STAY HOME ( စတေးဟုမ်း )
BY Pannyine
ပန်းရိုင်း ရေးသည်
( ၁ )
ဒီလို ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပါဘူး ။
မထင်တာတွေက ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ် ။
အမေရိကန်ပြည် အရှေ့ဖျားက မြို့ကြီးတမြို့မှာ မြန်မာလူမျိုး တက်နေဝန်း နဲ့ ဇနီး ဇွန်ပန်းခိုင်တို့ နေနေကြတာ ဆယ်နှစ် မက ရှိနေပါပြီ ။
တက်နေဝန်းက အိုင်တီသမား တယောက် ဖြစ်သလို ဇွန်ပန်းခိုင်က ရုံးတရုံးမှာ စာရင်းကိုင် ( အကောင့်တင့် ) ဖြစ်သည် ။
အလုပ် နဲ့ အိမ် အိမ်နဲ့ အလုပ် အေးဆေးတဲ့ ဘဝ ခရီးလမ်းကြောင်း ထဲမှာ သူတို့ လင်မယား မျောပါနေခဲ့ကြရာက အပြောင်းအလဲတွေက ဖြစ်
လာသည် ။
ပထမဆုံး တရုတ်နိုင်ငံ ဝူဟန်မြို့မှာ လင်းနို့ တို့ ကြွက်တို့ ခွေးတို့ ရောင်းချနေတဲ့ စျေးတန်းလေးကို သတင်းတွေမှာ တွေ့ရပြီး သာမန်လူတွေ
မစားတဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ ဟာတွေကို စားကြလို့ ကိုရိုနာဗိုင်းရက်စ် ပိုး စတင် ကူးစက်လာသည် လို့ ရေးကြသားကြတာကို ဖတ်ကြရတယ် ။
တက်နေဝန်းတို့ အတွက်က မြန်မာပြည်က လာခဲ့တဲ့ မြန်မာတွေမို့ သိပ်တော့ မဆန်းလှဘူး ။
သူတို့လည်း ပရစ်ကြော်တို့ မြွေသား ဖွတ်သား ယုန်သား လယ်ကြွက်ကြော်တွေ စားခဲ့ဘူးကြတယ်လေ ။
ခဏကြာတော့ ဝူဟန်မြို့မှာ ဇီဝ လက်နက် စမ်းသပ်တဲ့ နေရာကြီး ရှိပြီး အဲဒီကနေ ရောဂါပိုးတွေ ပေါက်ထွက် ပျံ့နှံ့လာတယ် လို့ ထပ် ကြားရပြန်တယ် ။
အဲဒီ သတင်းနဲ့အတူ ၁၉၈၁ မှာ ထုတ်ဝေခဲ့တဲ့ စာရေးဆရာ DEAN KOONTZ ရေးသားတဲ့ THE EYES OF DARKNESS စာအုပ်မှာ ၂၀၂၀ ခုနှစ် အချိန်
လောက်ကို ရောက်ရင် ဝူဟန်က စက်ရုံကြီးမှာ လုပ်တဲ့ WUHAN 400 ဆိုတဲ့ ဗိုင်းရပ်စ်က နိုင်ငံတွေကို ပျံ့နှံ့လိမ့်မယ် လို့ ရေးထားတယ် ဆိုတာကို
အဲဒီစာအုပ်ရဲ့ ဓါတ်ပုံ အတွင်းက စာသားတွေရဲ့ ပုံတွေ သတင်း တက်လာတယ် ။
လူသားတွေ ဖန်တီး ထားတဲ့ MEN MADE ဗိုင်းရပ်စ် ဖြစ်သည် လို့ ပြောတဲ့လူက ပြောတယ် ။
တကယ် ဟုတ်မဟုတ် တက်နေဝန်းတို့လည်း မသိ ။ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်မို့ ဒီသတင်းတွေကို ဖတ်တော့ ဖတ်မိတယ် ။ အရမ်းကြီးတော့ စိတ်မဝင်စားခဲ့ ။
ဘယ်လိုဘဲ ဝူဟန်မြို့မှာ ဖြစ်နေပေမယ့် အမေရိကန်ပြည်က လူတွေက သူတို့နဲ့ မဆိုင်သလို နေလျက်ပါဘဲ ။ ဒါပေမယ့် တချို့သော ပြည်နယ် မြို့
တွေမှာရထားတွေအပေါ် ဘတ်စ်ကားတွေ အပေါ် တရုတ် လူမျိုးတွေနဲ့ တရုတ်နဲ့ တူသူ အာရှသားတွေ အပေါ်ကို စော်ကား ရှုံ့ချတာတွေ ရှိနေတယ်
ဆိုတာ လည်း သတင်းတွေ ထွက်လာပါတယ် ..။
တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့ ဒေသမှာတော့ ဒါတွေလည်း မဖြစ် မကြုံရဘူး ။ မတွေ့ရဘူး ။
တက်နေဝန်းရဲ့ ဇနီးချောလေး ဇွန်ပန်းခိုင် က မြန်မာပြည်ကို ဒါတွေ မဖြစ်ခင်ထဲက ထွက်သွားခဲ့လို့ တက်နေဝန်း အိမ်မှာ တယောက်ထဲ ။
ဇွန်ပန်းခိုင်ရဲ့ မိဘတွေက အသက်ကြီးကြပြီ ။
ကျန်းမာရေးက သိပ် မကောင်းကြဘူး ။ အခု မိခင်ဖြစ်သူက ဆေးရုံတက်ရတယ် ။ ဇွန်ပန်းခိုင်လည်း မြန်မာပြည်ကို မပြန်တာ ကြာပြီ ။ မိဘတွေကို လို
အပ်တဲ့ ဆေးဝါးတို့ ငွေတို့ဘဲ လှမ်းပို့ပေးနေခဲ့တယ် ။
(( ကိုကိုရေ..မေမေ့ဆီကို ဇွန် သွားလိုက်တော့မယ်.....ရုံးက ခွင့်ယူခဲ့ပြီးပြီ...)) လို့ ဇွန်ပန်းခိုင်က ပြောပြီး တက်နေဝန်းကို လေယာဉ်လက်မှတ် ဝယ်ခိုင်း
တယ်။ တက်နေဝန်းလည်း အွန်လိုင်းမှာ ရှာဖွေပြီး ဝယ်ပေးလိုက်တယ် ။
ဇွန်ပန်းခိုင် က မသွားခင် တက်နေဝန်းကို ရန်ကုန်က သူ့ညီမလေး ငုဝါခိုင် က မနီးမဝေးက မြို့ကြီးမှာ သင်တန်း လာတက်ရမှာ..သူကတော့ ရန်ကုန်က အမေ့ဆီကို ပြေးရပြီ ...ငုဝါခိုင် ရောက်လာခဲ့ရင် ကျွေးမွေး ဧည့်ခံလိုက်ပါ..အနီးအနားကို လိုက်ပြပို့ပေးလိုက်ပါ လို့ မှာသွားတယ် ။
ဇွန်ပန်းခိုင် သွားတုံးက အေးအေးဆေးဆေးဘဲ ။ မြန်မာပြည်မှာလည်း ဗိုင်းရပ်စ် လုံးဝကို မရှိသေးဘူး ။
သူသွားပြီး တပတ်လောက်မှာ ဇွန်ပန်းခိုင်ရဲ့ ညီမလေး ငုဝါခိုင် တက်နေဝန်းဆီကို ဖုန်းဆက်လာတယ် ။
(( အကိုတက်ရေ..ငုဝါ ရောက်နေပြီ . .သင်တန်းတွေ တက်နေတယ်...သင်တန်းပြီးရင် အကိုတက်တို့ဆီကို လာခဲ့မယ်....မမဇွန်တော့ ရန်ကုန် ရောက်
နေပြီ...မေမေက ဆေးရုံက ဆင်းပြီ...သက်သာတယ် တဲ့.......ငုဝါလည်း အကိုတို့ဖက် ခဏ လာပြီးတာနဲ့ ရန်ကုန်ကို ပြန်မယ်လေ ..)) တဲ့ ။
တက်နေဝန်းလည်း (( လာခဲ့ ငုဝါ အကို လာခေါ်ပေးမယ်...ဒီအနီးအနား မြို့တွေ အကို လိုက်ပို့ပေးမယ် . သင်တန်းတွေ ပြီးရင်
ဖုန်းဆက်လိုက်နော်.....)) လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။
ရန်ကုန်ကနေလည်း ဇွန်ပန်းခိုင်က (( ခွင့်ယူလိုက်နော်...ကိုကို . .ညီမလေး ကို ဂရုစိုက်လိုက်နော်...ကိုကို...)) လို့ တက်နေဝန်းကို ဖုန်းဆက်တယ် ။
အလုပ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ခွင့်ကြို ယူလိုက်တယ် ။
ငုဝါခိုင် သင်တန်းတွေ ပြီးသွားပြီးတဲ့နောက် တက်နေဝန်းဆီကို ဖုန်းဆက်တော့ တက်နေဝန်း ငုဝါခိုင် ရောက်နေတဲ့ မြို့ကို ကားနဲ့ မောင်းသွားပြီး
ခေါ်ပေးလိုက်တယ် ။
ငုဝါခိုင်နဲ့ မတွေ့တာ နှစ်တွေ ကြာခဲ့ပြီ ။ တက်နေဝန်းလည်း စိုပြေဝင်းပ လှပနေတဲ့ ခယ်မလေးကို ကြည့်ပြီး အံ့သြနေသည် ။ သူတို့ မြန်မာပြည်က မ
ထွက်လာခင်က ငုဝါခိုင်သည် ကလေးသာသာ ဆယ်ကျော်သက်လေးဘဲလေ ။
အပြန်ခရီးမှာ တလမ်းလုံး ငုဝါခိုင်ရဲ့ စကားသံလေးတွေကို နားထောင်ခဲ့ရတယ် ။ ငုဝါခိုင်က တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့ ရပ်ဝန်းဒေသကို စိမ်းလန်းစိုပြေတဲ့
သစ်ပင်တွေ သစ်တောတွေနဲ့မို့ သာယာလိုက်တာ လို့ ချီးမွမ်းလာတယ် ။ လမ်းဘေးမှာ ဒရယ်လေးတွေ ယုန်ကလေးတွေကိုလည်း တွေ့ရလို့ အရမ်း
သဘောကျတယ် ။
စကား တပြောပြောနဲ့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာကြတယ် ။
(( ဒါ အကိုတို့ အိမ်လေးဘဲ ငုဝါ . . .))
(( ဟင် . . .))
သူတို့ အိမ်ကလေးကို ငုဝါခိုင် တွေ့တော့ ...(( ဟယ်...ကိုတက်တို့ မဇွန်တို့ အိမ်လေးက လှလိုက်တာ....သိပ် သာယာတာဘဲ...ခြံလည်း ကျယ်တယ်
လို့ ပြောတယ် ။ အိမ်ရှေ့က ချယ်ရီပင်တွေက ဝေဝေဆာဆာ ပွင့်နေတာကို ငုဝါခိုင် သိပ် သဘောကျတယ် ။ ဆယ်လ်ဖီတွေ ဆွဲတော့တာဘဲ ။
အိမ်ပြန်ရောက်ကြပြီးတဲ့နောက် အချိန်ကို ကြည့်ပြီး ငုဝါခိုင် နဲ့ တက်နေဝန်းတို့ ရန်ကုန်က ဇွန်ပန်းခိုင် ဆီကို ဖုန်းခေါ်ကြတယ် ..။
ဇွန်ပန်းခိုင်က (( ရောက်တုံးရောက်ခိုက် လျောက်လည်နော် ညီမလေး.....အကိုတက်ကို အားမနာနဲ့ . .သူ့ကို စားချင်တာ လိုက်ကျွေးခိုင်း..လိုချင်တာ
ဝယ်ခိုင်း....)) လို့ သူ့ညီမ ငုဝါခိုင်ကို မှာတယ် ။
ချစ်ဇနီးလေး ဇွန်ပန်းခိုင်က မသွားခင် ထဲကလည်း သေသေချာချာ မှာထားခဲ့တယ် ။ ညီမလေးကို လိုက်ပြ လိုက်ကျွေးပါ လို့ ။ အခုလည်း ရန်ကုန်ကနေ
ဖုန်းနဲ့ ထပ်ပြောပြန်တယ် ။
တက်နေဝန်း ဇနီးသည် မှာတဲ့အတိုင်း ငုဝါခိုင်ကို သူစားချင်တဲ့ အစားအသောက်တွေကို ဆိုင်တွေမှာ လိုက်ကွေးတယ် ။ အင်း....ညီမလေး ငုဝါခိုင်က
စားရုံတင် မဟုတ်ဘူး..သောက်လည်း သောက်တယ်......ဇွန်ပန်းခိုင်က သူ ဝိုင် နဲ့ ကော့တေးလ်တွေ အသောက်များတိုင်း (( ဇွန်တို့အမျိုးတွေက
အရက်ကြိုက်တယ်...သောက်တယ်....ဘမျိုးဘိုးတူ ဆိုတာမျိုးပေါ့.....)) လို့ ပြောလေ့ ရှိသလိုဘဲ ညီမလေး ငုဝါ လည်း အရက်ကို ကြိုက်ပုံရတယ်...
သောက်ရင် ထပ်မှာခိုင်းပြီး အသောက်များသွားတဲ့အတွက် တက်နေဝန်း တယောက် မျက်လုံးပြူးသွားရတယ် ။
အင်းလေ..သူက သုံးလေးရက် လောက်ဘဲ နေမှာဘဲ...နေတဲ့ရက်တွေမှာ ပျော်ပါစေ ...ငါ့တာဝန် အတိုင်း သူ့ကို လိုက်ကျွေးလိုက်ပို့မယ်....လို့ တက်နေ
ဝန်း စဉ်းစားလိုက်တယ် ။
ဒါပေမယ့် အိမ်လေးထဲမှာ သူနဲ့ကိုယ် နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ခယ်မလေးရဲ့ အတိုအပြတ် အဟိုက်တွေ ဝတ်တဲ့ အကျင့်တွေကြောင့်
တက်နေဝန်း တယောက် ရင်မောနေရတယ် ။ ပိုပြီး မျက်လုံးတွေ ပြူးရတာက အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အိမ်နေရင်း အဝတ်တွေ လဲပြီးတဲ့အချိန် ငုဝါခိုင်က
ဘလောက်စ်လေးကို အတွင်းမှာ ရင်စည်း မပါဘဲ ဝတ်ပြီး ရောက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ရင်သားတွေက မသေးဘူး ။ လုံးထွားပြီး သိသိ
သာသာကြီးတွေ ။
လမ်းလျောက်တဲ့အခါ ဒီ ရင်သားကြီးတွေက တငြိမ့်ငြိမ့် တသိမ့်သိမ့် တုန်နေကြတယ် ။ ခက်ပြီ ။ တက်နေဝန်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှား နေတယ် ။
ခယ်မလေးကတော့ သီချင်းဖွင့်ပြီး တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ကနေတယ် ။ ကိုယ်က လှုပ်တော့ ရင်စိုင်တွေကပါ လှုပ်တော့တာပေါ့ ။
နောက်တနေ့မှာလည်း ရာသီဥတု ပူတယ် ဆိုပြီး ဘောင်းဘီတိုလေး ဝတ်တာ ဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီက ဂျင်းဘောင်းဘီလို ကြပ်ကြပ် မဟုတ်ဘဲ
ပေါင်ရင်းနေရာတွေမှာ ပွပွကြီးမို့ ဆိုဖါမှာ ထိုင်ချလိုက်တဲ့ အခါတွေမှာ ပေါင်ဂွဆုံနေရာကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရတတ်တော့ တက်နေဝန်း တယောက်
စိတ်တွေ နိုးကြားဖေါက်ပြန်လာရတယ် ။
အမွှေး ပြောင်စင်အောင် ရိပ်သင်ထားတဲ့ ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါ တခြမ်းကို လျပ်တပျက် တွေ့လိုက်ရလို့ ။ ခက်တော့ ခက်နေပြီ ။
အနေမတတ်တော့ ဖြဲပြနေသလို ဖြစ်နေပြီ ။ အထိန်းမတတ် ဇိန်းဇတ်ဇတ်မို့ တက်နေဝန်းတယောက် ဒိန်းတပ်တပ်နဲ့ ရင်ထဲ နေလို့ မကောင်း ။
နောက် တရက်မှာ လိုက်ပြတာက မြို့ကြီး ထဲက ပြတိုက်တွေ ကျောက်တိုင်တွေ နဲ့ ပန်းခြံတွေ ။ ZOO ကိုတော့ ငုဝါခိုင်က မသွားချင်ဘူး တဲ့ ။
မြစ်ကမ်း နဘေး က THE WHARF မှာ ညနေစာ ကျွေးတယ် ။ တိုက်အမြင့် တိုက်ခေါင်မိုးပေါ်မှာ မြစ်ကမ်း ရှုခင်းကို မြင်နေရတဲ့ ဘားနဲ့ စားသောက်
ဆိုင်ပေါ့ ။ ငုဝါခိုင် တယောက် ကော့က်တေးလ် ကောင်းကောင်းတွေနဲ့ တွေ့ပြီလေ ။
အပေါ်ကနေ ကြည့်ရတာ အရမ်း သာယာတာဘဲနော် . . .
အဖြူရောင် မော်တော်ဘုတ်လေးတွေကလည်း အများကြီး တန်းစီနေကြတယ် .
ထပ် ထပ် မှာရင်း ယူရင်းနဲ့ တော်တော် မူးသွားတယ် ။
အပြန်မှာ ကျောက်တိုင်ပန်းခြံ ဘေးက လမ်းကလေးမှာ လမ်းလျောက်ကြတော့ ငုဝါခိုင် တယောက် တက်နေဝန်းကို ပုခုံးမှီလိုက် လက်မောင်းကို တွဲဖက်
လိုက်နဲ့ တော်တော်လေး ရေချိန်ကိုက်နေတယ် ။
သူနဲ့ကိုယ် နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သလို သူကလည်း ရုပ်ကလေးက ချောချော ကိုယ်လုံးအဆက်အပေါက်ကလည်း တကယ့်ကို တောင့်တင်း လှပ
အချိုးကကျ ဆိုတော့ တက်နေဝန်း ဒါတွေကို အနီးကပ် မြင်နေရတော့ စိတ်ရိုင်းတွေက ထကြွရတယ် ။ သွေးတွေ ဆူဝေလာတယ် ။
စိတ်ထိန်း...စိတ်ထိန်း ....တက်နေဝန်း မင်း စိတ်တွေကို ထိန်း . . .
မဖြစ်သင့်ဘူး . . .ဆင်ခြင် . .ဆင်ခြင် .....အိမ် အဝင်မှာ ငုဝါခိုင်က အမူးလွန်နေတဲ့အတွက် သူ့ကို ဖက်ထားပြီး ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ ဝင်တဲ့အတွက် သူ
အမြင်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရတဲ့ အလှအပကြီး နှစ်လုံးက သူ့ ရင်ဘတ်ကို ထိလိုက် ဖိလိုက်နဲ့ အစစ်အမှန် အထိအတွေ့တွေကို ပေးခဲ့တယ် ။
စကပ်ကလည်း တိုတိုကားကားလေးမို့ ပေါင်တန် ဖြူဖြူ လှလှတွေကလည်း မမြင်ချင် အဆုံး ။
(( ကဲ..တက်အိပ်တော့ ငုဝါ ....))
လှေခါး အတိုင် တက်သွားတဲ့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ စကပ်တိုတိုကားကားလေးကြောင့် မမြင်အပ်တဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးတွေရော ပင်တီ အနက်လေးကိုရော မြင်
လိုက်ရတယ် ။
မျက်စိလွှဲပြီး အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းမှာဘဲ တီဗီ ကြည့်နေလိုက်သည် ။ ခုန မြင်လိုက်ရတာတွေက မျက်စိထဲက ထွက်ကို မထွက်ဘူး ။
တီဗီမှာ တရုတ်ပြည် ဝူဟန်မြို့ကြီး ခြောက်ကပ်နေတာတွေ လူတွေ ဆေးရုံမှာ အတုံးအရုံး သေကြတာတွေ ပြနေတယ် ။ နောက်ထပ် ထိတာက အီရန်နိုင်ငံ ။
အမေရိကန်မှာတော့ ကူးစက်သူတွေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ များလာပြီ တဲ့ ။ ပို့တ်လန် နဲ့ ဝါရှင်တန် ပြည်နယ် ဖက်မှာ စတွေ့နေရပြီ ။
တဖြည်းဖြည်း များလာပြီ ။
ခယ်မချောလေးနဲ့ ဝေးဝေးနေမယ် လို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတဲ့အတိုင်း သူ ရှိနေတဲ့ အပေါ်ထပ်ကိုတောင် မတက်တော့ဘဲ အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းက
ဆိုဖါရှည်ပေါ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်တယ် ။
အိပ်မက်တွေက ဆောင်းတွင်းလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဂယောက်ဂယက် နဲ့ ။
အိပ်မက်ထဲမှာ သူနဲ့ ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်တို့ ဆိုဖါပေါ်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးတွေနဲ့ ထပ်ရက်ကြီး ဖြစ်နေတာကို မိန်းမ ဇွန်ပန်းခိုင် တွေ့သွားလို့ အရစ်တွေ
စွတ်စက် တက်တယ်လို့ မက်တယ် ။ ချွေးတွေပြန် ငြင်းဆန် အော်ဟစ်ရလို့ လန့်နိုးလာတယ် ။
အဝတ်မဲ့ ဖင်တုံး ဖြူဖြူကြီးတွေက စွဲမက်စရာဘဲ ။ အိပ်မက်ကို မြင်ယောင်နေမိတယ် ။ အောက်က ငတိကလည်း မာကြောပြီး ထောင်နေတယ် ။
မနက် လေးနာရီဘဲ ရှိသေးတယ် ။ ရေအေးအေး တပုလင်း ယူသောက်လိုက်ပြီး ပြန်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ် ။ အိပ်လို့ မရတော့ဘူး ။
ပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ် ။ ပြန်နိုးတော့ မနက် ရှစ်နာရီ ခွဲနေပြီ ။
သွားတိုက် မျက်နှာသစ်ဖို့ အပေါ်ထပ်က ရေချိုးခန်းဆီကို တက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ တက်နေဝန်းရဲ့ အိမ် အောက်ထပ်မှာက အိမ်သာ ရှိပေမယ့် ရေချိုးခန်း
မရှိဘူး ။ လက်ဆေးဖို့ ကြွေခွက် ( Sink )ပါပေမယ့် တက်နေဝန်းက ဒီ အိမ်သာအခန်းလေး ( POWDER ROOM )ကို ဧည့်သည် အတွက်ဘဲ ထားပြီး
မျက်နှာသစ် သွားတိုက်တာကို အပေါ်ထပ်က ရေချိုးခန်းမှာဘဲ လုပ်တယ် ။
အပေါ်ထပ် ရေချိုးခန်းလေးထဲကို ဝင်လိုက်တာနဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားရတယ် ။ အဝင်ဝ ကြမ်းပြင်မှာ ပင်တီလေး တထည် ။ ဝတ်ပြီးသား
ပင်တီလေး ပါ ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ပင်တီ ဆိုတာ သေချာတာပေါ့ ။
တက်နေဝန်း ကောက်ယူလိုက်တဲ့အခါ အလိုလို နှာခေါင်းနားကို တေ့ပြီး ရှူလိုက်မိတယ် ။ ချက်ချင်းဘဲ ငါ ဘာလုပ်လိုက်ပါလိမ့် လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို
မှားသွားပြီ လို့ ထင်လိုက်မိပြီး ကဗျာကရာ ပင်တီနက်လေးကို ဘေးက စင်ပေါ်ကို သူ ပစ်တင်လိုက်တယ် ။ ပင်တီလေးက ရလိုက်တဲ့ ညှီစို့စို့ အနံ့လေး
က သူ့စိတ်တွေကို ထောင်းကနဲ ကြွသွားစေတယ် ။
စောက်ပတ်နံ့......တနေကုန် ဝတ်ထားတဲ့ ပင်တီ ဂွဆုံနေရာက စောက်ပတ် အနံ့ ။
သူ့ပေါင်ကြားက လီးက ချက်ချင်း ထောင်လာတယ် ။ မနက် အိပ်ရာက ထထချင်းဆိုရင် လီးကလည်း အမြဲ တောင်တယ်လေ ။
မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး မျက်နှာသစ် တဘက် နဲ့ သုတ်ရင်း သူနဲ့ ဇွန်ပန်းခိုင်တို့ အိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းဆီကို အသွား ငုဝါခိုင်ကို ပေးနေထားတဲ့ အိပ်ခန်း
ကို အဖြတ်မှာ တံခါးကို ဖွင့်ဟထားတာကြောင့် သူ အမှတ်မထင် ကြည့်လိုက်မိတဲ့အခါ သူ့စိတ်တွေ ဘလောင်ဆူသွားတယ် ။
ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်ဟာ ထမီတခြား လူတခြား ဖြစ်နေပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတာမို့ ဖင်တုံးဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးနဲ့ ဒီကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်
ကြီးကို သူတွေ့လိုက်ရလို့ပါ ။
ငုဝါခိုင် အိပ်ရာထရင် စားဖို့ တက်နေဝန်း ဘရိတ်ဖတ်စ် လုပ်လိုက်တယ် ။ ကြက်ဥမွှေကြော်.....ဘေကင် နဲ့ အာလူးပြားကြော် လုပ်လိုက်တယ် ။ ပေါင်မုန့်
တွေ မီးကင်လိုက်တယ် ။ ကော်ဖီက တအိုး တည်လိုက်တယ် ။
ခဏအကြာ လှေခါးက ဆင်းလာတဲ့ ခြေသံ ကြားရတယ် ။
(( အကိုတက်......အနံ့ မွှေးလိုက်တာ....ဘာတွေများ လုပ်နေတာလဲ....))
ငုဝါခိုင် ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာတယ် ။
လုပ်ပြန်ပြီ ။ တီရှပ် ပါးပါးလေးကို အတွင်းခံ မပါဘဲ ဝတ်ထားလို့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက တင်းမို့လုံးင်္ကြနေကြပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက တီရှပ်
အသားမှာ ထင်းနေကြတယ် ။
လှုပ်တုတ်တုတ်နဲ့ ။
ဒီနေ့တော့ မိုင် နှစ်ရာ လောက် ဝေးတဲ့ မြိုကလေး တမြို့ကို ငုဝါခိုင်ကို တက်နေဝန်း ခေါ်သွားလိုက်တယ် ။ အချောစား ခယ်မလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ
အတူတူ သွားရတာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာပါ ။ သူမူးချင်တာ မူးတတ်တာကို သိထားပြီမို့ သူ့ကို သောက်ပါ သောက်မလားလို့ တက်နေဝန်း မဖိတ်ခေါ်တော့
ဘူး ။ ဒီအခါမှာ ငုဝါခိုင်က သူ့ဖါသာ အရက် မှာသောက်တယ် ။
ဒီမြို့လေးက ရှေးဟောင်း မြို့ကလေး ။
ဒေသခံ လူနီရိုင်းတွေဆီက အတင်းကြီး လုယူခဲ့တုံးက ခံတပ်တွေ အမြောက်တွေ နဲ့ ဒီမြေကို အရောက်လာခဲ့ကြတဲ့ အချိန် သုံးတဲ့ သင်္ဘော ပုံစံတူ
ကို ပြထားတယ် ။ ငုဝါခိုင်ကို လိုက်ပြ ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်ပေးတယ် ။ ဒါမှ ဇနီးချောလေး ဇွန်ပန်းခိုင်က သဘောကျမှာလေ ။
သင်္ဘော ရဲ့ ဝမ်းဘိုက်ထဲကို ဆင်းကြည့်ကြတော့ ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ နေရာလေးကြောင့် ငုဝါခိုင် ချော်လဲတာ တက်နေဝန်းက သူ့ကိုယ်လုံးကို
လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထိန်း ပေးလိုက်ရတယ် ။ ထွားအိတဲ့ ရင်စိုင်ကြီးတွေနဲ့ သူ့ရင်ဘတ် မိတ်ဆက်မိကြရပြန်ပြီ ။
သင်္ဘောပေါ်က ဆင်းခဲ့ ပြီးတဲ့နောက် ငုဝါခိုင် သေးအရမ်း ပေါက်ချင်လို့ အများသုံး အိမ်သာကို ပြေးရတယ် ။ အိမ်သာထဲက အထွက် သူက (( သေးထွက်
သားတယ် အကိုတက်ရယ်.....ပင်တီ စိုသွားတယ်.....)) လို့ ပြောပြီး စိုနေတဲ့ ပင်တီလေးကို အမှိုက်ပုံးထဲကို ပစ်လိုက်တာကို တက်နေဝန်း တွေ့လိုက်ရ
တယ် ။
ဒီနေ့နဲ့ နောက်နေ့တောင် မတူတော့ဘူး ။
Corona Virus ကလည်း စပြီး ပျံ့နှံ့နေပြီ ။ သေတဲ့လူတွေ များသထက် များလာတယ် ။
အီတလီကတော့ ထိန်းလို့ မရတော့ဘူး ။ သေတာ သောက်သောက်လဲ ။
လက်ဆေးကြပါ ဆိုတာ အထပ်ထပ် ကြေငြာနေတယ် ။
တက်နေဝန်းနဲ့ ငုဝါခိုင်တို့လည်း အပြင်က အစားတွေ မစားတော့ဘဲ ကိုယ့်ဖါသာဘဲ ချက်စားကြဖို့ တိုင်ပင်လိုက်ကြပြီး နှစ်ပတ်စာလောက် စျေး
ဝယ်ဖို့ စျေးကို သွားကြတယ် ။
စျေးတွေမှာ ဖရိုဖရဲတွေ ဖြစ်နေပြီ ။ အိမ်သာသုံး TOILET PAPER လုံးဝ ပြတ်သွားတယ် ။ ဆန်အိတ်တွေ မရှိတော့ ။ အကုန်ပြောင်နေတယ် ။
လူတွေက စစ်ဖြစ်နေတဲ့ တိုင်းပြည်လို ဟိုပြေးဒီပြေး ။ စိတ်တွေ မရှည်ကြ ။ ဆဲကြ အော်ကြ ။
အသားငါး နဲ့ ဆီပုံးတွေ ကြက်သွန် ခရမ်းချဉ်သီး ကြက်ဥ အကုန် ဝယ်လာတယ် ။ ငုဝါခိုင်ကတော့ အရက်ပုလင်း ဝိုင်ပုလင်းတွေ ဒါဇင်လိုက် ဆွဲလာတယ်။
အင်း...ရင်လေးစရာဘဲ ။ သူ သောက်တော့မယ်လေ ။
NEW YORK နဲ့ NEW ORLEANS မြို့တွေမှာ ကူးစက်နှုံးက အရမ်း မြန်တယ် ။ ဗြုံးဆို ကူးစက်သူတွေ တပုံကြီး ဖြစ် ဆေးရုံတွေ မနိုင် ဖြစ်ကုန်တယ် ။
STAY HOME အိမ်မှာဘဲ နေကြဖို့ ပြောနေကြတယ် ။ လေကြောင်းလိုင်းတွေလည်း ရပ်ဆိုင်းကုန်တယ် ။
ဒီအတိုင်း ဆိုရင် မြန်မာပြည် ရောက်နေတဲ့ မိန်းမလည်း ဒီ ပြန်လာဖို့ မသင့်တော်..ဒီက ခယ်မလေးလည်း မြန်မာပြည်ကို ပြန်ဖို့ မလွယ် ဖြစ်နေပြီ ။
အပျော်စီး သင်္ဘောတွေက ခရီးသည်တွေလည်း အကုန်နီးပါး ဗိုင်းရပ်စ် ကူးစက်ကုန်တယ် ။ လေယာဉ်စီးဖို့လည်း ကြေက်စရာ ဖြစ်လာတယ် ။
LOCK DOWN တွေ လုပ်ကုန်တယ် ။ သေနှုံးတွေ ပိုပို မြင့်တက်လာတယ် ။ ဆေးရုံတွေမှာ လူနာတွေ ပြည့်ကြပ်နေတယ် ။
တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူနာတင်ကားတွေ အတချိန်လုံး ရောက်လာနေတယ် ။ ကပ်ဆိုးကြီး နဲ့ ရင်ဆိုင်နေကြရပြီ ။
ဇွန်ပန်းခိုင်က ဖုန်းဆက်တယ် ။ သူလည်း ပြန်မလာနိုင်သေးသလို ငုဝါလည်း အဲဒီမှာဘဲ နေနေပါ ..တဲ့ ။
တက်နေဝန်းတော့ ငုဝါခိုင်နဲ့ အိမ်ထဲ အောင်းနေရပြီ ။ အိမ်ကလေးထဲ နှစ်ယောက်ထဲ ။ ဟိုတယောက်ကလည်း ဖေါ်ချင် ပြချင် ။ မလုံ့တလုံနဲ့ ။
ဒီတယောက်ကလည်း နဂိုထဲက ခပ်ထန်ထန် ။ မိန်းမ မရှိလို့လည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတယ် ။ နီးနီးကပ်ကပ် ။ ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်း ညိတော့မယ် ။
ငုဝါခိုင်လည်း တက်နေဝန်းနဲ့ ပိုပြီး ရင်းနှီးလာတော့ အပြောအဆိုတွေ ပိုပြီး ပွင့်လင်းလာသလိုဘဲ ..။ အနေအထိုင်ကလည်း အရင်ထက် ပိုပြီး ရဲတင်း
လာတယ် ။ တရက်မှာ တက်နေဝန်း အိပ်ရာက မထခင် ငုဝါခိုင် မီးဖိုထဲ ဆင်းပြီး ကြော်လှော်နေတယ် ။ တက်နေဝန်း ဆင်းသွားတော့ တုန်လှုပ် ခြောက်
ခြားသွားတယ် ။ ငုဝါခိုင်က ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ ချည်သား တီရှပ် အဖြူ ပွပွကြီးကို တထပ်ထဲ ဝတ်ထားသလို အောက်ပိုင်းမှာက ပင်တီ အနွမ်းလေးနဲ့ ။
မလုံ့တလုံနဲ့ ဟင်းချက်နေတဲ့ ငုဝါခိုင် က (( အကိုတက်.....ကြိုက်လား.....)) လို့ မေးလိုက်တာက ချက်နေတဲ့ ထမင်းကြော်ကို ပြောတာလား သူ့ ပင်တီလေး
နဲ့ ပုံကို ပြောတာလား မသဲကွဲပါဘူး ။
အိုး ....အွန်လိုင်း လူမှုကွန်ယက် စာမျက်နှာမှာ တွေ့ရတဲ့ နံမည်ကျော် မြန်မာမော်ဒယ် မင်းသမီးကိုများ အားကျလို့ လုပ်လေသလား ...ငုဝါခိုင်ရယ် ။
တခါတခါ တက်နေဝန်း စိတ်တွေက ထိန်းချုပ်လို့ မရချင်တော့ ။
ရောဂါ ပျံ့နှံ့မှုတွေကြောင့် အိမ်တွင်းအောင်းနေရတဲ့အချိန် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးကလည်း စားရမှာလည်း အခက် ။ မစားဘဲ နေရတာလည်း တော်
တော် ခက်တယ် ။
သူ့ဖက်ကတင် ဒီလို စိတ်တွေ ဖြစ်နေသလား ။
ငုဝါခိုင်ကလည်း သူ့ကို အရင်ကထက် ကပ်သလိုဘဲ ။ ညဖက် တီဗီ ထိုင်ကြည့်ကြရင် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့ဖက်ကို တိုးကပ်လာတတ်တယ် ။ သူ့လက်
မောင်းတွေကို လက်ဖက်တယ် ။ ကိုင်တယ် ။ တခါတခါ ပုခုံးကို လာမှီတယ် ။ သိပ် နီးကပ်လွန်းတော့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့တွေကို ရလို့ စိတ်တွေ
ခြောက်ခြားတယ် ။ ကတုန်ကရင် ဖြစ်လာတယ် ။ အောက်က ငတိကလည်း ဘာတောင်သလဲ မမေးနဲ့ ။
ကြီးကောင်ကြီးမား နဲ့ အိမ်သာထဲ ဝင်ပြီး ကွင်းတိုက်ရတာ ဆယ်ကြိမ် မကတော့ ။
- Blogger Comment
- Facebook Comment
Subscribe to:
Post Comments
(
Atom
)
0 comments:
Post a Comment