မဆု နဲ့ ကျနော် (စဆုံ/း)
မဆုကို ဖက်လိုက်မိတဲ့အချိန်ကစပီး ကျတော့်ရင်ထဲမှာ အသိတခ ဝင်ရောက်လာပါတယ်။ ငါသူစိမ်းမိန်းကလေး တစ်ယောက်နဲ့ အိပ်ယာတခုထဲပေါ်မှာ တူတူအိပ်နေရတာပဲ ဆိုပီးတော့ပေါ့။ အဲ့လိုအသိဝင်လာတာနဲ့ ကျတော့်လီးက မတ်ပြီး တောင်လာတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။
ကျနော်လဲ ပြဿနာတက်မှာစိုးလို့ မဆုကိုဖက်နေရာကနေ လက်ကိုပြန်ရုတ်လိုက်တော့ မဆုက
"ဖက်ထားလေ.. ဒီမှာ ချမ်းတယ်''
တဲ့။ အောက်မှာလီးတောင်နေတာ သူမှ မသိပဲ။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မဆုကို ဆက်ဖက်ထားလိုက်တယ်။ မဆုရဲ့မျက်နှာလေးက ကျွန်တော်ဘက်ကို လှည့်လာတာနဲ့ မဆုရဲ့ပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တယ်။ မဆုက အံသြသွားတဲ့ပုံစံနဲ့
"ဘာလို့နမ်းတာလဲ''
တဲ့။ ရန်တွေ့တဲ့ ပုံစံမျိူးပေါ့။ ကျနော်က
"ချစ်လို့နမ်းတာ''
လို့။ အပျိူကြီးမမ ရင်ခုန်ပီး ရှက်သွားလားမသိဘူး။ ဟိုဘက်ကို တခါထဲပြန်လှည့်သွားရော။ ကျနော်နှလုံးက တော်တော်ကို တုန်နေတာဗျာ။ မဆုက ဒီဘက်ပြန်လှည့်ပီး
"အိပ်တော့''
"အိပ်လို့မပျော်ဘူး အမ.. အိပ်ယာပြောင်းအိပ်လို့နဲ့ တူတယ်''
ကျနော် မဆုကိုသွေးတိုးစမ်းတဲ့အနေနဲ့ မဆုကိုဖက်ထားတဲ့ လက်ကို အောက်နဲနဲလျှော့ချပီး မဆုရဲ့ဗိုက်သားလေးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးကြည့်ပါတယ်။ အရမ်းအရမ်းလဲ မလုပ်ရဲဘူးလေ။ နောက် ပြသနာတက်မှာစိုးလို့။ မဆုက ဘာမှပြန်မပြောတော့ အခြေအနေနဲနဲကောင်းတယ်ထင်တယ်။ ထမိန် ကြားထဲကို လက်လျှိူဝင်ပီး မဆုဗိုက်ကို ပွတ်ပေးကြည့်ပါတယ်။ မဆုရဲ့ချက်လေးကို စမ်းကြည့်ရင်း မဆုတော့ အိပ်ပျော်သွားပီထင်ပီး
"မဆု''
လို့ အသံ ခပ်အုပ်အုပ်လေးနဲ့ ခေါ်လိုက်တော့ မဆုက
"ဘာလဲ''
တဲ့။ ပြန်ထူးတော့ ကျနော်လဲ လန့်သွားတာပေါ့။ ဘာပြန်ပြောရမလဲ မသိ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်စိတ်ထဲမှာ သိလိုက်တာတော့ တော်တော်အခြေအနေကောင်းနေပီလို့ ထင်မိပါတယ်။ ကျတော့်လီးကလဲ တော်တော့်ကို တောင်နေတာလေ။ မဆုနဲ့ ဘေးမှာအိပ်နေတာဆိုတော့ မဆုပေါင်ကို သွားထောက်မိနေတာပေါ့။ မဆုလဲ သိလားတော့ မသိဘူး။ ကျနော့်လက်က မဆုရဲ့ ချက်အောက်ကို နဲနဲဆက်ဆင်းကြည့်တော့ မဆုက ကျနော့်လက်ကို အမြန်မြန်ဖမ်းကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ပီးတော့ ကျနော့ဘက်ကို လှဲ့လိုက်ပီး
"ဘာလုပ်ဖို့လဲ ''
တဲ့။ ကျနော်လဲ ဒီအခြေအနေရောက်မှ မထူးတော့ဘူး ထပ်စွန်းစားကြည့်တာပေါ့။ လို့ဆုံးဖြတ်ပီး မဆုကို
"အမ ဟိုဟာကို ကိုင်ကြည့်ချင်လို့''
လို့ ပြောလိုက်တာပေါ့။ မဆုက
"မကိုင်ရဘူး အိပ်တော့''
"မဆုနဲ့ ကျနော်နဲ့ ၂ယောက်ထဲပဲသိတာပဲ.. ဘယ်သူမှသိတာမှ မဟုတ်တာ.. ခဏလေးပဲကိုင်ကြည့်ချင်လို့''
"မကိုင်ရဘူး..ရှက်စရာကြီး''
"အော်. မဆု ကရှက်နေတာလား၊ ဒါဆို မဆုအိပ်ပျော်သွားတဲ့ အချိန်ကြမှ ခဏလေးကိုင်ကြည့်မယ်နော်''
"ငါ ဒီည မအိပ်တော့ဘူး''
တဲ့။ ကျနော်လဲ ပြန်ပီးတော့ မဆုကိုပြောလိုက်တယ်။
"ကျနော်လဲ မအိပ်ဘူး.. မဆုအိပ်မဲ့အချိန်ထိစောင့်မယ်''
လို့။ အဲ့လိုပြောပီးတော့ ၂ယောက် သားတိတ်ဆိတ် သွားပါတယ်။ ၁၅ မိနစ်လောက်နေတော့ မဆုကို အကဲခတ်မိတာ အိပ်ချင်နေတဲ့ပုံပဲ။ နောက် ၁၀ မိနစ်လောက်နေတာ့
"မဆု..''
လို့တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တယ်။ မဆုကပြန်မထူးဘူး။ အိပ်ပီ ထင်တယ်ဆိုပီး မဆုရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ကိုင်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ မဆု တချက်တွန့်သွားတယ်။ ကျနော်က လန့်သွားတာပေါ့။ မဆုနိုးသွားတာလားလို့။ နိူးတော့ မနိူးသေးဘူး။ မဆုရဲ့အဖုတ်လေးကို ထမိန်အပေါ်ကနေပဲ ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကြားဖူးသလောက် အပျိူတွေ ဆောက်ဖုတ်မှာ အမွှေးတွေပေါက်ကြတယ်တဲ့။
မဆုကြတော့ အမွှေးမပေါက်တဲ့ပုံပဲ။ ထမိန်ပေါ်က ကိုင်ကြည့်တော့ အဖုတ်ကချောနေတယ်။ သေချာသိအောင် ထမိန်ကိုတခါထဲလှန်လိုက်ပီး မဆုရဲ့ဆောက်ဖုတ်လေးကို ကိုင်ကြည့်တော့မှ အမွှေးကတော့ မပေါက်ဖူးနဲ့တူတယ်။ ပြောင်နေတယ်။ ချောနေတာက မဆုရဲ့အဖုတ်ကြားထဲကနေ ချွဲကျိကျိအရည်တွေထွက်နေလို့ ချောနေတာ။
မဆု မအိပ်မှန်းသိတာနဲ့ မဆုရဲ့ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပါတယ်။ အောက်က ဆက်စပိုင်နာလေးကိုလဲ မရရအောင် ဆွဲပီးချွတ်လိုက်ပါတယ်။ မဆုရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကိုကြည့်ပီး အောကားတွေထဲကလို ဘာဂျာမုတ်ပစ်လိုက်ချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ နဲနဲရှိန်နေသလို ဖြစ်နေတယ်။ မဆုရဲ့အပေါ်ပိုင်း အိမ်းကျီရော ဘော်လီပါ မရရအောင် ခက်ခက်ခဲခဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ မဆုတယောက်တော့ လုံးဝကို မိမွေးအတိုင်း ပကတိ အနေအထားဖြစ်သွားပီလေ။
မဆုရဲ့လုံးဝိုင်းနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို နိ့ဆာနေတဲ့ ကလေးတယောက်လိုမျိူး ကောင်းကောင်းကြီးစုတ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေလိုက်နဲ့ နို့အုံတခုလုံးကို နယ်လိုက် လုပ်ပေးတော့ မဆုဆီကနေ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ကြားလိုက်ရတော့ ကျနော်စိတ်ထဲမှာ ပိုရဲတင်းလာသလိုမျိူးပဲ။ အောက်ဆင်းပီး မဆုရဲ့အမွှေးမပေါက်တဲ့ ဆောက်ဖုတ်ပြောင်ပြောင်ကြီးမှာတော့ အရည်တွေကြနေတာ ရေတံခွန်ကနေ ရေတွေစီးကြနေတဲ့အတိုင်းပဲ။
ကျနော်လဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ကွာဆိုပီး မဆုရဲ့ အဖုတ်လေးကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ မဆုရဲ့ စောက်စိလေးကို အရင်စုတ်ဖို့ စောက်စိလေးကို လိုက်ရှာတာ ဟိုးအထဲရောက်နေတယ်။ မဆုရဲ့စောက်စိလေးကို စစုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ မဆုဖင်ပါကော့တက်သွားပါတယ်။ လျှာဖျားလေးနဲ့ စောက်စိလေးကို ပွတ်ကစားတော့ မဆု လုံးဝဟန်ဆောင်လို့ မရတော့ပါဘူး။ မဆုရဲ့ညည်းသံတွေကလဲ တစစကျယ်လာပါတယ်။ ကျနော် မဆုရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို ၁၅မိနစ်လောက် အားရပါးရ ဘာဂျာပလေးလိုကတ်ာ မဆုက စကားပြောလာပါတယ်။
"မောင်လေး တော်ပီ''
တဲ့၊ ကျနော့်ကို တားလို့မရမှန်းသိတော့ သူက
"ဒီနေ့တော်တော့လေကွာ.. သူများအိပ်ယာပေါ်မှာ အရည်တွေပေကုန်ပီ.. သူတို့သိသွားကြမယ်.. နောက်နေ့ ပြင်ဦးလွင်သွားမှပဲ ဆက်လုပ်... လိမ်မာတယ်နော်''
တဲ့။ ကျနော်ကလဲ သူပြောတာ မှန်တာကြောင့်
"ပြင်ဦးလွင်ရောက်ရင် တကယ်နော်''
"ကတိ''
တဲ့။ မဆုတော့ ကျနော်လျှာနဲ့ အစွမ်းပြလိုက်တာ တော်တော်ကြွေသွားတယ် ထင်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မဆုဘေးမှာ ပြန်လှဲအိပ်လိုက်တာပေါ့။ ပီးတော့ မဆုကို
"ကျနော့်ဟာလေး ကိုင်ကြည့်ပါလား''
"ဟာ မကိုင်ချင်ဘူး''
တဲ့။ သူ့လက်ကလေးတွေကို ယူပီးကျနော့်လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့သူက ကိုင်ကြည့်ပါတယ်။ ပြီးတော့
"သံချောင်းကြီးကြနေတာပဲ.. မာမာတောင့်တောင့်ကြီး''
တဲ့။ အဲ့ဒါ ကျနော်က မဆုရဲ့စောက်ဖုတ်အပေါက်လေးကို ကိုင်ကြည့်ပီးတော့
"ဒီအချောင်းကြီးနဲ့ ဒီအပေါက်လေးထဲကို ဆန့်ပါ့မလား''
"ပေါက်ကရတွေ... သွားအိပ်တော့''
တဲ့။ ဒီတခါတော့ မဆုစကားကို နားထောင်လိုက်ပါမယ်။ နောက်နေ့မနက် ကျနော်အိပ်ယာက ထတာ နဲနဲနောက်ကျသွားတယ်။ ၈ နာရီခွဲလောက်မှနိူးတယ်။ မဆုကျနော့်ကို လာနိုးတယ်။ ကျနော်ကလဲ နိူးနိူးချင်း မဆုရဲ့လက်ကလေးကို ဖမ်းဆွဲပီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို မဆုရဲ့ကိုယ်လုံးလေး ဆွဲပွေ့ပြီး
"ချစ်လား''
လို့ မေးလိုက်တော့ မဆုက ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။ ကျနော်လဲ မဆုနုတ်ခမ်းလေးကို အားရပါးရ kiss ဆွဲလိုက်တယ်။ မနက် ရေမိုးချိူး breakfast စားပီး အမေ့ဆီကိုဖုံးဆက်တယ်။ ၂ယောက်လုံး ပြင်ဦးလွင် သွားချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ သဘောကောင်းတဲ့ ချစ်မေမေကေေ ခွင့်ပြုတယ်လေ။ အကြာကြီးတော့ မနေနဲ့တဲ့။ ၄ ရက် ၅ ရက် လောက်ပဲ နေတဲ့။
ဒီနေ့နေ့လည် ဧည့်ခံပွဲပီးတာနဲ အဆင်သင့်ထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်ထားကြတယ်။ မင်္ဂလာပွဲသွားပီး လက်ဖွဲ့ပေးတယ်။ စားစရာသောက်စရာတွေ မြန်မြန်စားသောက်ပီး မန်းလေးကနေ ပြင်ဦးလွင်ကို ထွက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ van ကားလေးနဲ့။ ကားမောင်းတဲ့ဦးလေးကြီးကလဲ လေယဉ်ပျံမောင်းတဲ့ သင်တန်းတေ ဘာတွေတတ်ထားလား မသိဘူး။ တော်တော်မောင်းတာ ခဏလေးနဲ့ ပြင်ဦးလွင်ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဟိုတယ်တခုမှာ ၂ယောက်ခန်း တခန်းယူလိုက်ပီး အခန်းထဲဝင်ခါနီးမှ မဆုက ကျနော့ကို တိုးတိုးလေးပြောတယ်။
"ကြောက်တယ်''
"ဘယ်သူ့ကိုကြောက်တာလဲ''
မေးတော့ ကျနော့်ကိုတဲ့။ နောက်နှစ်ယောက်လုံးရေမိုးချိူးပီး အနွေးထည်တွေ၊ ဆွယ်တာတွေ သွားဝယ်ကြတယ်။ မဆုနဲနဲစိတ်ပျော်သွားပုံရတယ်။ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ ည ၇ နာရီ ထိုးခါနီးပီ။ ကျနော်တို့လဲ စောစောစီးစီး ထမင်းသွားစားလိုက်ကြတယ်။ မဆုပျော်အောင် သူစားချင်တဲ့ဟာတွေဘဲ မှာကျွေးတယ်လေ။ စားသောက်ပီး ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ ည၈နာရီ ထိုးပီ။
မဆုက အဝတ်အစားတွေ လဲနေတယ်။ ကျနော်တော့ ဘာမှလဲ မနေတော့ဘူး။ အရမ်းလဲအေးနေတာကို စောင်ချူံနေလိုက်တယ်။ မဆုက အဝတ်အစားလဲပီးတော့ ကျနော့်ကို တယောက်ထဲကွေးနေတယ်ပေါ့။
"ဟိုဘက်တိုး အမလဲ အရမ်းချမ်းတယ်''
တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ဂွမ်းစောင်အထူကြီးထဲမှာ ၂ယောက်လုံးကွေးပီး 5 Series ကလာတဲ့ ကိုးရီးယားကားကို ကြည့်နေတယ်။ မဆုကတော့ ကိုးရီးယားကားကြည့်နေတာပေါ့။ ကျနော်ကတော့ မဆုကို ဘယ်လိုစရမလဲ ချောင်းနေတာ။ မဆုက ကျနော်ေချာင်းနေတာသိလို့ပဲလား အေးလို တမင်အုပ်ထားတာလားတော့မသိဘူး။ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ကလေးတွေနဲ့ အုတ်ထားတယ်။
ခဏနေတော့ သူ့ လက်ဖယ်တာနဲ့ အသာလေး သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို ကျွန်တော်အုတ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော့်ဆီ ဘေးစောင်းတချက် လှည့်ကြည့်တော့ ကျနော်လဲ အရှက်ပြေရီပြပီး
"ချမ်းတယ်''
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက TV ဆက်ကြည့်နေပါတယ်။ ကျနော်ကတော့ သူ့ဆောက်ဖုတ်လေးကို လက်ကလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း မဆုကို နားထဲမှာတိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။
"ချစ်ချင်တယ်''
"ချစ်ပေါ့.. ဘယ်သူက တားနေလို့လဲ''
တဲ့။ စောင်ကို ခွာပီး။ မဆုရဲ့ ထမိန်ကိုလှန်လိုက်တယ်။ မဆုတော့ ဒီည အလိုးခံရမှာသိလို့လားမသိဘူး။ အောက်က ပင်တီတောင် မဝတ်ထားဘူး။ ခုနလက်ကလေးနဲ့ ကလိထားလို့ မဆုစောတ်ဖုတ်လေး အရည်လေးတွေ စို့နေပီလေ။ မနေ့က မှောင်မှောင်မဲမဲထဲမှာ မဆုရဲ့ ဆောက်ဖုတ်လေးကို မမြင်ရဘူး။ ဒီနေ့ မီးချောင်းအလင်းရောင်အောက်မှာဆိုတော့ မဆုစောက်ဖုတ်လေးက ဖူးပီး ဝင်းမှဲ့နေတဲ့ အသီးတလုံးအတိုင်းပါပဲ။ အလင်ရောင်ထဲမှာဆိုတော့ မဆုရှက်နေတယ်။ ကျနော်တော့ မဆုစောက်ဖုတ်ကို မနေ့ကလိုမျိူး ဘာဂျာကောင်းကောင်း ဆွဲပေးလိုက်တာ မဆုက
"တော်တော့ကွာ တော်တော့''
ကျနော်လဲ ပိုကောင်းအောင် လျှာဖျားလေးနဲ့ စောက်ဖုတ် နှတ်ခမ်းတွင်းသားထိ ဆွဲလျှက်ပေးလိုက်တာ ဆောက်ဖုတ်ထဲက စောက်ရည်ကြည်တွေ မီးတောင်ထိတ်က ချော်ရည်ပူတွေ ပန်ထွက်သလိုမျိူး မြင်မကောင်းအောင် ပန်းထွက်လာလိုက်တာ ကျနော့်မျက်နှာတွေ ပေကုန်တယ်။ မျက်နှာတွေပါပေကုန်တော့ မဆု ကျွန်တော့ကို တော်တော် အားနာသွားတယ်နဲ့တူတယ်။ ကျနော်ကတော့ အမြန်ရေချိူးခန်းပြေးပီး မျက်နှာကို သေချာဆေးလိုက်ရတယ်။ ပီးတော့ မဆုဆီပြန်လာတော့
"ဆော်ရီ မောင်လေးရာ.. ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရတော့ဘူး... တောင်းပန်ပါတယ်နော်''
"တကယ်တောင်းပန်ချင်ရင် ကျနော့်ကိုလဲ ခုနကလို ပါးစပ်နဲ့လုပ်ပေး''
"မလုပ်တတ်ဘူး''
"အဲ့ဒါဆို မမပါးစပ်ဟ ''
ဆိုတာနဲ့ သူ့ပါစပ်ကို ဟထားပါတယ်။ ကျနော်က ဘောင်းဘီချွတ်ပီး သူ့ပါစပ်ထဲကို လီးထိုးထဲ့တယ်။ လုံးဝမငြင်းရှာပါဘူး။
"မမ ရေခဲချောင်းစုတ်သလို စုတ်ပေးထားလေ''
ကျနော်လဲ ကောင်းကောင်း မဆုရဲ့ပါစပ်ကို ကောင်းကောင်းလိုးပေးလိုက်တာ အရမ်းဖီးဖြစ်ပီး ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်လာတဲ့ထိပါပဲ။ မဆုက
"ဘာတွေလဲ.. ငံကျိကျိနဲ့''
"အချစ်ရည်တွေ တော်ပီ မဆု မစုတ်နဲ့တော့''
လို့ ဆိုပီး မဆုရဲ့ ပေါင် ၂ လုံးကြားမှာဝင်ထိုင်ပီး မဆုရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို ကျနော့်လီးနဲ့ လျှောတိုက်ပီး ပွတ်ပေးနေတော့ မဆု မျက်လုံးလေးကမှေးစင်းသွားတယ်။ မဆုရဲ့ပေါင် တုတ်တုတ်လေးတွေကို အားကုန်ဖြဲပီး မဆုရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို လီးဒစ် မြုပ်ယုံလောက် သွင်းကြည့်တယ်။
"မမ နာလား ''
"နဲနဲ နာတယ်''
တဲ့။ နောက်လက်တဆစ်လောက် သွင်းတော့ ထပ်သွင်းလို့မရတော့ဘူး။ တခုခုထောက်နေသလိုမျိူးပဲ၊ ကျနော်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲမသိတာနဲ့ မဆုကိုပဲမေးလိုက် တယ်။
"မမဆု ထပ်သွင်းလို့ မရတော့ဘူးလား''
"အားနဲနဲထဲ့ပီး ဆောင့်လိုက်''
တဲ့။ မျက်လုံးမှိတ်ပီး မှိန်းနေရကနေပြန်ဖြေတယ်။ ကျနော်လဲ ဆောက်ဖုတ်ဝကို သေချာချိန်ပီးအားကုန်းတချက် ဆောင့်လိုက်တာ မဆုခင်မျာ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ပီး၊ မျက်နှာကလေး တခါထဲ ရဲသွားတာပဲ။ သူများတွေကြားမှာ စိုးလို့ထင်တယ် အသံတချက်မှ မထွက်ဘူး။ ကျနော်လီးတန်အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့မှ
"နာလိုက်တာ မောင်လေးရယ်''
တဲ့။ ကျနော်လဲ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေတယ်။
"မ ဘယ်လိုနေသေးလဲ''
လို့မေးတော့ ဘာမှ ပြန်မဖြေတော့ဘူး။ လုံး၀ဇိမ်တွေ့သွားပီနဲ့ တူတယ်။ တဖြည်းဖြည်းဆောင့်လိုးနေရင်ကနေ မြန်မြန်ဆောင့်တော့ မမဆုကောင်းနေတဲ့ ပုံပါပဲ။ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို တချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်လန့်သွားတယ်။ သွေးတွေအများကြီးပဲ။
"မဆု သွေးတွေ ထွက်နေတယ်သိလား''
"သိတယ်... အမရဲ့အပျိူရည်ကို မောင်လေးကိုပေးလိုက်ရလို့ ကျေနပ်တယ်''
တဲ့။ ခပ်မှန်မှန်လေးဆောင့်ပေးနေရာကနေ မြန်မြန်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်တာ မိနစ် ၂၀ လောက်ကြာတော့ သူရော ကျနော်ရော ပြိုင်တူပီးကြပါတယ်။ ၂ ယောက်လုံးပီးတော့ ကျနော်က မေးလိုက်တယ်။
"မဆု ကျနော်ကို ချစ်လား''
"အရမ်းချစ်တယ်''
"ဒါဆိုခဏလေးနော်''
ဆိုပီး ကျနော်တစ်ရူးယူပီး မဆုအဖုတ်မှာ ပေနေတဲ့သွေးတွေရော သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်တဲ့အရည်ရော။ ကျနော့်လီးကထွက်တဲ့ အရည်တွေရော ကြင်နာယုယစွာ သုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မဆုအဖုတ်က နီးရဲပီးရောင်ကိုင်းနေသလိုလိုပါပဲ။ အဲ့ဒီ့ညက ည၂ နာရီခွဲထိ လိုးကြပါတယ်။ ၆ချီလောက်ရှိမယ်။ နောက်နေ့တွေကြတော့ ထမင်းစားချိန်ကလွဲပီး တချိန်းလုံးဆွဲတာ။
ပြင်ဦးလွင်ရောက်ပီး ဘယ်မှ မသွားဖြစ်ပါ။ တည်းခိုခန်းမှာ တနေကုန် တညလုံး မဆုနှင့် ၂ယောက်ထဲ ကြားဖူးသမျှ လိုးနည်းပေါင်းစုံကို စမ်းလိုက် အသစ်ထွင်လိုက်နဲ့။ မဆုကတော့ ကျနော်လုပ်သမျှ အကုန်လုံးခံရှာပါတယ်။ ပြင်ဦးလွင်မှာ ၅ရက်နေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ့ ၅ရက်မှာ မဆုနဲ့အကြိမ် ၅၀ ကျော်လောက်လိုးခဲ့ပါတယ်။
ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ မဆုက ထုံးစံအတိုင်း မိုးလင်းတာနဲ့ ဆိုင်သွား မိုးချူပ်မှ ပြန်ရောက်တော့ တွေ့ချိန်နည်းသွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့်လျှာစွမ်းကို ကြွေနေတဲ့ မဆုတော့ ညဘက်လူတွေ အားလုံးအိပ်ပီဆိုရင်တော့ ကျနော့်အခန်းထဲ ရောက်ရောက်လာပီး အလိုးခံတယ်လေ။ နေ့တိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ၁ပတ်မှာ ၃ ရက်လောက်ကတော့ ကျနော့်ဆီ ရောက်လာတတ်ပါတယ်။
ပြီးပါပြီ
Crd
0 comments:
Post a Comment