေတဘက်ထောက်ပြီး ... အမိုးကိုင်းက လက်တန်းကိုကိုင်ကာ ကုန်းကုန်းကွကွ ကြီးဖြစ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ အနောက်တည့်တည့်မှာ ... လက္တဘက္က အမိုးကိုင်းကိုဆွဲပြီး ကျန်တဲ့တဘက်က စာအုပ်ထုပ်ကြီးကို ဆွဲထားလျက် ပါလာပါတယ်။
ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေရတာဆို အကြောင်း မဟုတ်ဘူးလေ။ ခုဟာက သူ့ထက်ငါ အလုအယက်မောင်းနေတဲ့ လိုင်းကားပေါ်မှာ မဟုတ္လား။
---
ကားစထွက်လိုက်ပြီ ဆိုရင်ပဲ အကြောင်းကပေါ်လာပြီလေ ... ။ အရှိန်လေးနဲ့ဝေါကနဲ အထွက်မှာ ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးက နောက်ကို တချက်ယိုင်သွားပြီး ရှေ့ကို အုန်းကနဲ ပြေးဆောင့်တော့တာပဲ ... ။
ရှေ့မှာရှိနေတာက အုတ်နံရံကြီးဆိုလဲ အကြောင်းမရှိသေးဘူး။ မသကာ နဲနဲပါးပါး နာယုံပဲ။ ခုဟာက ... ရှေ့မှာရှိနေတာက ဆရာမရဲ့ ဖင်ကြီးလေ ... အဲဒီဖင်ကားကားကြီးကို ပြေးဆောင့်မိမှတော့ အကြောင်းရှိပြီပေါ့ ... ။
ဘာမွ လုပ္လို့မရတဲ့ အခြေအနေမှာ ကျွန်တော်လဲ ဘာမှမလုပ်ပဲ နေနေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ... ကျွန်တော့်ပုဆိုးထဲက အကောင်ကတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီထဲမှာ ချက်ချင်းပဲ ရုန်းကန်ကြီးထွား လာပါတယ်။
အဲဒီထက်ပိုပြီး အခြေအနေ မဆိုးလာအောင်သတိထားပြီးနေပေမယ့် မောင်းချင်သလို မောင်းနေတဲ့ လိုင်းကားပေါ်မှာ ကျွန်တော်လီးက ရှေ့က ကုန်းနေတဲ့ ဆရာမဖင်ကားကားကြီးကို ပြေးဆောင့်လိုက် ... ဆရာမဖင်ကြီးက ကျွန်တော့်လီးဆီ ပြေးဝင်လာလိုက်နဲ့ လီးနဲ့ဖင် စိန်ပြေးတမ်း ကစားနေရပါတယ်။
ကားပေါ်က လူတွေကလဲ ဂိတ်ဆုံးထိမ်ား စီးဖို့ဆုံးဖြတ်ထားကြလားမသိဘူး ။တယောက်မှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ဘူး ... ။ တယောက်ယောက် ဆင်းသွားလို့ ဆရာမထိုင်ဖို့ နေရာရသွားရင် ... ဒီအေနအထားက လွတ်လမ်းမြင်သေးတယ်။ ခုတော့ အဲဒီဖင်ကြီးကို မတော်တဆ ဆောင့်မိနေရာကနေ အရသာတွေ့ပြီး တမင်တကာကို ပြေးပြေးဆောင့်ချင်နေမိပါပြီ ... ။
---
လူပျိုဖြစ်ပြီး နှာသာထလာခဲ့တာ ... မိန်းမတွေနဲ့ပိတ်သီးပွတ်သပ်နေခဲ့ဘူးတာမှမဟုတ်တာ ... ။ ခုလို အရှင်လတ်လတ်ကြီး တောင်နေတဲ့လီးနဲ့ ဆရာမဖင်ကြီးကို မထိတထိဆောင့်နေရတဲ့ အရသာဟာ ... ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မဟာစည်းစိမ်ပါပဲ ... ။
ဖင်သားကြီးတွေကလဲ အိနေတာပဲ။ တခါတခါ ပြေးကပ်နေရာကနေ ချက်ချင်းပြန်မကွာသေးပဲ အသားချင်းပွတ်ပြီး ဖိဆွဲသလိုဖြစ်ပြီးမှ ပြန်ကွာသွားချိန်မှာတော့ ... ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲ ဗုံးအလုံးတစ်ရာလောက် စုပြုံပေါက်ကွဲသွားသလား ထင်ရအောင်ကို တုန်ခါကျန်နေခဲ့ရပါတယ် .... ။
ဒီလောက်တင်းမာနေတဲ့ လီးတံမှာတောင် ဆရာမ ဖင်ကြီးတွေရဲ့ နူးညံ့မှုကို ခံစားနေရရင် ဆရာမကေရာ သူ့ဖင်ကို လာလာဆောင့်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးရဲ့ မာကျောတောင့်တင်းနေမှုကို သိများနေမလား ... ။
ဒါပေမယ့် ဆရာမက ပုံစံမပျက် .. ဖင်ကုန်းထားလျက်ပဲ ငြိမ်နေတာမို့ ... ကျွန်တော်လဲ တချက်တချက် မသိမသာ ဆောင့်လိုက် တခါတခါ သိသိသာသာဆောင့်လိုက် လုပ်နေခဲ့မိပါတော့တယ် ... ။
ကားစပယ်ယာ ခဗ်ာလဲ တစ္စီးလုံး ဖင်သေတွေချည်းပဲ ပါလာလို့ စိတ်ညစ်နေပုံရပါတယ်။ မြေနီကုန်းမှာ မီးပွိုင့်မိနေတုန်း ရှေ့မှတ်တိုင်တွေ အကုန်မေးနေပါတယ်။
ဆြဲထားရတဲ့ စာအုပ်ထုပ်ကြီးကြောင့် လက်အံသေနေတာကိုတောင် အခုမှသိတယ် ... ။ တကယ်တကယ် ... ။ အာရုံက အဲဒီဖင်ကြီးပေါ်မှာပဲ ရှိနေတာ။ စာအုပ္ကို လက်ပြောင်းပြီး ဆွဲလိုက်တုန်း စပယ်ယာက မှတ်တိုင်အမေးမှာ
သုခ ပါလား ........ သုခ
ပါတယ် သုခ ... ဆိုပြီး ဒေါ်မမလေး ဖြေလိုက်သံ ကြားရပါတယ်။
ကောင်းရောဗျာ ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှာ ဆင်းမယ့်လူကိုမရှိဘူး။ မီးပွိုင့်စိမ်းသွားတော့ ကားက ဒေါနဲ့မောနဲ့ ဆောင့်အထွက်မှာ .. ကျွန်တော်လဲ ပြည့်ကားတင်းထွားလှတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဖင်ကြီးကို အားပါးတရ ဖိဆောင့်ချလိုက်မိပါတယ်။
ခါးကိုကော့ပြီး ပိုပိုသာသာလေး ဆောင့်ထည့်လိုက်တာမို့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးတောင် ဆတ္ခနဲ ကားထဲကို ပြေးဝင်သွားပါတယ်။ လုပ်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့ လုပ်လိုက်ပြီးကာမှ ဒီလောက်သိသိသာသာကြီး ဖင်ကိုအဆောင့်ခံလိုက်ရတာကို ရိပ်မိလောက်တယ်လို့လဲ ပြန်တွေးမိကာ ထူပူလာပြန်ပါတယ် ... ။
ပြီးတော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လဲသိတယ် .. ။ ပုဆိုးထဲကလီးက တော်ရုံတန်ရံ ုတင်းနေတာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ အရသာထူးတွေ တွေ့နေတာမို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲကနေ ထိုးထွက်တော့မလောက်ဖြစ်နေပြီ။
အဲဒီလောက် တောင့်တင်းနေတဲ့လီးနဲ့ ဖင်ကိုအထိုးခံနေရတာတောင် တချက်မှ ပုံစံမပျက်ပဲ နေနေတဲ့ ဒေါ်မမလေးကိုလဲ အံ့သြလာပါတယ်။
ဖင်ကြီးက အတုကြီးများလား မသိဘူး ...
အဲဒီလို တွေးမိတာနဲ့အတူ မ်က္စိကပါ ဒေါ်မမလေးရဲ့ဖင်ကြီးကို ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။
ဟောဗျာ ... ကျောင်းစိမ်းထမီ ဖင်အောက်ဘက်လောက်မှာ ကျပ်စေ့လောက်ရှိတဲ့ ရေစိုကွက်လေးပါလား။ သိလိုက်ပါပြီ .. မောင်ဇော်လဲ အဲဒီလောက်မညံ့ပါဘူးလေ။ ဒီအခြေဒီအနေမှာ ဒီအကြက္က ဘယ်ကအရည်စိုတာလဲဆိုတာ တန်းသိလိုက်ပါပြီ ... ။
ဘယ့်နှယ့် နောက်ကနေ ... တရစပ် လီးနဲ့ထိုးနေတာကို ငြိမ်လှချည်လားလို့ ထင်နေတာ။ လတ်စသတ်တော့ ဒေါ်မမလေးတယောက် စောက်ပတ်ထဲက အရည်ကျလောက်အောင် ဖီလင်ယူနေတာကိုး ... ။ နို့မို့ဆိုလည်း ဒီထမီပေါ်မှာ စောက်ရည်တွေစိုမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့ဟာသူ ဖင်ကြားထဲကနေ စီးသြားမွာပါ။ အခုဟာက ကျွန်တော်ကလီးနဲ့ပြေးပြေးဆောင့်နေတော့ ထမီစကပါ ဖင်ကြားထဲ ရောက်ရောက်သွားပြီး စောက်ရည်ကြည်တွေက ထမီပေါ်မှာ ပေါ်လာကာ စိုနေတော့တာပေါ့ ... ။
***
မှတ်တိုင်မှာ ကားရပ်လိုက်တာနဲ့ အရင်ဆုံး လွယ်အိတ်ကို ရှေ့ကိုပြောင်းလွယ်လိုက်ရတာပဲ။ နို့မို့ဆို လမ်းလျှောက်ရင် ပေါင်ကြားကကောင်က ငေါထွက်နေမှာလေ။
ကားလမ်းကို ခပ်သွက်သွက် ကူးလိုက်ပြီး ဒေါ်မမလေးနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရအောင် ရှေ့ကနေ လမ်းထဲကု ိအရင်ဝင်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။ ရန်ကုန်ထုံးစံအတိုင်း ရုံးဆင်းကျောင်းဆင်းချိန်မို့ ဒေါ်မမလေးတို့လမ်းထဲမှာ စည်ကားနေပါပြီ။ ရှေ့ကနေ ဟိုငေးဒီငေးနဲ့လျှောက်လာပြီးမှ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ထမီပေါ်ကအစိုကွက်ကို သတိရလိုက်ပါတယ် ။ သူ့ဟာသူတောင် ဖင်မှာကွက်နေတာသိပါ့မလားလို့ ... ။ ဒီအတိုင်း ဖင်မှာအကွက်ကြီးနဲ့ တလမ်းလုံး လျှောက်လာရင် မြင်တဲ့လူတွေ အကုန်ဟားကြမှာ ... ။
ဟာ ... ငါပြောလိုက်ရင်လဲ ကားပေါ်မှာ ဖြစ်ကြတာတွေအတွက် ရှက်နေရမှာ။ မပြောပဲ နေလိုက်တာ ကောင်းမလား ...
ဘာလုပ်ရကောင်းမလဲ တွေးပြီးမှ နောက်ဆုံး ... ပြောလိုက်လို့ ရှက်ရတာက ငါ့ကိုပဲ ရှက်ရမှာ ... မပြောပဲထားလိုက်ရင် လမ်းထဲကလူတွေ အကုန်ကိုရှက်ရမှာ ဆိုပြီး ... ရှေ့ကနေ ခဏရပ်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။
ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး လျှောက်လာနေတဲ့ ဒေါ်မမလေးကို သေသေချာချာပဲ ရပ်ပြီးကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။ အသားအရည်ကတော့ ပုံမှန်ခပ်လတ်လတ် အသားအရည်ပါပဲ၊ ချောသလားဆိုတော့လဲ အဲလိုချောတာမျိုး မဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်တင်းဖွံ့ထွားတာလေးပဲ ထူးခြားတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက် လောလောဆယ်မှာ ဒေါ်မမလေးကလွဲပြီး ဘယ်မိန်းမကမှ မ်က္စိထဲမွာ ကြည့်လို့ကောင်းတာမရှိပါဘူး ... ။
ဆ ... ဆရာမ ...
ဟို ... ဟိုလေ ....
ဘေးနားက လိုက်လျှောက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောမလို့ ပြင်ကာမှ ဒေါ်မမလေးက မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြန်အကြည့်မှာ ရင်တွေတုန်ပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်ကာ ရုတ်တရက် ဆွံ့အသွားရပြန်ပါတယ်။
ဟဲ့ ... ကောင်လေး ... ၊ ပြောလေ ... ဘာတုန်း
အဲ ... ဟိုလေ ... ဆရာမ ... ၊ ... ဆရာမ ဖင် ... အာ ... ဟို ... ဟို ... နောက်မှာ ကွက်နေတယ် .... ။ အဲဒါ ....
ပြောပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော် နောက်လှည့် မကြည့်တော့ပဲ သုတ်ခြေတင်တော့တာပဲ။
***
ဒေါ်မမလေးတို့ တိုက်ခန်းအောက်ကိုရောက်တော့ တျခား ကျူရှင်တူတူတက်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေက လှေကားအုတ်ခုံမှာထိုင်ပြီး အာလူးဖုတ်တဲ့လူဖုတ် ၊ မုန့်စားတဲ့လူကစားနေကြပြီ။ ကျွန်တော်က စာအုပ်ထုပ်ကြီး ဆွဲပြီးရောက်လာတာမြင်တော့ ဝိုင်းအာကြတယ်။
ဟေ့ကောင် ... မောင်ဇော် ... သိပ်မဖားနဲ့ကွာ ... ။အဆင့်တစ်လဲ မင်းရမှာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ
အေးလေ ... မောင်ဇော်တို့က သိပ်သိသာနေပြီ ... ။ ဆရာမဆီက ဘာစားချင်လို့လဲဟေ့
ငဖားကြီးဟေ့ ... ဟားဟား ...
ဝိုင်းဟားနေကြတဲ့ အကောင်တွေ ကောင်မတွေကို မျက်လုံးပြူး လျှာထုတ်ပြပြီး ပြန်နောက်လိုက်ပါတယ်။ လက်ထဲကစာအုပ်ထုပ်ကြီးကို အုတ်ခုံပေါ်ဘုန်းကနဲပစ်ချလိုက်ပြီး ...
ဟေ့ကောင်တွေ ... တံခါးဖွင့်ထားပြီးပြီလား
အေးအေး ... ဖွင့်ထားပြီးပြီ
ပြီးရော ... ငါဒီအထုပ်ကြီး သွားထားလိုက်ဦးမယ်
ကျူရှင်ရှိတဲ့နေ့ဆို ကျွန်တော်တို့ထဲက တယောက်ယောက်ကို ဒေါ်မမလေးက အိမ်သော့ ပေးလိုက်လေ့ရှိပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့က ကျောင်းဆင်း ခေါင်းလောင်းထိုးတာနဲ့ တခါတည်း ထြက္လာလို့ ရကြတာလေ။ ဆရာမ ကေတာ့ ကျောင်းကိစ္စတွေဘာတွေ ရွိတတ္တာမို့ နောက်ကျပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့က အရင်သွားနှင့်ပြီး လွယ်အိတ်တွေဘာတွေထား အဆာပြေမုန့်တွေဘာတွေ စားထားရတာပေါ့။
ဆရာမက ကိုယ်ခွဲမရှိဘူးလေ။ ဆရာမယောက်ျားဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကိုလဲ ချိတ်ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံထဲမွာပဲ မြင်ဘူးပါတယ်။ ရှမ်းပြည်ဘက်မှာ တာဝန်ကျနေတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ ယူနီဖောင်းပေါ်က အပွင့်တွေအခက်တွေတော့ ပါတယ်။ ဗိုလ်ကြီးလား ဗိုလ်မှူးလားတော့ မခြဲတတ္ဘူး။ ရုပ်ကတော့ အညာသားရုပ်ပဲ။
***
ကျွန်တော်စာအုပ်ထုပ်ကြီးကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထားလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့ပါတယ်။ တိုက်ခန်းဆိုတော့ အိမ်သာရေချိုးခန်းက တွဲလျက်လေ။ ခုတော့ ဒေါသတွေပြေပြီး ခပ်ပျော့ပျော့လေး ဖြစ်နေတဲ့ကောင်က ဆီးသွားလိုက်တော့ ပိုပြီးတောင် ပျော့ကျသွားသလိုပါပဲ ... ။
ကိစ္စပြီးလို့ ရေချိုးခန်း တံခါးကို ဖွင့်မယ်အလုပ်မှာ အဝတ်လှမ်းတဲ့ ကြိုးတန်းဆီကို မ်က္စိက ဘာရယ်မဟုတ် ကြည့်မိလိုက်ပါတယ်။ အတွင်းပစ္စည်းတွေလှမ်းထားတာပါလား။ စကဒ်လိုဟာမျိုးတထည်နဲ့ ပန်တီအပြာလေးတထည်ပါ။ လျှော်ပြီးလှမ်းထားတာနဲ့တူပါတယ်။
ကျွန်တော့်လက်က အပြာရောင် ပန်တီလေးကို အလိုလို လှမ်းယူလိုက်မိပါတယ်။ လက်ထဲမှာ ရောက်လာတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အပြာရောင်လေးကို တယုတယ ကိုင်တွယ်နေရင်းက ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ဘယ်လိုမှထိန်းလို့မရတော့ပါဘူး ... ။ စောစောက ညှိုးငယ်နေတဲ့ သကောင့်သားကလဲ အားမာန်အပြည့်နဲ့ ချက်ချင်း ရုန်းကြွလာပြန်ပါတယ် ... ။
ကျွန်တော် ... ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ပြီး ကြိုးတန်းမှာ တင်လိုက်ပါတယ်။ လက္ကို တံတွေးနဲနဲဆွတ်ပြီး တောင့်တင်းနေတဲ့လီးကို ရှေ့နောက်ဆွဲပြီး ဂွင်းထုဖို့ အစပျိုးလိုက်ပါတယ် ။ တလမ်းလုံး ဆောင့်လာရတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဖင်ကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း ... အဲဒီဖင်ကြီးမှာဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီကို သေသေချာချာ ဖြန့်လိုက်ကာ ... ခွကြားနေရာကို ခပြ္ဖဖြ နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတယ်။
ဒီနေရာလေးက စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ အမြဲကပ်နေမယ့်နေရာပဲ
ဆပ်ပြာရနံ့ သင်းနေတဲ့ ပန်တီခွကြားနေရာကို လျှာနဲ့မထိတထိ လျက်လိုက်တယ်။ စိတ်အာရုံထဲမှာတော့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျက်ပေးလိုက်ရသလိုပဲ ခံစားရပါတယ်။ အောက်မှာလဲ လက္က အဆက်မပြတ် ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာမို့ ... လီးတံထိပ္က ဒစ်ကြီးကလဲ ဖူးကားရောင်ရမ်းလို့နေပါပြီ ... ။ တသက္လုံး ဂွင်းထုခဲ့သမျှ ဒီတခါထုရတာ အရသာအရွိဆုံးပါပဲ။
ရေချိုးခန်း နံရံကိုမွီကာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အတွင်းခံပန်တီကို မျက်နှာကမခွာပဲ စိတ်ကူးယဉ်ချင်တိုင်းယဉ်ကာ စိတ်ရှိလက်ရှိ ထုနေရတာလေ ... ။
အ ... အ ... ရှီး ...
ဟင်း .... အ ... အား ...
***
ကျွိ ..... ကျွီ ..... ကျွီ ...
အသံတခုနဲ့အတူ ညာဘက္က ရေချိုးခန်းတံခါးက ပွင့်သွားကာ တယောက်ယောက် ဝင်လာလိုက်တာကို မျက်စိထောင့်မှာ ရိပ္ကနဲ တွေ့လိုက်ရချိန်မှာ ... အရာအားလုံး နောက်ကျသွားပါပြီ ... ။
တံခါးကို သေသေချာချာ ပိတ်ခဲ့မိရဲ့လား ၊ စေ့ရုံသာ စေ့ထားခဲ့မိသလားဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မတွေးတတ်တော့ပါဘူး ... ။ အင်းလေ ... ဒီလိုလုပ်မိလိမ့်မယ်လို့လဲ ကိုယ်တိုင်တွေးမိခဲ့တာမှ မဟုတ္တာ ... ။ အခြေအနေက ပံ့ပိုးလို့ အခုလို ဖြစ်သွားရတာပါ ...။
ဒေါ်မမလေး ရေချိုးခန်း ရောက်လာတဲ့ အသံကို လုံးဝကို မကြားခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် တိုကြ္ပဲက ပြင်းထန်နေတာကိုး ... ။ အခုတော့ ... အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းလျက် သူ့ရဲ့ အတွင်းခံပန်တီလေးကို မျက်နှာမှာအပ်ကာ ဂွင်းထုနေတဲ့ မောင်ဇော်ရဲ့ အျဖစ္ကို ဒေါ်မမလေးတစ်ယောက် မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ ကြုံလိုက်ရပါပြီ ... ။
မောင်ဇော် ... မင်း ... ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ...
အဲဒါ ... ဆရာမ ဘောင်းဘီမဟုတ်လား ...
အခု ... ပုဆိုးမြန်မြန်ပြန်ဝတ်စမ်း ... အောက်က ဟာကိုလဲကြည့်ဦး ...
ဒေါ်မမလေးကသာ ဇယ်ဆက်သလို ပြောနေပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ တခွန်းမှ ပြန်မပြောတော့ပါ။ ဒီလိုထိတောင် ဖြစ်လာမှ ရွေးစရာလမ်း မရှိတော့ဘူးလို့ပဲ ခံယူလိုက်ပြီလေ ... ။ ရှေ့ဆက်တိုးရုံပဲရှိတော့တာပေါ့ ... ။ ကျွန်တော့်ပေါင်ခွကြားက ထုလက္စမို့ တောင်မတ်နေတဲ့ လီးကိုကြည့်ကာ ပုဆိုးပြန်ဝတ်ခိုင်းနေတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်လုံးကို ဖ်က္ခနဲဆြဲကာ ကျွန်တော့်လီးတံပေါ်မှာ ဖိကပ်ထားလိုက်မိပါတယ် ... ။
ရုတ်တရက်မို့ ... ဒေါ်မမလေးတယောက် ဘာမှမတုန့်ပြန်နိုင်ခင်မှာ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကို ပိုပြီးနီးကပ်သွားအောင် တိုးလိုက်တော့ ... ဒေါ်မမလေးကို ရေချိုးခန်းထောင့်မှာ ပိတ္ထားလိုက်သလိုပါ ဖြစ်သွားပါတယ် ... ။ လောလောလတ်လတ် စိတ်တွေထကြွထားကြတဲ့သူနှစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ပြင်းထန်ဆူညံလာပါတယ် ... ... ။
ဆ ... ဆရာမ ... ကျွန်တော် ... ကျွန်တော် .. မရေတာ့ဘူးဗ်ာ ...
ကြည့်ပါဦး ဆရာမရယ် .... ။ လီးတချောင်းလုံး အရမ်းတောင်နေပြီ ... ။ ဆရာမဖင်ကို တလမ်းလုံး ဆောင့်လာခဲ့တာလေ .... ။ အခု ... မနေနိုင်တော့ဘူး ... ။ အရမ်းလုပ်ချင်နေပြီ ... ။
မောင်ဇော် ... မင်း ... မင်း .... ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပါ ဆိုနေတာကို ... ဒီကလေးနဲ့တော့ ခက်ကုန်ပါပြီ ...
ဒေါ်မမလေး ... တုန်ယင်စွာနဲ့ မောင်ဇော့်ကို ပုဆိုးပြန်ဝတ်ဖို့ပဲ ပြောနေပေမယ့် လက်နှစ်ဘက်ကတော့ မောင်ဇော်ရဲ့လီးတံကို တင်းကျပ်စွာဆုပ်ညစ်ထားပါတယ်။
ဒေါ်မမလေးက ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်ထားချိန်မှာ မောင်ဇော်ရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက အလိုလို ကော့လိုက်ကုန်းလိုက် လုပ်ပေးနေမိတာမို့ ... ဂွင်းထုပေးတာ ခံနေရသလိုပါပဲ ... ။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဖြစ်ညှစ်ထားတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ လက်ထဲကို လီးတံတချောင်းလုံး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လုပ်နေရင်း ... စိတ်တွေ တအားပါလာကာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်ကြီးကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်ပါတော့တယ် ... ။
ဒေါ်မမလေးရဲ့ လက်နှစ်ဘက်က လီးတံကို ဆုပ်ကိုင်ထားချိန်မှာ ကျွန်တော်က သိုင်းဖက်လိုက်တာမို့ ... လက်တွေကို ရုန်းမရအောင် ချုပ်ပြီးသား ပုံစံဖြစ်သွားပါတယ်။ နူးညံ့တဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အတွေ့အထိ နဲ့ ကိုယ်ရနံ့ ကို တခါမွ ... ဒီလောက်ရင်းရင်းနှီးနှီး မကြုံခဲ့ဖူးတာကလဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရမ္မက်ရှိန်ကို တရိပ်ရိပ်တိုးစေပါတယ်။
ကျွန်တော့် အထင်တော့ ... ကျွန်တော်ရော ဒေါ်မမလေးပါ နှစ်ယောက်လုံး နတ္ပူးသလို တုန်ခါနေကြတယ်လို့ ခံစားနေရပါတယ်။
မလုပ်ပါနဲ့ကွာ ... မဖြစ်ပါဘူး ...
မောင်ဇော်... လွှတ်ပါ .... ဆရာမကို ... ။ ဟိုမွာ ... တခြားကလေးတွေ တက်လာတော့မယ်လေ ...
ပါးစပ္ကသာ လွှတ်ပါတကဲကဲ လုပ်နေပြီး လက်တွေက လီးတံကိုမလွှတ်တမ်းကိုင်ထားတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ လည်ပင်းတဝိုက်ကို ခပြ္ဖဖြ လိုက်နမ်းနေတုန်းမှာ ဒေါ်မမလေးက စိုးရိမ်စွာပြောလာပါတယ် .... ။ ဒေါ်မမလေးရဲ့ကျောပြင်ကို ချုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်တွေက အောက်ကို ဖြေးဖြေးချင်း လျော့ချလာပါတယ်။ ခါးအထက်ပိုင်းလောက်ဆီကို အရောက်မှာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ မျက်နှာကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ... ခါးအောက်ကနေ မို့မောက်ကားထွက်နေတဲ့ ဖင်သားတွေကို ဆတ်ခနဲဆွဲကိုင်ကာ ဆီးခုံချင်း ပူးကပ်သွားအောင် ဆွဲယူလိုက်မိပါတယ် ... ။
ဒါပေမယ့် ဒေါ်မမလေးက လီးတံကို ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲမို့ ... ဆီးခုံချင်း မပူးကပ်တော့ပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဒစ္ဖ်ားကသာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဆီးစပ္ကို ထိုးမိသွားပါတယ်။ အရေပြားချင်း ပြတ္တာဆို ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် ... အခုဟာက ဒေါ်မမလေးရဲ့ ထမီစကို ဖိပွတ်မိသွားတာလေ ... ။ ကားပေါ်မှာတုန်းကတော့ ကိုယ္ကလဲ ပုဆိုးနဲ့ ၊ အောက်ကလဲ ဘောင်းဘီပါသေးတာဆိုတော့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အခုက ကိုယ်ကအလွတ်ကြီးဆိုတော့ ပူကနဲဖြစ်ပြီး ဒစ်ဖျားတခုလုံးကျိန်းစပ်သွားတာပဲ ... ။
အ ... အ ...
ဟင် ... ဘာ ... ဘာ ဖြစ်လို့လဲ ...
အား ... ကျွတ် .. ကျွတ် ... ထမီကို ပြတ်ဆြဲသလို ဖြစ်သွားတာ ... ။ ကျင်သွားလို့ ...
နေရင်းထိုင်ရင်း ကျွန်တော်ထအော်လိုက်တာမို့ ဒေါ်မမလေးတောင် လန့်သွားတယ်ထင်တယ်။ တချိန်လုံး လီးကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကို အလန့်တကြား လွှတ်လိုက်ပါတယ် ... ။ အကြောတွေ ထောင်နေအောင် တင်းမာနေတဲ့ လီးထိပ္က ကျိန်းစပ်နေတဲ့ ဒစ္ဖ်ားကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြန်ကိုင်ကြည့်ပြိး ဆုပ်လိုက်ဖြေလိုက် လုပ်ပေးနေတုန်း ... ဒေါ်မမလေးရဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ အပြုအမူကို ကြုံတွေ့လိုက်ရပါတယ် .... ။
ဟင်း ... ဘာအခုမွ တော်တော်နာနေတာလဲ ... ဒီလောက်သောင်းကျန်းနေတာကို ... နဲတောင်နဲသေးတယ် ....
ပျစ် ...
ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ဝါးကို ပါးစပ်နားတေ့ကာ လက်ထဲကို တံတွေးနဲနဲ ထွေးလိုက်ပြီး၊ အဲဒီတံတွေးတွေကို ကျွန်တော့လီးတံမှာသုတ်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း လီးကို ဆွဲကစားပေးပါတယ် ... ။ ကျွန်တော် နာနေတာတောင် ပြန်မေ့သွားပြိး လီးကို အလိုက်သင့် ကော့ပေးထားမိပါတယ် ... ။ လီးတချောင်းလုံး နီရဲလာအောင် အရသာတွေ့နေချိန်မှာ အခုလိုဂွင်းထုပေးနေတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလဲ အရည်တွေ ဘယ်လောက်ရွဲနေမလဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်ချင်ပါတယ်။
နာသေးလား ... အခု
အ .. အ .. အား ... မနာတော့ဘူး ... အရမ်းကောင်းတာပဲ ဆရာမရယ်
ပြစ် .. ပြစ် .. ဗျစ် ...
နှာဗူးလေး ... မြန်မြန်ပြီးတော့ .... အောက်ကနေ တက်လာကြတော့မယ်
အ .. အား ... ရွီး ... ကောင်းလိုက်တာ ... ။ သွက်သွက်လေး လုပ်ပေးပါ ဆရာမရယ်
အင်း ... လာ ... ဒီလိုနေ ...
မျက်နှာချင်းဆိုင် ထုပေးနေတာမို့ ပုံစံမက်တဲ့ အေနအထားကို ဒေါ်မမလေးက ပြောင်းပေးပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုဆွဲလှည့်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲထည့်ကာ နောက်ကနေ လှမ်းပြီးထုပေးတဲ့အခါမှာတော့ ဒေါ်မမလေးရဲ့လက်တွေကခုနကထက်ပိုပြီး သွက်သွက်လက်လက် လှုပ်ရှားလို့ရသွားတယ်။
အားနေတဲ့ ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဘက်ကိုလဲ ဒေါ်မမလေးရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို နောက်ပြန်ကိုင်ကာ စိတ်ရှိလက်ရှိ ကိုင်တွယ်နေလိုက်ပါတယ်။ တရစပ် ဂွင်းထုပေးရင်းက ကျွန်တော့်နားရွက်နားကပ်ကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တဲ့ စကားသံကို အကြားမှာ ... တကိုယ္လုံး ကြက်သီးတွေတောင် ထသွားတယ်။
မင်း ... ဆရာမကို ... သိပ်လိုးချင်နေလားဟင် ...
အ .. အ .. ဗျာ ...
ကျူရှင်ပြီးရင် မပြန်နဲ့နော် ... ။ ဆရာမနဲ့မင်းနဲ့ ... လိုးကြရအောင်ကွာ
အား .... အီး ... အ .... ပြီးတော့မယ် ... ဆရာမ .... အ .. အ .. ထုပေး ...ထုပေးပါ ...
အင်း ... အ ...
ပျစ် ... ပျစ် ....
ဒေါ်မမလေးက ဂွင်းထုပေးရင်း ပြောလိုက်တဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့် စိတ်ခံစားမှုတွေက ပိုပြီးမြန်ဆန်လာပါတယ်။ ကျွန်တော် ခါးကို ကော့နိုင်သလောက်ကော့ပေးထားသလို ... ဒေါ်မမလေးကလဲ လီးတံကြီးကို အားထည့်ပြီးညစ်ကာ ဆက်တိုက်ထုပေးနေတယ်။
အသက်ကိုအောင့်ထားကာ ... လီးတံထိပ် ဒစ္ဖ်ားကေန တကိုယ္လုံး ကျင်နေအောင် တလိပ္လိပ္တက္လာတဲ့ ကာမအရသာကို အားပါးတရ ခံစားရင်း .. သုတ်ရည်တွေကို ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပန်းချလိုက်ပါတော့တယ် ။
တကိုယ္လုံး နုံးချည့်ကာ ယိုင်နဲ့နဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ထူမတ်ပေးရင်း ဒေါ်မမလေးက ပြုံးစိစိကြီးလုပ်ကာ ...
ဟင်း ... မြန်လိုက်တဲ့ ကိုယ်တော်လေး ...
ကိုယ့်ဟာတွေကိုယ် ရေလောင်းပြီး ဆေးခဲ့ဦးနော်... ဟင်းဟင်း ...
ပြောပြီးတော့ သူ့လက်တွေကို ရေဆေးကာ ထြက်သြားတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်မိပါတယ် ... ။ ဒီအချိန်လေး ၁၀ မိနစ်လောက်အတွင်းမှာ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ပါဘူးလေ ... ။
တန်းပေါ်က ပုဆိုးကို ပြန်ယူကာဝတ်လိုက်ပြီး စောစောက ပန်းထုတ်ထားတဲ့ ဒေါသတွေကို ရေဆေးချပြီးမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်ပါတယ် ... ။
အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဟိုကောင်တွေ အသင့်ပြင်ထားပြီးကြတဲ့ စားပွဲဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး အရွိန္မသေသးတဲ့ အရသာကို မ်က္လုံးမွိတ္ကာ ဇိမ်ယူနေလိုက်တယ်။ ဒေါ်မမလေးကတော့ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပြီး အဝတ်အစားလဲနေတယ် ထင်ပါတယ်။ ကျူရှင်ပြီးရင် ... ဆိုတဲ့ အေတြးက ဝင်လာပြန်တော့ ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ် ခုန်လာပါတယ်။ ဘယ်လိုစပြီး ဘာတွေလုပ်ရမလဲဆိုတာ တွေးကြည့်နေတုန်း အောက်ကကောင်တွေ ဆူဆူညံညံနဲ့ဝင်လာကြပါတယ်။
အေး ... ငါ့အိမ္က ပိုက်ဆံမပေးသေးဘူးကွ။ ရရင်တော့ ငါလဲဝယ်မှာ
မဟုတ်ဘူးလေဟယ် .. ဟိုကြေငြာမှာဝတ်သွားတဲ့ ဒီဇိုင်းကိုပြောတာ ငါက
" အေးဟေ့ကောင် ... မင်းအဲဒီသီချင်း ကော့ဒ်ရှိရင် ငါ့ကိုပေးဦး
တယောက်တပေါက်နဲ့ ဘာတွေပြောနေကြမှန်းမသိအောင် ဆူညံစွာရောက်လာကြပြီး အလျိုလျိုထမင်းစားပွဲဝိုင်း၂ ဝိုင်းမှာ နေရာယူနေကြချိန်မှာ ဒေါ်မမလေးလဲ အခန်းထဲက ထွက်လာပါတယ်။ တီရှပ်ပွပွနဲ့ ကရင်ထမီလိုလို ရှမ်းထမီလိုလို တိုင်းရင်းသားအဆင် ထမီတထည်ကိုတွဲပြီး သာမန်သာဝတ်ထားပေမယ့် ကျွန်တော့်အမြင်မှာ တော်တော်ကြီးကို လှနေပါတယ်။
ကဲကဲ ... အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်ရင် စရအောင် ...
သချာင်္ ( ၁ ) သင်မယ်ဒီနေ့ ...
စာအုပ္ထုတ်ဆိုလို့သာ ထုတ်ထားရတယ် ၊ စာထဲမွာ ကျွန်တော့်အာရုံတွေ လုံးဝရွိမေနပါဘူး။ ရှင်းပြနေတဲ့ အသံတွေ ပြန်မေးနေတဲ့ အသံတွေကလဲ ကြားတချက် မကြားတချက်ပါပဲ။ ခ်ထားတဲ့ စာအုပ္ကို ငုံ့ကြည့်နေရင်း ဒေါ်မမလေးကို ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ လုပ်ရမလဲဆိုတာတွေကိုပဲ စိတ်ကူးယဉ်နေ မိပါတော့တယ်။
ငါ လူပျိုရည်ပျက်တော့မှာပါလား .. ဆိုတဲ့အသိကလဲ ရွက်သလိုလို ပီတိဖြစ်နေသလိုလို ခံစားရစေပါတယ်။ အင်းလေ ... ကြေးစားမိန်းမတယောက်နဲ့ကာမဆက်ဆံပြီး လူပျိုရည်ပျက်ရတာထက်စာရင် အခုလို .. ကိုယ်တကယ် တပ်မက်စွဲလမ်းရတဲ့ မိန်းမတယောက်ဆီမှာ လူပျိုရည်အပျက်ခံလိုက်ရမှာကို ကျေနပ်မိတာအမှန်ပါပဲ ... ။
ပြီးတော့ ... အဲဒီအချိန်ကျရင် စိတ္ကူးထဲမွာ အခါအခါမြင်ယောင်မှန်းဆခဲ့ရဖူးတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးကို မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း မြင်ခွင့်ရပြီလေ ... ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လူပျိုရည်ကို သောက်သုံးမယ့် ဒေါ်မမလေးရဲ့ ပေါင်ကြားက အချစ်ပန်းပွင့်ကြီးကရော ဘယ်လိုပုံများရှိနေမလဲ ... ။ မဆုံးနိုင်တဲ့အတွေးတွေ အမျိုးမျိုးတွေးနေတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာသွားလဲမသိဘူး။ ဘေးကကောင်တွေ စာအုပ်တွေ သိမ်းဆည်းနေမှ စာသင်လို့ပြီးသွားတာ သိပါတော့တယ်။
အားလုံးကေတာ့ ထုံးစံအတိုင်း ကျူရှင်ပြီးတာနဲ့လစ်ဖို့ပြင်နေကြပြီ။ ကျွန်တော့်မှာသာ နောက်ဆက်တွဲ သင်ခန်းစာအတွက် ထပဲထရမလို ထိုင်ပဲထိုင်နေရမလို ဖြစ်နေတယ်။ အေရးထဲမွ ဘာမွမသိတဲ့ ဟိုအကောင်တွေက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ခေါ်နေသေးတယ်။ ခါတိုင်းလဲ ကျူရှင်ပြီးရင် ထိုင်နေကြပါ။ ဒီနေ့တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ ခေါ်တဲ့အကောင်တွေကို တော်တော်သောက်မြင်ကပ်သွားတယ် ... ။
ဟေ့ကောင် လဒ ... ထိုင်မှာလားလို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်
ဟေ ... အေးအေး ... ငါဒီနေ့ မထိုင်တော့ဘူးကွာ ၊ အိမ်ကစောစောပြန်လာဖို့ မွာထားတယြ္က
အံမယ် ... မောင်ဇော် ... ဒီနေ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တောင် မထိုင်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ္လား
ဗ်ာ ... ဟုတ် .. ဟုတ္တယ်ဆရာမ ...၊ ဟို .. အိမ်မှာ ကိစ္စလေးရှိလို့ပါ
အေးအေး ...၊ လိမ္မာတယ် ...၊ အိမ္ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်နော်
ဟုတ်ကဲ့ ...၊ ပြန်မှာပါ
ဟိုကောင်တွေ ခေါ်နေတာကို အတင်းငြင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်မမလေးကလဲ ဝင်ပြီးစနေပြန်ပါတယ်။ အိမ္ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်နော်တဲ့ .. ဟားဟား ... ။
အားလုံး လွယ်အိတ်ကိုယ်စီဆွဲကာ ထွက်နေကြပါပြီ။ ကျွန်တော်ပဲ ယောင်လည်လည်လုပ်ပြီး ဟိုဟာပျောက်သလိုလို .. ဒီဟာပျောက်သလိုလိုနဲ့ ထိုင်ရာက မထေသးတာ။ အဲဒီအချိန်မှာ ဒေါ်မမလေးကလဲ ပြုံးစိစိနဲ့ တချက်ကြည့်ပြီး မီးဖိုခန်းဘက်ကို ထသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ချက်ချင်းအကြံရပြီး နောက်က ထလိုက်သွားတယ်။
အေးအေး ... ဟေ့ကောင်တွေ သွားနှင့်ကြကွာ ... ငါရေသောက်ပြီးမှလိုက်လာခဲ့မယ်
ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့တော့ မဟုတ္ဘူး။ တမင် အားလုံးကြားအောင်အော်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ် ... ။
အထဲရောက်တော့ ဒေါ်မမလေးကလဲ သောက်ရေအိုးနားမှာ ရပ်စောင့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုမှန်းမသိတဲ့အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြီးကြည့်နေပြန်ပါတယ်။
ကိုယ်တော်လေး .. အိမ်ရောက်အောင်ပြန်နော်.. ဟုတ်ပြီလား။ ခစ်..ခစ်
အာ ... မဟုတ်ပါဘူး ... ၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ပြောလိုက်တာပါ
ဟွန်း ... သိပါ့ .. သိပါ့ ။ ပြာယာကို ခတ်နေတာပဲ ... တခါထဲ
အခုပြန်မဆင်းလို့မှ မရတာ ... ဆရာမရဲ့ ။ သူတို့သိကုန်မှာပေါ့
အေးပါ ... သွားလိုက် ... ဆင်းသွားလိုက် ။ ပြီးရင် .. ဟိုဘက်လမ်းဘက်ကနေ ပြန်ပတ်ပြီးတက်လာခဲ့ ... ဟုတ္ပလား
အာ .. အင်း အင်း ...
ဟေ့ .. သိပ်လဲ အမြန်ကြီး တက်မလာနဲ့နော်... ကျွန်မ ရေလေးဘာလေးချိုးပါရစေဦး ... ။ သြားသြား ...
အင်း .. ဟုတ်သားပဲ။ အခုခပ်တည်တည်နဲ့လိုက်ဆင်းသွားပြီးမှ ဟိုဘက်လမ်းကနေ ပြန်ပတ်လာခဲ့လို့ ရတာပဲ။ မိန်းမဥာဏ်ဆိုတာ ဒါမျိုးကိုပြောတာနေမှာ။ ကျွန်တော်ကတော့ မွှန်နေတာနဲ့ ဘာမှမတွေးတတ်တော့ဘူး ထင်ပါတယ်။
ဒေါ်မမလေးက ရေတောင် ချိုးထားဦးမယ်ဆိုပါလား ... ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ နောက်ဆုံးကျန်နေတဲ့ နှစ်ယောက်သုံးယောက်နဲ့ ရောပြီး အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့ လိုက်ပါတယ် ... ။
' လောကကြီးမှာ လင်ယောင်္ကျားနဲ့ ခဏတဖြုတ်လောက်လေး ဝေးနေတဲ့အချိန်မှာ ဒါမျိုး အစားကောင်းလေးတွေနဲ့လည်း စားရကံ ကြုံဆုံကြတတ်ပါတယ်။ ဖြစ်တတ်တဲ့ လောကသဘာဝပါပဲလေ ... ။ ခိုးစားရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှမတူတာအမှန်ပါပဲ 'လို့ ဒေါ်မမလေးက ရေချိုးနေရင်း ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဖြေတွေးလေးတွေးရင်း ... ပြုံးလိုက်မိတယ် ... ။
***
လမ်းထိပ်ကို ရောက်တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲမှာ စနစ္တက် နေရာယူပြီးထိုင်နေကြတဲ့ ကောင်တွေက လှမ်းခေါ်ကြပြန်ပါတယ်။ စနစ္တက် နေရာယူတယ်ဆိုတာက .. ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်သွားသမျှ ဆော်တွေကို မ်က္စိတဆုံးလဲ ကြည့်နိုင်ရမယ်၊ အချင်းချင်းလဲ မြင်ကွင်းကို ပိတ်တာကွယ်တာမျိုး မရှိရအောင် ထိုင်ကြတာကို ပြောတာပါ .. ။ အင်း အချိန်နဲနဲ ဖြုန်းရမယ်ဆိုတော့လဲ ခဏလောက် ဝင်ထိုင်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။
အေး .. လာလာ မောင်ဇော် ... မင်းထိုင်ဦးမလို့လား ... ပြန်မယ်ဆို
ဆေးလိပ်လေး သောက်လိုက်ဦးမယ်ကွာ .. အိမ်ရောက်ရင် သောက်လို့မရတော့ဘူးကွ
ပြောရင်းနဲ့ ခွေးခြေပုတလုံးယူကာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်က LONDON တလိပ္ကို မီးညှိကာ ဖွာနေလိုက်သည်။ မီးခိုးငွေ့များကို အရှိုက်ထဲရောက်အောင် ရှူသွင်းပြီးမှ ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်မှုတ်ထုတ်ကာ စီးကရက္ကို အရသာခံ သောက်နေတုန်းမှာ ...
ဟေ့ကောင်မောင်ဇော် ... နေ့ခင်းက မင်းတို့ဆီက အောစာအုပ် မိလို့ဆို
ဟာ .. မင်းကို ဘယ်သူပြောလဲ
ဟိုကောင် ကုလားပြောတာလေ ... မေလးရွား ကိုယ်တိုင်မိတာဆို
မဟုတ်ပါဘူးကွာ ... အဲဒီကောင်ကုလား လျှောက်ဖွနေတာ ... မေလးရွား မိတာဆို ငါဘယ္လို ကျူရှင်လာရဲမလဲကွ
အေးပေါ့ ... ဟေ့ကောင် အသစ်လေး ဘာလေးရရင်လဲ ပေးဖတ်ဦးကွာ
ရရင် ပေးပါမယ်ကွာ မပူပါနဲ့
ဟိုသောက်ကောင် ... ပါးစပ်ပေါက်က ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး ... ။ တော်ပါသေး ... ။မင်သေသေနဲ့ ပိတ်ငြင်းထားလိုက်ရတယ်... ။
ဒေါ်မမလေးကို နောက်ကွယ်မှာ ကျောင်းသားတွေက မလေးရှားလို့ခေါ်ကြတယ်လေ။ မမေလးဆိုတဲ့ နာမည်ကို ဖျက်ခေါ်ကြတာပါ။ အခုတော့ အဲဒီမေလးရွား အောစာအုပ်မိတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းက တော်တော်ပြန့်နေပြီလားမသိဘူး။ မြင့်အောင်ကို ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ စွတ်ဖွာနေတဲ့ စီးကရက္က ဖင်စီခံနားထိကုန်နေပြီမို့ လွှင့်ပစ်လိုက်ကာ...
ကဲ .. ငါလိမ့်တော့မယ်ကွာ ... အားလုံးပဲ
အိုကေ ... အိုကေ
အေးအေး .. မနက်ဖြန်ကျ ရှစ်တန်းကကောင်တွေနဲ့ ကန်ဖို့ချိန်းပြီးပြီနော်
အေးပါ .. ငါသိပါတယ်။ ဒိုးပြီကွာ ...
ကားမှတ်တိုင်ရှိရာဘက်ကို ထွက်ခဲ့ပြီး မှတ်တိုင်မှာ အရိပ်အခြေ ခဏကြည့်လိုက်တယ်။ အားလုံးရှင်းနေတော့မှ မှတ်တိုင်ကိုကျော်ပြီး ဟိုဘက်လမ်းထဲကို ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ လမ်းအဆုံးကနေ ဒေါ်မမလေးတို့လမ်းထဲကို ပြန်လျှောက်ဝင်လာခဲ့ချိန်မှာတော့ လမ်းမီးတိုင်တွေတောင် ထိန်ညီးနေပါပြီ ... ။ အာ ... ညခုနစ်နာရီခွဲလောက်တောင် ရှိနေပြီပဲ။အချိန်ကို သတိထားမိတော့မှ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်ဖို့ရာ သတိရတယ်။ ကိုယ့်ဇာတ်လမ်းက ဘယ်အချိန်မှ ပြီးမယ်ဆိုတာမသိတော့ ဖုန်းဆက်ထားမှပဲဆိုပြီး တွေ့တဲ့စတိုးဆိုင်လေးတခုကနေ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါတယ်။ ဆရာမမွေးနေ့ အလွူရွိလို့ ဝိုင်းလုပ်ပေးနေပါတယ်ဆိုပြီး ပြောလိုက်တော့ သေသေချာချာ ကူညီဖို့တောင် ပြန်မှာနေသေးတယ် ... ။
အားလုံးအဆင်ပြေနေပြီမို့ ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေက ပေါ့ပါးလျင်မြန်စွာနဲ့ ဒေါ်မမလေးရှိရာကို အပြေးတပိုင်း ရောက်လာခဲ့ပါပြီ။ လှေကားထစ်တွေကို ကျော်ခွပြီး ပြေးတက်လာခဲ့တဲ့ ကျွန်တော် ... အခန်းရှေ့ရောက်တော့ ပိတ္ထားတဲ့တံခါးကို ခေါက်ဖို့ ရင်တွေတုန်နေပြန်ပါတယ် ... ။ မသိမသာ သက်ပြင်းလေးချပြီးမှ သစ်သားတံခါးကို ခပ်အုပ်အုပ်လေး ခေါက်လိုက်ပါတယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းက သတိထားမိသြားမွာစိုးလို့ပါ ... ။
ဒေါက် ... ဒေါက် ...
***
ဂျောက် ... ကျွီ ... ...
ဖြေးဖြေးချင်းပွင့်လာတဲ့ တံခါးကြားကနေ မြင်လိုက်ရတဲ့ ဒေါ်မမလေးကို ကျွန်တော်တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့သူလို ငေးမိသွားပါတယ် ... ။ ရေမခြောက်တခြောက် ဆံပင်ရှည်တွေကို ဖြန့်ချထားပြီး .. သနပ်ခါးကျဲကျဲလေးလိမ်းထားကာ ... ကပိုကရိုလွေနတဲ့ ဒီလိုပုံမျိုးကို မြင်မှမမြင်ဘူးခဲ့တာလေ ... ။
ပြီးတော့ စပန့်သားလို့ ခေါ်မလားမသိဘူး အဲဒီလိုပျော့ပျော့ပါးပါး ဂါဝန်ရှည်လေးနဲ့ ရှိသမျှ ခန္ဓာကိုယ်အလှတွေကိုလဲ တမင်ပေါ်အောင် ဖော်ပြီးဝတ်ထားသေးတယ်။ သာမန်လောက်ပဲရှိတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ နို့အုံနှစ်လုံးတောင်မှ ဒီညမွာ တော်တော်ထွားနေတယ်လို့ထင်ရတယ် ... ။ အိမ်ထဲမရောက်သေးတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်မမလေးက ဆွဲခေါ်သွင်းလိုက်ပြီးတော့ အိမ္တံခါးကို ဂျက်ပါထိုးပြီး ပိတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘာစလုပ္လို့ လုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဆက်တီပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ဘေးနားမှာ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။
တကယ့်တကယ်တမ်း နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြတော့ အတွေ့အကြုံက စကားပြောပါပြီ။ ပြေးပဲဖက်ရမလား ... တက်ပဲခွရတော့မလား ... ဘာဆိုဘာမွ မလုပ်တတ်တော့တဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်မမလေးက အလိုက်သိစြာ လမ်းကြောင်းပြပေးနိုင်လို့သာ တော်ပါတော့တယ်။ ရှင်အရင်စမှ ဆိုရင်တော့ ဒီညဒီလိုပဲခုံပေါ်မှာ ထိုင်နေရတော့မှာ အေသအခ်ာပဲ .... ။
အိမ်ပြန်နောက်ကျလို့ရရဲ့လား ... မောင်ဇော်
ဟုတ် .. ဟုတ် .. ရတယ် ... ဖုန်းဆက်ထားပြီးပြီ
ဟုတ္လား ... ဒါဆို အေးအေးဆေးဆေးပေါ့နော် ...
ခေါင်းညိတ်ပြီး ဖြေလိုက်တဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ပေါင်သားအချင်းချင်း ထိကပ်သွားအောင် ဒေါ်မမလေးက တိုးထိုင်လိုက်ပါတယ် ... ။ ပြီးတော့ လက္တဘက္က ကျွန်တော့်ပခုံးကို ကျော်ပြီးဖက်ကာ ... ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ် အထက်ပိုင်းတခုလုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲချလိုက်တယ် ... ။ အလိုက်သင့်ကျသွားတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကတော့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ နို့အုံသားကိုပါးနဲ့ ကပ်ပြီးသားဖြစ်နေပါပြီ ... ။ နူးညံ့လွန်းတဲ့ အတွေ့အထိကြောင့် ... အောက်မှာဘော်လီတောင်ဝတ်မထားတာကို သိလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ပါးနဲ့ အဲဒီရင်သားအိအိကို လိုက်ပွတ်တော့တာပါပဲ ... ။
ဒေါ်မမလေးကလဲ ပါးနဲ့ကပ်ပြီးနို့အုံကိုပွတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ထိုးဖွကစားကာ ငြိမ်နေပါတယ် ... ။ ပါးပြင်ကို တချက်တချက် လာလာထောက်တဲ့ မာတောင်တောင် နို့သီးခေါင်းလေးကို သွားနဲ့သာသာလေး ဖိကိုက်လိုက်တော့ ... ဒေါ်မမလေး ဆတ်ခနဲတွန့်သွားကာ ..
ဟေ့ ... မကိုက်နဲ့လေကွာ ... ပြတ်သွားရင် ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
အသည်းယားလို့ ... ကိုက္လိုက္တာ
ဟွန်း အသည်းပဲ ယားတာလား ...
ဟင်း ဟင်း
လာ .. ဒီလိုလေးနေကွာ ...
ဘေးတစောင်းကြီး မှီထားတဲ့ကျွန်တော့်ကို ခဏထခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ဒေါ်မမလေးက အရင်ဆက်တီပေါ်မှာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်း ခုံပေါ်တင်ကာ ဒူးနှစ်ဘက်ကို ကားကားလေးထောင်ပြီး ထိုင်တယ်။ ဂါဝန်အောက်နားစက လြတ်သြားတာမို့ ... ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဒူးအထက္နားကေလာက္ကေန တင်ပါးရင်းထိဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို မြင်ရတဲ့အခါမှာတော့ ကျွန်တော်ကတုန်ကရင်ကြီးဖြစ်ကာ .. ပုဆိုးထဲကပစ္စည်းကလဲ ချက်ချင်းသိသိသာသာ သွေးတွေတိုးလာပါတော့တယ် ...။
ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး အဲဒီဒူးနှစ်လုံးကြားမှာ နောက်ပြန်ဝင်ထိုင်ခိုင်းကာ အေနာက္ကေန ဖက်ထားပြီး ... သူ့ ရင်ဘတ်ထဲကို ဆွဲသွင်းလိုက်ပြန်တယ်။ အဲဒီတော့ ဘေးကထောင်နေတဲ့ ဒူးနှစ်ဘက်က ဂါဝန္စတြေက အလိုလိုလျောဆင်းသွားပြီး ... ပေါင်ရင်းမှာ သွားစုနေပါတယ်။ အသားသိပ်မဖြူပေမယ့် ပေါင်သားကြီးနှစ်လုံးကတော့ မီးရောင်အောက်မှာ ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးကို ပေါ်လာပါတယ် ... ။ ကျွန်တော်လည်း လက်နှစ်ဘက်ကို ဒူးထိပ်မှာအသာတင်ပြီးမှ ဒေါ်မမလေးရဲ့ပေါင်သားတုတ်တုတ်တွေကို မရဲတရဲ ကိုင်တွယ်ကြည့်ပါတယ် ... ။
ဟွန်း..ကျောင်းကပြန်လာတုန်းက သူမ်ားကို တလမ်းလုံး အေနာက္က လုပ္လာတာ ... ။ ခုမင်းကို ပြန်လုပ်မယ် ... ဟားဟား ..
..... ဟင်း .. ဟင်း
ပြစမ်းပါဦး ... ဆရာမဖင်ကိုတောင် ထိုးချင်နေတဲ့ဟာလေးကို ...
ဒီအဆင့်ထိ ရောက်နေတာတောင် ကျွန်တော်ပြောမထွက်တဲ့ စကားမျိုးတွေကို ဒေါ်မမလေးက ပြောရဲနေတာ အိမ်ထောင်သည်မို့လားတော့ မသိဘူး။ သူတစ်တစ်ခွခွကြီးတွေ ပြောလိုက်တိုင်း ... ကြားရတဲ့ ကျွန်တော ရင်တွေပိုခုန်တာတော့အမှန်ပဲ ... ။
ပြောရင်းက ခပ်လျော့လျော့ ကျွန်တော့်ခါးပုံစကို ဖြေချလိုက်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက ရုန်းကြွနေတဲ့ .. လီးကို အသာလေး ဆွဲထုတ်ပါတယ်။ ဘောင်းဘီထဲက ထွက်လာရလို့အားရဝမ်းသာ တောင်မတ်နေတဲ့ လီးတံကို ဖြေးဖြေးချင်း အပေါ်အောက် ကစားပေးပါတော့တယ် ... ။ ကျွန်တော့်ဖင်တွေ ခုံပေါ်ကနေကြွကြွ တက်သြားတဲ့အထိ အရသာတွေ့အောင် စပြီးထုပေးနေတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ပေါင်တွေကို ပွတ်နေတဲ့ ကျွှန်တော့ရဲ့လက်တွေကလဲ တဖြည်းဖြည်း ပေါင်ခွကြားဆီရောက်အောင် တိုးနေပါပြီ ... ။ပေါင်ရင်းနားရောက်လာလေလေ အတွေ့အထိက ပိုပြီးနူးညံ့လာလေလေပါပဲ ... ။
ဟင်း ... အင်းး .... အ
ပြစ် ... ပြစ် ... ဗျစ် ...
ကောင်းလားဟင်.... ဆရာမ ထုပေးတာ ...
အား .... ဟား ... ကောင်းတာပေါ့ ...
ဆရာမ ... အဖုတ်ကြီးလဲ ယားနေပါပြီ ကလေးရယ် ...
ဟင် ...ဟုတ္လား .. ဆရာမ ... အား ...
အင်းလေကွာ .... မင်းပဲ တလမ်းလုံး ဆရာမကို နောက်ကနေ မရိုမေသ လိုးလာပြီးတော့ ...
အာ ... ဒါကတော့ ... ဟိုလေ ... ဗျာ ... ဆရာမကလဲ ... အားး ...
ကျွန်တော် .. ရှက်လည်းရှက် ... ၊ ရှက်ပေမဲ့လည်း ဆရာမရဲ့ လက်ထဲမှာ ကျွန်တော့်လီးတင်မကဘူး အောက်ကဥတွေပါ အရသာတွေ့နေပါပြီ ... ။ ဥတြေကို ခပ်ဖွဖွနယ်ရင်း လီးကိုတံတွေးတွေ ရွှဲနေအောင်ဆွတ်ကာ အထုခံနေရတာရော ... ဒေါ်မမလေးရဲ့ ပေါင်သားတွေကို ပွတ်နေရတာရော ... တစ်တစ်ခွခွကြီးတွေ ကြားနေရတာရောကြောင့်ကျွန်တော့်စိတ်တွေ အရမ်းကို ပြင်းထန်လာပါတယ် ... ။ တဝက်တပျက်ပဲ ချွတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ကန်ထုတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်မမလေးကို မွီထားရာကေနထကာ အပေါ်ကအကျီ င်္ကိုပါ ချွတ်ချလိုက်တော့ပါတယ်။
လီးတန်းလန်းကြီးနဲ့ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြိး တခစ်ခစ်ရယ်နေတဲ့ ဒေါ်မမလေးကို လက်မောင်းရင်း နှစ်ဘက်ကနေ ဆွဲမပြီး ထခိုင်းလိုက်ပါတယ် ... ။
ဟဲ့ ဟဲ့ ... ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်းကွ ... အင့်
ဟင်း ဟင်း ...
ပြွတ် ... ပြွတ် ...
ကျွန်တော့်ရဲ့ အပြုအမူကို ဒေါ်မမလေးအံ့သြလို့ မဆုံးသေးခင်မှာ သူ့ရဲ့ ပါးနှစ်ဘက်ကိုဆွဲပြီး ထူအမ်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့တယ်။
ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို ပြန်လည်သိုင်းဖက်ကာ အလိုက်သင့် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပေးလာတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဂါဝန်ကြီးက ကျွန်တော်တို့ကြားမှာ အတားအဆီးဖြစ်နေတာကို စိတ်မရှည်တော့ပါဘူး ... ။ ကျွန်တော်လိုးရတော့မယ့် ဒေါ်မမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလဲ အခုထိမမြင်ရသေးတာ မကျေနပ်ဘူး။ဒေါ်မမလေးကတော့ ကျွန်တော့်လီးကိုပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်နေခဲ့သလောက် ကျွန်တော်ကျတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို မြင်တောင်မမြင်ရသေးဘူးလေ ... ။
နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရင်းက ကျွန်တော့်လက်တွေကို ဒေါ်မမလေးရဲ့တင်ပါးကားကားကြီးနှစ်လုံးကို ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ရင်း ...
ဆရာမ ...
ဟင်း ... အင်း ... ဘာ လဲ ...
ဂါဝန်ကြီး မချွတ်သေးဘူးလား .... ဟင် ..
သြော်... ချွတ်လေ ... ကလေးချွတ်ပေး ...
အင်း ...
နှစ်ယောက်သား ပူးကပ်နေတာကို ခွာလိုက်ပြီးတော့ ဒေါ်မမလေး လက်နှစ်ဘက်ကို မြှောက်ထားပေးပါတယ်။ ဂါဝန်အောက်နားစတွေကိုလိပ်ယူပြီး ဆွဲတင်လာကာ ခေါင်းပေါ်ကနေ မပြီးချွတ်ပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ .. ကျွန်တော်
ရော ဒေါ်မမလေးပါ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီးတွေဖြစ်သွားပါပြီ ... ။ကျွန်တော်သိပ်မြင်နေချင်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သေသေချာချာမတွေ့ရသေးပေမယ့် ဆီးစပ်မှာအုံခဲနေတဲ့ စောက်မွှေးမဲမဲတွေကို မြင်တာနဲ့တင် လီးတံက
တင်းသထက် တင်းလာပါတယ် ... ။ ဒေါ်မမလေးက သူ့တကိုယ်လုံးကို အငမ်းမရကြည့်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို ပြန်ပြီးဝင်လာကာ အနမ်းတွေပေးပြန်ပါတယ်။ ဘာအတားအဆီးမွ မရှိတော့ပဲ အရေပြားချင်းထိကပ်ပွတ်သပ်ရတဲ့
အခါမှာတော့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းထန်သွားပါပြီ ... ။
ဟင်း ... ဟင်း ... အား ...
ဟ ... ဟား ... အင်း ...
အဝတ်အစား ကင်းမဲ့နေပြီဖြစ်တဲ့ ဒေါ်မမလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားရင်းက ကျွန်တော့်လက်ကို သူ့ပေါင်ခွကြားထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တော့ အသာလေး ပေါင်တွေကို ဟပေးပါတယ်။ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနဲ့ နူးညံ့လွန်းလှတဲ့ အသားစိုင်တခုကို လက်ထဲမှာ အပြည့်စမ်းမိပါတယ် ... ။
ဟင်း .. ဟင်း .. ဒါ ... ဆရာမ ဟာကြီးလားဟင် ...
အင်း ... အ ... ။ ကေလး ... သိပ်လိုးချင်နေတဲ့ ဆရာမ စောက်ပတ်ကြီးလေ
အ ... အ .. အား ...
အရည်တွေ .. ရွဲနေတာ တွေ့လား ...
အင်း ... အရမ်းကိုင်လို့ကောင်းတာပဲ ဆရာမရယ် ...
လီးကြီးနဲ့လိုးရင် ပိုတောင်ကောင်းဦးမှာ ... ဟင် ... ဒီ ... ဒီလိုလေ ...
အ ... အ ... အား ... ဆရာမ ...
ဆရာမက ကျွန်တော့်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့ပေါင်ကိုကားလိုက်ပြီး ဒစ်နဲ့ပေါင်ခွကြားကို တရကြမ်း ဆွဲတိုက်လိုက်တော့ ကျွန်တော်အသည်းခိုက်လောက်အောင် ကောင်းသွားပါသည် .... ။ စနက္တံကို မီးရှို့လိုက်သလိုဖြစ်သွားတာမို့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ကိုယ်လုံးကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ပက္လက်ဆြဲလွဲခ်လိုက္ကာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားထဲကို ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
အခုမွပဲ အမွှေးအုံကြားထဲက မို့ဖောင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အသက်ရှူမေ့လောက်အောင် မြင်ရပါတော့တယ်။ တကယ့်ကို ကြည့်လို့မဝပါဘူး ... ။ အရည်ကြည်လေးတွေ စီးယိုပေကျံနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို လက်ညှိုးနဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်လိုက် လက်ဝါးကြီးနဲ့ အတင်းဆုပ်လိုက် လုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဆရာမက ပြုံးပြီးကြည့်နေပါတယ် .... ။
ဆရာမ အဖုတ်ကြီး .. အရမ်းလှတာပဲ ဆရာမရယ်။
လှတော့ဘာလုပ်ချင်လဲ ... ပြော
လ ... လိုးချင်တယ် ဆရာမ ရယ် ...
အင်း ... အ ... လိုးလေကွာ ... ။ လိုးတော့ ... ။ ဆရာမေစာက္ပတ္ကလဲ အရမ်းအလိုးခံချင်နေပြီ ....
ဘတ် ... ဖတ်
ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်ထောင်ကားလိုက်ကာ ... စောက်ဖုတ်ကိုလက်ဝါးနဲ့ ပွတ်ရိုက်ပြပြီး အလိုးခံချင်နေပါတယ်ဆိုတဲ့ ပုံစံလုပ်ပြပါတယ်။ ကျွန်တော်ရှေ့ကို နဲနဲတိုးလိုက္ကာ ... လီးတံကို အချောင်းလိုက် စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ .. အကွဲကြောင်းအလယ်လောက်မှာ လီးကိုတေ့ပြီးဖိထိုးချလိုက်တယ်။
" ဗြိ ... ဗြိ ... အင့် .. အင့် ... ဟင့် ... "
တောင့်တင်းနေတဲ့လီးတံက ဒစ်မြုပ်ရုံလောက်ပဲဝင်တယ် ... ။ အပေါက်နဲ့ လွဲနေတဲ့လီးကို ဒေါ်မမလေးကကိုင်ပြီး အပေါက်တည့်ပေးတော့မှ ကျွန်တော်ဖိထိုးလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ပူနွေးစိုရွဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို အိကနဲ တိုးဝင်သွားပါတော့တယ် ... ။ ဒစ္ဖ်ားကေန အရင်းထိအောင် ပူနွေးတဲ့ တွင်းလေးထဲ စိမ်လိုက်ရသလိုလို ဖြစ်သွားချိန်မှာ ရင်ဘတ်ထဲမှာလဲဟာကနဲဖြစ်သွားပါတယ်။
အား ... ဟ ... ကေလး .. ကေလး .. လီးကြီး .. ဆရာမ အဖုတ်ထဲဝင်သွားပြီ ...
ဗြွတ် ... ဗြွတ် .... စွတ် ...
အ ... အ ... ဆရာမ ... ကို ... ကျွန်တော်လိုး .. .. နေတာလေ ...
အီး ... အင်း ... လိုး ... လိုး ... ဆောင့်ပေး ... ကြမ်းကြမ်းလေး ... ဆောင့်ပေးပါ .... ဆရာမ ..... ကောင်းလွန်းလို့ ...
ပြွတ် ... ဒုတ် ဒုတ် ... ဖွတ် ...
လီးတချောင်းလုံး ဝင်နေတာတောင် ... အောက်ကနေကော့ပြီး ပြန်ပြန်ဆောင့်နေတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ... ဒူးတွေပွန်းလာတဲ့အထိ ဆက်တိုက် ဇယ်ဆက်သလို ဆောင့်လိုးရင်း ... ဆရာမစောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို ကျွန်တော့လီးတံ ဝင်တာထွက်တာကို ... အရသာခံကြည့်မိပါတယ် ... ။ ဂွင်းထုတဲ့အရသာနဲ့ အခုလို အစစ်အမှန် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားပါးတရ ဆောင့်လိုးရတာနဲ့ဘာမှကို မဆိုင်တာပါ ... ။
ဒေါ်မမလေးကလဲ ပေါင်လုံးကြီးများကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးထားကာ ကျွန်တော် အားနဲ့မာန်နဲ့ဆောင့်သမျှကို အောက်ကနေအော်ပြီး ကောင်းကောင်းကြီး လှိမ့်ပိတ်ကာ ... အလိုးခံနေပါတယ် .... ။ တရိပ်ရိပ်တက်လာတဲ့ကာမအရှိန်နဲ့အတူ ကျွန်တော့်ရဲ့ လိုးချက်ဆောင့်ချက် ... လှုပ်ရှားမှုကလဲ ပိုပြီးတော့ မြန်လာပါတယ် ... ။
လီးကို ဆွဲမထုတ်ပဲ ဆောင့်ကြောင့်ပြောင်းထိုင်ကာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ခါးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ကိုင်ပြီး အားရပါးရ အရှိန်ပါပါ အားနဲ့ဆောင့်တော့ ... လီးကအထဲကို ပိုဝင်သွားတယ်ထင်တယ် ... ။ ဒေါ်မမလေးမျက်နှာပါ ရှုံ့မယ့်မယ့်ဖြစ်ကာ အော်နေပါတယ် .... ။
ဒုတ် ... ဒုတ် ... ဗြစ် ...
အမေလး ... အား ... ကောင်းလိုက်တာ .... ကလေးရယ် ... ဆောင့် ... ဆောင့် ... အား ... ဟား ...
ဟင်း ... ဟား .... အင့် ...
အ ... လီးကြီး .. ဆုံးအောင် .. ဆောင့်ပေးနော်.... အားးး ... ကောင်းလိုက်တာ ...
ဒုတ် ... ဒုတ် ... ဖွတ် ... ဗြွတ် ...
အား ... အား ... ကျွတ် .. အား ....
ဆောင့် ... အ .. လိုးပါ .... လိုးပေးပါ ... ကလေးရယ် ...
အား ... အား ... အမလေး ... အိုး ....
အော်တာ သိပ်အကျယ်ကြိးမဟုတ်ပေမယ့် တဘက်ခန်းတွေ ကြားမှာကို ကျွန်တော်က စိုးရိမ်နေမိပါသေးတယ် .. ။ ဒေါ်မမလေးကတော့ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ ကျွန်တော်ဆောင့်ပေးသမျှကို အပြည့်အဝ ဖီလင်ယူနေပါတယ် .... ။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလဲ သူ့ဘာသာပွတ်ကာ ကစားနေတာကလဲ ကျွန်တော့်ကိုပြီး သွေးကြွအောင် လုပ်ပြနေသလိုပါပဲ ... ။
ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုလဲ ကော့လိုက်ပြန်ချလိုက်နဲ့ ... စောက်ဖုတ်ထဲမှာ လီးတံကို ရမ်းခါနေအောင် အောက်ကနေ ကစားပေးပါတယ် ... ။ အဲဒီပုံစံနဲ့ ပဲ အားရပါးရဆောင့်လိုးရင်း ... တော်တော်ကြာတော့ ... လီးထိပ်မှာ ကျင်ကနဲဖြစ်ကာ တကိုယ္လုံး အကြောတွေပြတ်ကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရတော့မှ ... ကျွန်တော်ပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ် ... ။ ပြီးမှာမသိလောက်အောင် ကျွန်တော်လဲ ကောင်းနေခဲ့ပါတယ် ... ။
ကျွန်တော်လည်း ဆရာမရဲ့ ပါးပြင်ကို တရှိုက်မက်မက် နမ်းရှုံ့ရင်း ... ကျွန်တော့သုတ်ရည် ပူပူတွေကို ... ဆရာမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာပဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတယ်... ။
" အားးး ... အ ... ချစ်တယ် ... ဆရာမ ... ရယ် ... အား းး ... "
ပြီးတော့ ကျွန်တော် ... ဘယ္လိုမွ တောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ ... ဆရာမရဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်ကို တကိုယ်လုံးမှောက်ချပြီး အလိုက်သင့် ကျွန်တော့ကို ဆီးကြိုဖက်ထားပေးတဲ့ ဆရာမရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ... ကလေးတစ်ယောက်လို မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားလိုက် မိပါတော့တယ် ...
ပြီးပါပြီ
X - Stores
Credit.. .....original writer
0 comments:
Post a Comment