------------------
"မိန်းမရေ အဖေအပီးပြန်လာတော့မယ်တဲ့”
မနက်စာစားနေရင်ယောက်ျားဖြစ်သူဆီမှ ရုတ်တရက် စကားကြားမိ၍ မအိ တယောက်အံသြမိလေသည်။
"ဘာလို့လဲမောင်ရဲ့ ဟိုမှာအလုပ်အဆင်မပြေလို့လ့"
"မဟုတ်ဘူးအိရေ..အိမ်ကိုလွမ်းလာလို့တဲ့လေ"
မအိအနည်းငယ်ပြုံးလျက်
"အင်းလေသူလဲ အမေ့ကိုလွမ်းနာနေမှာပေါ့"
ထူးအောင်သက်ပြင်းချပြီး
"ဘယ်တတ်နိုင်မလဲအိရေသူ့သဘောပဲ..
အိမ်ပေါ်ထပ်မှာနေမယ်ပြောတယ်.. အိပဲပြင်ဆင်ပေးလိုက်ပါ.. မနက်ဖြန်ရောက်မယ်တဲ့.. ကဲ..မောင်အလုပ်သွားတော့မယ်"
ယောက်ျားအလုပ်သွားပြီးနောက် မအိ အိမ်သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရင်းယောက်ကထီး ဦးထွန်းညိုအကြောင်း စဉ်းစားနေမိသည်။ ဦးထွန်းညို အသက်က ၄၈နှစ်သာရှိသေးသည်။ ၁၈နှစ်မှာအိမ်ထောင်ကျပီး ထွန်းအောင်ကိုမွေးကာ အလုပ်များစွာကိုလုပ်ပီး သာသာယာယာနေတတ်သူဖြစ်သည်။ စင်ကာပူမှာ ဆယ်နှစ်လောက်အလုပ်လုပ်ပီး မိမိတို့နေသော အိမ်လေးကို ဝယ်ပေးထားသူလည်းဖြစ်သည်။
ထွန်းအောင်အမေ နှလုံးရောဂါနှင့် ဆုံးပီးနောက်မြန်မာပြည်ပြန်မလာတာ အတော်ကြာနေပီ။ ခုတော့ အပီးပြန်လာမယ်ဆိုတော့ အဖေတယောက်ရသလိုခံစားမိနေသည်။
...
အိအိဖြူ နှင့်ဖြူဖြူအောင် ညီအမနှစ်ယောက်၊ အသက်က ၂၅နှစ်နှင့် ၂၀ နှစ်၊ မိဘနှစ်ဦး ဆုံးပါးပီးနောက် အိအိဖြူမှာညီမဖြစ်သူကို ခေါ်ပီး လင်တော်မောင် ထူးအောင်နောက် လိုက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဖြူဖြူအောင် အသားဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေး၊ တက္ကသိုလ်ဒေး တတ်နေသူ အမဖြစ်သူနှင့်အိမ်မှုကိစ္စဝိုင်းကူလုပ် တချိန်လုံးဖုန်းပွတ်နေတတ်သူ။
.............
ဦးထွန်းညိုမိမိအိမ်ရှေ့ရောက်လို့ ဘဲလ်တီးလိုက်သည်။ တံခါးရုတ်တရက်ပွင့်လာပီး ပေါင်တဝတ်တိုဘောင်းဘီလေးနှင့် ချက်ပေါ်အင်းကျီအပါးလေးဝတ်ထားသော ကောင်မလေးတယောက်။
"မမအိရေ..ဧည့်သည်လာတယ်"
ငင့် င့ါကိုဧည်သည်တဲ့။ ဘလိုဟာလေးလဲ၊ ထွန်းညိုသူ့ရှေ့မှာရပ်နေသောကောင်မလေးရဲ့ ပေါင်ဖြူဖြူလေးတွေကိုငေးနေရင်း
"ဟာ.. အဖေ..မနက်ဖြန်မှလာမှာဆိုပီးတော့ ခုရောက်လာပီ.."
မအိအံသြရင်းပြေထွက်လာသည်။
"ဟုတ်ပ..နင်တို့လာကြိုနေမှာစိုးလို့.. တမင်ပြောတာ... ဒါနဲ့သူလေးက ဘသူလဲဟ"
"သမီးညီမလေးပါ အဖေ့ကိုထွန်းအောင် မပြောဘူးလား အတူနေကြတာ"
မအိနှင့်မဖြူ ဦးထွန်းညိုရဲ့ ခရီးသွားအိပ်များကိုဆွဲယူရင်း အိမ်ထည်းဝင်ကြလေသည်။ ဦးထွန်းညိုမှာ သူ့ရှေ့မှညီအမနှစ်ယောက်ရဲ့ နောက်ကျောများ တင်ပါးများကိုငေးရင်း တံထွေးကြိတ်မျိုချနေမိသည်။
မအိမှာ ထွန်းအောင်နဲ့ညားတာ တနှစ်ကျော်ပီ ခလေးမယူကြသေး။ ခါးသေးသေး ရင်သားမို့မို့နှင့် တင်လုံးလေးများမှာသိပ်မကြီးပေမဲ့ ကျစ်ကျစ်လေးတွေ ဆံပင်အရှည်လေးကိုခေါင်းအလည်ထိ စုစည်းထားတော့ ဂုတ်သားဖွေးဖွေးလေးက အသည်းယားစရာ။
မဖြူမှာ မအိနှင့်ကိုယ်လုံးသိပ်မကွာ။ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးနှင့် ခလေးတယောက်လို
ဆော့ချင်စိတ် မကုန်သေးဘူးထင်သည်။ ဘောင်းဘီတိုလေးအောက်မှပေါင်သားနှင့် ခြေသလုံးက ဖွေးဖွေးလေးတွေ၊ ဦးထွန်းညိုပေါင်ကြားမှ ငပဲက တဖြေးဖြေးတင်းမာလာနေမိသည်။
"အဖေရေ..ဒီအခန်းမှာနေလိုက်ပေါ့နော် ဟိုဘက်ခန်းက ညီမလေးနေတာ... သမီးတို့က အောက်ထပ်အခန်းမှာအိပ်ကြတယ်.."
မအိမှာပြောဆိုရင်းအိပ်ယာခင်းများကို ကုတင်ပေါ်မှာဖြန့်ခင်းနေသည်။ မဖြူမှာ ဦထွန်းညို အထုပ်များအခန်းတွင်းသို့သွင်းပေးပြီး
မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် ဦးထွန်းညိုအားစောင်းကြည့်၍ သူ့အခန်းထဲပြေးဝင်သွားလေသည်။ ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်လေးကုန်း၍အိပ်ယာခင်းညှိနေသော မအိက သူမအနောက်မှ ဦးထွန်းညိုမှာ သူမရဲ့ ဖင်ကိုငေးကြည့်နေတာ မသိရှာပေ။
အိမ်အပေါ်ထပ်တွင် အိပ်ခန်းနှစ်ခန်းပူးလျက်ရှိသလို နောက်ဆုံးအခန်းက ရေချိုးခန်းအိမ်သာဖြစ်သည်။
အောက်ထပ်တွင် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းနှင့် အိပ်ခန်းတခုက အလည်မှာ နောက်ဖေးမှာ မီးဖိုချောင်နှင့် ရေချိုးခန်းတခုစီနှင့် နှစ်ထပ်တိုက်ကလေးဖြစ်သည်။
ဦးထွန်းညို မအိဖင်ကိုကြည့်ရင်းပေါင်ကြားမှ ငပဲက အရမ်းကိုတင်းမာနေမိသည်။ အိမ်သာရေချိုးခန်းဘက်သွားလျင် မဖြူ အခန်းရှေ့မှဖြတ်လျှောက်ရသည်။ အခန်းတခါးလေး နည်းနည်းဟနေ၍ ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ ဝင်းလျှားမှောက်၍ ဖုန်းပွတ်နေသောကောင်မလေး ဖင်လေးကိုကော့နေတာပဲ။
စိတ်မထိန်းနိုင့် ဦးထွန်းညို အိမ်သာထဲပြေးဝင်၍ တချီတမောင်း ထုရပေတော့သည်။ မိန်းမငတ်နေတာကြာပေမဲ့ တနေ့တခါတော့ အောကားကြည့်ရင်း ထုဖြစ်မိသည်။ ခုတော့အောကားမလို ညီအမ တွေရဲ့ဖင်ကိုမှန်းရင်း အေးဆေးထုနေစဉ်..
"ဒုန်း"
အိမ်သာတံခါးရုတ်တရက်ပွင့်သွား၍ ဦးထွန်းညိုလန့်သွားသလို တံခါးဝမှ အံသြငေးကြည့်နေသော မဖြူ တွေ့ကြပီလေ။ အိမ်သာတံခါးနှင့်ဘေးတိုက်ရပ် လီးကြီးကို ကိုင်နေသော ဘဲကြီးလီးအရှည်မှာ လက်တဆုတ်စာ အပြင်ဘက်ကို သုံးလက်မခန့်ထွက်နေပြီး ထွန်းရွှေဝါ ပရုတ်ဆီပုလင်းလုံးပါတ်ခန့်ရှိမည်။
မဖြူမှာ လီးကိုငေးရင်း တခါးချက်ချင်းပြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။ ဖုန်းပွတ်နေရင်းသေးပေါက်ချင်လာ၍ အိမ်သာထွက်လာမိတယ်။ တံခါးကလော့မချထားတော့ လူမရှိဘူးထင်မိတာ မအိယောက်ခထီးတဲ့လား။
ကိုထွန်အောင်အဖေနိုင်ငံခြားမှာ ဆယ်နှစ်လောက်နေပီး ပိုက်ဆံတွေလိုအပ်ရင် ပို့ပေးနေတာသူလား။ သူမကျောင်းစရိတ်မလောက်ရင် မအိဆီက အမြဲတောင်းနေရပေမဲ့ အလုပ်အကိုင် မကောင်းရင် အဖေဆီကတောင်းပီးပေးတာ အမြဲပြောပေမဲ့ လူမမြင်ဖူးပေ။ မအိလင် တခါတလေ အရက်မူးပြီးအလုပ်ကပြန်လာရင် ပုဆိုးမနိုင် အောက်စလွတ်ချိန် လီးကိုမြင်ဖူးမိသည်။ ဘဲကြီးဟာလောက်မကြီး။
"အို..ငါဘာတွေတွေးနေတာလည်း"..
မဖြူလေးမှာ ကုတင်ပေါ်ပစ်လှဲရင်း ပိပိလေးယားလာ၍ ပွတ်ကြည့်တော့ အရည်လေးတွေစိုနေပါပီ။ ဦးထွန်းညို အရမ်းကျေနပ်မိပီ သူ့လီးကို မဖြူ မြင်သွားပီ။ အခန်းချင်းကဘေးချင်းကပ်လျက်ဆိုတော့ လိုးဖို့ ဂွင်ဆင်ရပေတော့မည်။
ဦးထွန်းညို ငယ်စဉ်ဘဝကို ပြန်သတိရမိသည်။ အိမ်ငှါးဘဝ နှင့်နေစဉ်က ထွန်းအောင်အမေ မနွယ်ရဲ့ အိမ်မှာငှါးနေရသည်။ အိမ်က ပေ၂၀အိမ် အလည်မှာ ထရံကာထားပီး မနွယ်တို့က ခေါင်းရင်းခန်းနေပီး ထွန်းညိုတို့က ခြေရင်းခန်းငှါးနေသည်။ ရေချိုးရင် အိမ်နောက်ဖေးရေကပြင်မှာ ဝင်းထရံလေး ကာပီးမနွယ်က ရေချိုးနေကြ။
အလုပ်မရှိသေး၍ ထွန်းညိုမှာ အိမ်တွင်းအောင်းနေရတာ များသည်။ မိဘများအလုပ်သွားလျှင် သူတယောက်ထည်း ကျန်တတ်သည်။ မနွယ်မှာ သူမအမေနှင့် ဘေထုပ်အထည်များရောင်းချသူဖြစ်သည်။ အဖေမရှိ။
မနွယ်စျေးရောင်းပြန်လာရင်ရေချိုးနေကြ။ ထွန်းညိုအတွက်တော့ ဂွင်မိနေသည်။ ထွန်းညို အလည်အိပ်ခန်းနှင့် မနွယ်အိပ်ခန်းက ထရံပဲခြားသည်။ ရေချိုးပီးအဝတ်လဲတိုင်း ထရံပေါက်လေးကခြောင်းပီး ဂွင်းထုရတာ စွဲမတ်နေမိသည်။
တနေ့ ထွန်းညိုအလုပ်ရသည်။ ဆောက်လုပ်ရေး လက်သမားအကူ။ အလုပ်ပီး အပြန်လိုင်းကားကြပ်ကြပ်တိုးစီးနေရင် ဘက်စကားထဲ မနွယ်ကိုတွေ့လိုက်သည်။ မနွယ်အနောက်မှ အသက်ကြီးယောက်ကျားတယောက်က ကပ်ရပ်ရင် ငပဲနှင့်ထောက်နေတာ။ မနွယ်မှာ ကားကလည်းကြပ် လှုပ်လို့မရ မျက်နှာမအိမသာဖြစ်နေ၍ မနွယ်အနား ထွန်းညို့ကပ်သွားရင်း..
"ဟာမနွယ်..စျေးကပြန်လာတာလား"
မနွယ် မျက်နှာကလေးဝင်းလက်သွားပီး
"ဟာ ထွန်းညို နင်အလုပ်ပြန်တာလား"
"ဟုတ် မနွယ်"
ထွန်းညိုမနွယ်အနောက်အတင်းတိုးဝင်ရပ်လိုက်သည်။ ကယ်တင်ရှင်ကြီးလိုပေါ့။ မနွယ်မှာထွန်းညိုထက် အသက်၂နှစ်ကြီးပေမဲ့ ရွယ်တူလိုဖြစ်နေ၍ ဘေးလူများအတွဲဟု ထင်သွားကြသည်။ အိပဲ့အိပဲ့ သွားနေသောဘက်စကားထဲ အလုပ်အကြောင်းများ ပြောရင်း ထွန်းညို့မှာမနွယ်အနောက်မှ မခွာချင်တော့ပေ။ မနွယ်မှာ အရပ်၅ပေကျော်နှင့် တင်လုံးရင်သားများကို ထွန်းညို မြင်နေကြဖြစ်၍ သူလည်း စိတ်မထိန်းနိုင်ပါ။
မနွယ်မှာ ထွန်းညိုရင်ခွင်ထည်း မသိမသာရောက်နေပီး တင်သားအကွဲကြောင်းလေးနှင့် ထွန်းညိုပုဆိုးကြားမှ ငပဲက ကွက်တိဖြစ်နေသည်။ ကားဘရိတ်အုပ်တိုင်း ယိုင်သွားတတ်သော မနွယ်မှာလက်ကိုင်တန်းကို မကိုင်တော့ပဲ ထွန်းညိုလက်မောင်းကို ဆွဲကိုင်လာသည်။
ထွန်းညိုလည်း မနွယ်နဲ့လည်တိုင်လေးကို ခိုးနမ်းလိုက် မသိသလိုနေလိုက်ပေါ့။ မနွယ်လည်း တချက်တချက်ဖင်လေးကော့သလို သူ့ငပဲနှင့် ပွတ်နေတတ်သည်။ အိမ်ရောက်ဖို့က နာရီဝက်လောက်လိုသေးသည်။ ညနေစောင်းနေဝင်ချိန် အလုပ်ပြန်ချိန်မို့ ကားထည်းတွင် လူထပ်ကြပ်လာပီးမှောင်လာတော့သည်။
ထွန်းညိုအချိန်မဆွဲတော့ပဲ အတွင်းခံထဲမှငပဲကို ပုဆိုးအပြင်မှ နှိုက်ထုတ်လိုက်သည်။ မနွယ်ဖင်ကြားနှင့် ကွက်တိ။ ဖင်ကြားနှင့်လီးကြား ပုဆိုးနှင့်ထမိန်ခံနေ၍ အထဲမဝင်ပေမဲ့အရမ်းကောင်းတာသိကြသည်။ တချီပီးသွားသည်။ မနွယ်လည်ပင်နားလေကပ်နမ်းရင်..
"မနွယ်ကို ချစ်တယ်"
သူမမျက်နှာအပြုံးလေးနှင့်ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
*****************
နောက်တနေ့ မနွယ် အခန်းဘက်ခြောင်းကြည့်လိုက်သည်။ သူမအမေကို မတွေ့ရ၊ ဂွင်ပဲလေ ချက်ချင်းအိမ်ရှေ့ထွက်၍
"မနွယ်..မနွယ်.."
ထမီရင်လျားလေးနှင့်မနွယ်ထွက်လာသည်။
"ပြောစရာရှိလို့ မနွယ်.ဝင်လာမယ်နော်"
"လာလေ"
အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း..
"ချစ်တယ် မနွယ်ရယ်"
"အဲ့တာ ပြောမလို့လား ခဏလေးရေချိုးမလို့ ပီးမှပြော"
မနွယ်လှည့်အထွက် ထွန်းညို မနွယ်ရဲ့လက်ကိုဆွဲပီး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်လိုက်လေသည်။ ထွန်းညိုရဲ့ လက်တွေမှာ မနွယ်ရဲ့ထမိန်ကိုချွတ်ချလိုက်ပီး နို့လုံးဖြူဖြူအိအိတွေကို စုပ်နယ်လိုက်တယ်။ မနွယ်တီကောင်ဆားပတ်သလို ထွန့်ထွန့်လူးနေသည်။
အဝတ်ဗလာဖြစ်နေသောမနွယ်ကို အိပ်ယာထဲဆွဲခေါ်ပီး လှဲချလိုက်သည်။ ပက်လက်အနေအထားနှင့် မနွယ်အသားညိုပေမဲ့ အတွင်းသားများမှာဝင်းအိနေသည်။ ပေါင်တံနှစ်ခုမှာ အရင်ထိ ထိနေပီး အမွှေးယေးယေးနဲ့အဖုတ်လေးမှာ အရည်တလဲ့လဲ့ထနေသည်။ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေး အပေါ်မှာ ဖြူဝင်းနေသော နို့နှလုံးမှာ ဘေးကားမနေပဲ အလယ်မှာစုနေသည်။ မကြီးလွန်းပါ အုန်းသီးအတွင်းသားအရွယ်သာရှိသည်။
"ထွန်းညို မလုပ်ပါနဲ့ဟာ အမေလာတော့မယ်"
"ခဏလေးပါ မနွယ်"
ထွန်းညို မြန်မြန်မနွယ်ပေါ်မှောက်ချပီး ပုဆိုးကိုချွတ်၍ လီးကို မနွယ်ပေါင်ကြားထောက်လိုက်သည်။ မနွယ်ပေါင်ကို အတင်းစိထားပီး လက်တဖက်က အဖုတ်ကို အုပ်ထား၍တဖက်က နို့ကိုအုပ်ထားလေသည်။ ထွန်းညို ပေါင်နှဖက်ကို အတင်းဆွဲမကာဖြဲချလိုက်သည်။
ခိုးစားသည်ဖြစ်၍ အချိန်ဆွဲနူးနှပ်နေလို့မရတော့
ထွန်းညို ဒူးထောက်ချလိုက်ပီး လက်တဖက်က တင်းမာနေသောလီးကိုကိုင် တဖက်က ပေါင်ကို အတင်းဖြဲ၍ အဖုတ်ဝ လီးတွေကာ လိုးချလိုက်တော့သည်။ ထူးထောင်ပေါင်ကားနှင့် မနွယ် မှာထွန်းညိုရဲ့လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုတ်ကိုင်ပီး အံကြိတ်ခံနေသည်။
"ဗြစ်...ဖောက်...''
"အား..နာတယ်..နာတယ်..''
ထွန်းညို လီးမှာလက်တဆုတ်စာရှိပီး အပျိုစင် အဖုတ်လေးမှာ ထိုးခွဲခံလိုက်ရ၍ သွေးအနည်ငယ် ထွက်လာလေသည်။ ခြောက်လက်မအရှည်လီးမှာ တဝက်လောက်ဝင်သွားပေသည်။
"လိုးခါစမလို့ပါ မနွယ် နောက်မနာတော့ဘူး ကောင်းသွားမှာ"
"အင်း..မြန်မြန်လုပ်ပါ... နာတယ်...''
ထွန်းညို မနွယ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုကုန်းစုပ်လိုက်ပီး လီးကို တဆုံးထိ သွင်းလိုက်တော့သည်။
"ဗြစ်..ဗြစ်...ဖွတ်...ဘွတ်...''
"အား...အွင်း...''
နှုတ်ခမ်းချင်းကပ်ထား၍ မနွယ်အကျယ်ကြီး မအော်နိုင်တော့။ ထွန်းညို ကျောကို ကုတ်ခြစ်ရင်း ခံနေတော့သည်။ သိပ်မလိုးလိုက်ရပါ။ အချက်၅၀ခန့်အကြာမှာ မနွယ်တကိုယ်လုံး အကြောများတင်းလာပီး အရည်များ ပန်းထုတ်လာသည်။ ထွန်းညို ပုံစံပြောင်းဖို့ အချိန်မရတော့.။ အမြန်လိုးရသည်ဖြစ်၍ သုတ်ရည်များ အဖုတ်ထည်း ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။ မနွယ်ရင်ဘက်ပေါ့မှာ မှောက်လျှက်သား ခဏအမောဖြေပီး လီးကိုဆွဲထုတ်၍..
"ကောင်းလား..မနွယ်....''
"နင်အရမ်းလုပ်တယ် နာလိုက်တာ.. ငါ့ကိုယူရမယ်နော်"
"အင်းပါ..မနွယ်ရယ်..လူကြီးတွေလာတော့မယ်.. နောက်မှဆက်ပြောကြမယ်...''
ထိုနေ့မှ စ၍ လူလစ်တိုင်းခိုးစားနေကြရာ မနွယ်မှာ ကိုယ်ဝင်ရှိလာပီး လက်ထပ်လိုက်ကြကာ ထွန်းအောင် ဆိုသော သားလေးမွေးဖွားခဲ့သည်။ မနွယ်မှာ ကံမကောင်းနိုင်ရှာ။ ထွန်းအောင် လက်ထပ်ပီး တနှစ်အကြာမှာနှလုံးရောဂါဖြင့် ဆုံးရှာလေသည်။ ဦးထွန်းညို တယောက် အိမ်ရှေ့ ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးမှာထိုင်ရင်း ဇနီးမနွယ်ကို သတိရနေမိသည်။
"ဦးလေး မမအိက ထမင်းစားမယ်တဲ့.. ခေါ်နေတယ်"
တွေးလက်စများကိုဖျက်ပီး သူ့ဘေးမှလာရပ်နေသော ကောင်မလေးဖြူဖြူကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မျက်လုံးချင်းဆုံသွား၍ ရှက်သွေးဖြန်းကာ.
"ခုလာခဲ့ပါတဲ့"
ပြောပီးထွက်ပြေးသွားလေသည်။
"အော်..အေးအေး...လာပီ"
ည၈နာရီထိုးလေပီ။ ညစာထမင်းဝိုင်းလေက ဆီးကြိုနေသည်။
"ဟဲ့..မအိ..ထွန်းအောင် မလာသေးဘူးလား..."
"မလာသေးဘူးအဖေရေ..နောက်ကျမယ်ပြောတယ်.. မစောင့်နဲ့တဲ့.."
ဦးထွန်းညိုစင်ကာပူကပြန်လာပီး သားတော်မောင်နှင့် ကောင်းကောင်းမဆုံရသေးပေ။ ထွန်းအောင်မှာ အလုပ်နောက်ကျမယ်ပြောပီး အပြန်မှာအရက်ကလေး တမျမျနှင့် မူးပီးပြန်လာတတ်သည်။ မနက်မိုးလင်းလျှင်လည်း စောစောထ အလုပ်သွားတတ်၍ မဆုံကြပြန်ပေ။ ထို့ကြောင့် အိမ်တွင် မအိ မဖြူနှင့် ဦးထွန်းညိုသာ အမြဲရှိတတ်သည်။ ခုလည်းညစာထမင်းဝိုင်းက လူမဆုံပြန်။
မဖြူလေးမှာကျောင်းပိတ်သဖြင့် အိမ်မှာ အမြဲရှိတတ်သည်။ မအိမှာလည်း အလုပ်မရှိ စျေးဝယ်ထမင်းချက် အိမ်အလုပ်များနှင့် ရှုပ်နေတတ်သည်။ ဦးထွန်းညို အိမ်တွင်းပုန်းနေရတာ ပျင်းလာသည်။ ထို့ကြောင့် ထမင်းစားနေရင်း..
"မအိရေ..မနက်ဖြန် အပြင်ထွက်လည်ရအောင် မဖြူလည်းကျောင်းပိတ်တာပဲလိုက်ခဲ့ပေါ့.."
"အဖေ့သဘောလေ သွားကြတာပေါ့"
မဖြူလေးက
"ဦးအလည်သွားရင် သမီးကြိုက်တာ ဝယ်ပေးမှာလား...''
" အေးပါဟ..နင့်တို့နှစ်ယောက်လုံးကို ဝယ်ပေးမယ်.ဟုပီလား"
ဝင်ငွေမရှိသောအမနှင့်နေရ၍ မဖြူမှာ
အဝတ်အစားအကောင်းမရှိတာ ဦးထွန်းညိုရိပ်မိသည်။ ညီအမနှစ်ယောက်လုံးမှာ ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးတွေ တင်သားလေးများမှာ လုံးတင်းနေကြသည်။ ရင်သားများမှာလည်း အကိတ်စာရင်းမဝင်ပေမဲ့ နို့နှစ်ယောင်အတင်းလေးတွေ၊ မအိမှာ ကလေးမမွေးသေးသဖြင့် အပျိုအတိုင်းပင် တင်းရင်းနေသေးသည်။ ထိုနှစ်ယောက်ကို နေ့တိုင်းမှန်းထုနေရတာ ပျော်ဖို့ကောင်းလှသည်။
ည ၉ နာရီထိုးတော့မည်။ ဦးထွန်းညို နှင့် မဖြူမှာ အိမ်ရှေ့တွင် တီဗွီကြည့်နေကြသည်။ မအိမှာ အိပ်ငိုက်သည်ဟုဆိုကာ အခန်းထည်း ဝင်လေသည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ၁၀ ပေလောက်သာရှိသည်။ တီဗွီမှာခေါင်းရင်းဘက်မှာထားပြီး အဝင်တံခါးဘေးမှာ ဆိုဖာခုံတခု နှင့် မအိအိပ်ခန်းအလည်ခန်းဘေးမှာ ဆိုဖာနောက်တခုထားလေသည်။ ထိုခုံတွင် မဖြူထိုင်နေသည်။ ဦးထွန်းညို တခါးဘေးခုံမှာ ထိုင်ရင်းတီဗီ ကြည့်သည်။ မဖြူမှာ ဂါဝန် ဝတ်ထားပီး ခုံပေါ်ဒူးနှစ်ချောင်းတင်ကာ ဒူးပေါ်တွင် လက်တင်၍ ဖုန်းဂိမ်းဆော့နေသည်။ အောက်စလွတ်နေတာ သတိမထားမိပေ။
ဦးထွန်းညို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မဖြူအောက်ခံမဝတ်ထားပေ။ ဂါဝန်လေးမှာ ဒူးကိုသာအုပ်မိ၍ တင်အရင်းနားအထိမရောက်ပေ။ အဖုတ်ကလေးမှာ သိသိသာသာပေါ်နေသည်။ ဂိမ်းမဲဆော့နေ၍ အဖုတ်ပေါ်နေတာ သတိမထားမိသော မဖြူ၊ အမွေးကလေးများသိပ်မရှိ၊ တီဗီအလင်းရောင်ကြောင့် သိသိသာသာမြင်နေရသည်။
ဦးထွန်းညို လီးမှာ နိုးထလာပြန်သည်။ ချွေးမ၏ညမ ဖြစ်နေ၍ ချုပ်လိုးဖို့ကလည်း မဖြစ်နိုင်။ ဦးထွန်းညို အကြံရလိုက်သည်။ သူလဲအတွင်းခံဝတ်မထားပေ။ အဲ့တော့ တီဗီငေးသလိုနှင့် ဘယ်ဒူးကို အပေါ်တင်လိုက်ပီး အောက်စလွတ်သလို ပုဆိုးကိုအသာလေး ဆွဲတင်လိုက်သည်။ ညာဘက်လက်မှာ လီးယားသလို အထာလေးနှင့် လီးကို ဂွင်းဖြေးဖြေးထုရင်း တီဗီငေးနေလိုက်သည်။
မဖြူ..ဂိမ်းရှုံးသွားသဖြင့် ဖေ့ဘွတ်ပြောင်းသုံးမလို လုပ်စဉ် ဦးထွန်းညို ဒူးတင်တာတွေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက်တီဗီကြည့်ရင်း သူ့ဟာကို ကုတ်သလို အထက်အောက်ဆွဲသလိုနှင့် အောက်စလွတ်နေသည်။ မိမိမှာလည်း ဂါဝန်နှင့် ခြေထောက်ဖုံးသည်ထင်ကာ ခုတော့အောက်စလွတ်နေသည်။ ဦးထွန်းညို မြင်လားမမြင်လား မသိနိုင်။ သေခြာတာကတော့ သူ့လီးကိုမြင်နေရသည်။ အကုန်မဟုတ်ပေမဲ့ မီးရောင်ကြောင့် လီးထိပ်ညိုကြီး တချက်ချက်ပေါ်လာတတ်သည်။ လည်ချောင်းများခြောက်သလို ခံစားလာ၍ မီးဖိုချောင်သို့ ရေသွားသောက်လိုက်သည်။ ပေါင်ကြားမှ စိုစိစိနှင့်ဖြစ်၍ မဖြူကိုင်ကြည့်လိုက်ရာ အရည်ကြည်လေးများထွက်နေသည်။
ဦးထွန်းညို အခြေအနေသိလိုက်သည်။ ဒီကောင်မလေး လီးမြင်သွားပီ၊ ချက်ချင်းနောက်ဖေးသို့ လိုက်သွားလိုက်သည်။ မီးဖိုးခြောင်ထောင့်လေးမှာ ဂါဝန်လှန်၍ ကိုင်ကြည့်နေသော မဖြူကိုတွေပီးနောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
"အမလေး..."
"မလန့်ပါနဲ့ ခလေးရယ်..ဦးချစ်လို့ပါ..''
"မလုပ်ပါနဲ့..လွှတ်ပါ.. မအိကြားသွားမယ်"
"သူအိပ်နေတယ် ခလေးရဲ့..ခလေးကိုစမြင်ထဲက ချစ်မိတာပါ...''
ထွန်းညို မဖြူ ကိုသူဘက်ဆွဲလှည့်ပီး ကစ်ဆင်ဆွဲပလိုက်သည်။ ထွန်းညို ဘယ်ဘက်လက်ကဖက်ရင်း ညာလက်က ဂါဝန်ကိုဆွဲမလိုက်သည်။ မဖြူ လက်နှစ်ဖက် သူ့ရင်ဘက်ကိုတွန်းနေသည်။ ညာလက်ညိုးက ပိပိလေးအဝကို ရှာပီးအစိလေးကို ကလိလိုက်စဉ် စောက်ရေတွေ ထွက်နေသောကြောင့် ချောမွတ်နေသည်။
မအိ အိပ်ခန်းနှင့် ထမင်းစားခန်း ကကပ်လျက်ဖြစ်ပီး ထမင်းစားခန်းနှင့်မီးဖို့ချောင်က သက်သက်စီဖြစ်၍ မအိမကြားနိုင်ပေ။ ဦးထွန်းညို မဖြူကို ကစ်ဆင်ဆွဲရင်း နံရံကိုကပ်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးမှာ ထွန်းညို ဖက်အားကိုမရုံးနိုင်ပေ။ အော်လဲမအော်ရဲ မအိကြားမှာလည်းကြောက်သည်။
"ဦး ရယ်မလုပ်ပါနဲ့..တောင်းပန်ပါတယ်"
"ချစ်လို့ပါခလေးရယ်''
ပြောရင်း ဦးထွန်းညိုထိုင်ချ လိုက်ပီးမဖြူရဲ့ပေါင်ကိုဖြဲကာ ပိပိလေးကို နမ်းလိုက်လေသည်။ မဖြူရဲ့ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို ပုခုံးပေါ်မတင်လိုက်ရာ အဖုတ်လေးမှာ မျက်နှာရှေ့ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။ သူ့ရဲ့လျှာကို အဖုတ်ကွဲကြောင်းအတိုင်း ထိုးထဲ့၍ စုပ်လိုက်လေသည်။ မဖြူ...
"အင်း..အား..ဦး..မလုပ်နဲ့..ရှီး..''
ညီးညူရင်း လက်နှစ်ဖက်က ဦးထွန်းညိုဆံပင်ကို ဆွဲထားလျက် အဖုတ်နှင့် ဆွဲကပ်နေမိသည်။ ပါကင်အဖုတ်ကိုရေခဲမုန့်လို မပျက်ပျက်ယက်နေရတာ အရသာရှိလှသည်။ မဖြူ ဦးထွန်းညိုဆပင်တွေကို ပိုဆွဲကိုင်ရင်း ပီးချလိုက်သည်။
"အား...ဦး...သမီးထွက်ကုန်ပီ..အား..''
ဦးထွန်းညို မျက်နှာတဝိုက် အရည်များရွှဲကုန်လေသည်။ ပုဆိုးနှင့်သုတ်လိုက်ပီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်၍..
"ခလေး.အပေါ်ခန်းသွားကြမယ်..မအိကြားမှာစိုးလို့". ..
"ဟုတ်..ဦး...''
မဖြူလက်ကိုဆွဲပီး အပေါ်ထပ် ဦးထွန်းညို အခန်းရှိရာသို့ တိတ်တိတ်လေးသွားစဉ်...
"ဦး မဆိုးရဘူးနော် ကြောက်တယ်..''
မဖြူ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောတော့ ဦးထွန်းညို အရမ်းချစ်မိသွားသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ မဖြူဂါဝန်လေးကို ပခုံးသားလေးပေါ်မှ ဆွဲချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလေး လှဲချလိုက်သည်။ အတွင်းခံဝတ်မထားသော်လည်း ဘော်လီလေးဝတ်ထားသည်။ နို့သားလေးမှာ ဘော်လီအပြင်သို့ပြူထွက်နေသည်။ ပေါင်လေးနှစ်ခုကို ပူးကပ်ထားပီး မျက်လုံးလေးတွေပိတ်ကာ လက်တဖက်က အဖုတ်ကိုအုပ် ကျန်တဖက်က နို့ကိုအုပ်ထားသည်။ ခလေးရယ် ကဗျာဆန်လိုက်တာ။
ညမီးလေး ထွန်းထားသော အိပ်ခန်းထည်း နတ်သမီးလေးရောက်နေသလို အသားဖြူဖြူ ဗိုက်ချပ်ချပ်လေး ဆံပင် ဂုတ်ဝဲလေးနှင့် လည်တိုင်လေးက ကျော့လို့ ဦးထွန်းညို အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ချလိုက်ပီး ကုတင်ပေါ်တက်၍ မဖြူဘေးလှဲချလိုက်သည်။ အဖုတ်ငတ်နေသော ဦးထွန်းညိုလီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်နှင့် အစာရှာနေလေပီ။
မဖြူလေး ရှက်၍တဖက်ကို လှည့်လိုက်ရာ ကျောသားလေးတွေ မွှေးညှင်းနုလေးတွေစိမ်းလို့ ဘော်လီကြိုးလေးကို အသားဖြုတ်ပီးချွတ်လိုက်ရာ နို့ဖြူလေးမှာ ကွယ်ရာမဲ့လှလွန်းသည်။ လက်တအုပ်စာ နို့အုံလေးကိုအသာလေးပွတ်ပေးနေမိသည်။ အုန်းသီးအရွယ်တင်သားလေးမှာ မကြီးလွန်း မသေးလွန်း ဖင်ကွဲကြောင်းလေးမှာ ပန်းရောင်သန်းနေသည်။ မဖြူလေးရဲ့ညာလက်လေးကို ဆွဲယူပီး သူ့လီးကို ပေးကိုင်လိုက်သည်။ ဂွင်းထုသလို လုပ်ခိုင်းလိုက်ပီး မျက်နှာလေးဆွဲလှဲ့ကာ နမ်းလိုက်မိသည်။
"ဦး ဟာကြီးလိုက်တာ အဲ့တာကြီး သမီးထည်းထဲ့မှာလား.."
"အင်းလေ..အစပိုင်းလေးပဲနာမှာပါသမီးရယ်.. နောက်တော့ ကောင်းသွားမှာပါ... မအိနဲ့ သူ့ယောက်ျားလည်း အဲ့လိုပဲ နောက်မနာတော့ဘူးလေ"
"ဦး မအိကို မပြောနဲ့နော်..သမီးကြောက်တယ်..."
"အင်းပါ..မကြောက်ပါနဲ့..ခု.ဦးတို့ အပြန်အလှန် စုပ်ကြမယ်နော်..."
"သမီးမလုပ်တတ်ဘူး"
"လာ..ဦးပြမယ်..သမီးက ဦးပေါ်တက် မျက်နှာက ဦးလီးဘက်ထား..သမီးအဖုတ်ကို ဦးမျက်နှာပေါ်ထား"
ဦးထွန်းညို..69 ပုံစံလုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ လီးကြီးမှာ လက်နှစ်ဆုပ်စာရှည်ပြီး ခရမ်းသီးလိုညို၍ ထိပ်ဒစ်ဖူးမှာ မှိုပွင့်ကြီးလိုဖြစ်နေသည်။ မဖြူ ချက်ချင်းမစုပ်ရဲပဲ ကိုင်ကြည့်နေသည်။ ဦးထွန်းညို လီးကို ကော့ပေးလိုက်ပီး မျက်နှာပေါ်မှ အဖုတ်လေးကို လက်ညိုးနှင့်ကလိလိုက်သည်။ အဖုတ်မှာ အရည်များတလက်လက်ထွက်နေပီး လက်ညှိုးတောင်မဝင် အပျိုအဖုတ်လေးပါ။
"သမီး စုပ်တော့လေ ထိပ်လေးကိုအရင်စုပ် ပီးမှ ထပ်သွင်းနော်"
မဖြူ မှာ အဖုတ်တွင်း ကလိခံရ၍ အော်ချင်စိတ်ပေါ်လာပီး လီးကိုစုပ်ချလိုက်သည်။ လီးထိပ်အရည်ကြည်လေးရဲ့ အရသာငံငံလေး ကို ခံစားရင်း ငှက်ပျောသီးစုပ်သလိုလုပ်နေတော့သည်။
"အား..ကောင်းလိုက်တာသမီးရယ်..မြန်မြန်လုပ်ပါ ဦးပီးတော့မယ်"
အဖုတ်ကိုလျှာနှင့်ကလိနေရင်း မဖြူတချီပီးသွားကာ အရည်များထွက်ကျလာသည်။ မဖြူ အံကြိတ်ငြီးရင်း လီးကို ဆက်တိုက်စုပ်လိုက်ရာ ဦးထွန်းညို ခြေထောက်များကွေးရင်း သုတ်တွေပန်းထဲ့လိုက်သည်။
"ဦးရယ် များလိုက်တာ ပါးစပ်ထည်း အပြည့်ပဲ"
"သမီးပက်လက်လှန်လေ ဦးတို့စလိုးကြမယ်...''
သုတ်ထွက်သွားသော်လည်း လီးမှမငြိုးပဲ တဆတ်ဆတ် ထောင်နေသေးသည်။
"အာဂ လီး ပါတကား....''
ပက်လက်လေး မဖြူရဲ့နို့လေးကိုအသာကိုင်ပီး ပေါင်ကိုဖြဲကာ လီးကို အဖုတ်ဝတေ့လိုက်သည်။ ချက်ချင်းသွင်းလို့မဖြစ် ပါကင်လေးဖြစ်၍ မိမိလီးနှင့်က မမျှ၊ တံတွေးကိုလီးထိပ်မှာသုတ်ပီး အဖုတ်ဝဖိချလိုက်သည်။
"ဗြိ...''
"အား...နာတယ်..ဖြေးဖြေး ဦး...''
"အင်း..သမီး..ဦးလည်းထိပ်နာတယ်.. ဖြေးဖြေးလိုးမယ်...''
လီးဒစ်မြုတ်သွားပီ ထပ်ဖိလိုက်သည်။ အလွှာပါး အပျိုမှေးလေးတင်းခံနေသည်။ ဦးထွန်းညို ပျော်သွားပီ တကဲ့ပါကင် အံကြိတ်၍ ဖိချလိုက်ရာ...
"ဖောက်...''
"အား..အီး..နာတယ်...''
မဖြူ အတင်းဖက်လာသည်။ မဖြူရဲ့ ပုခုံးသားလေးကိုကိုင်ပီး စတင်၍ လိုးပါတော့သည်။
"အ..အ..ကောင်းတယ်..လိုးလိုး... သမီး ထပ်ပီးချင်ပီ...''
"အင်း..လိုးမယ် တညလုံးလိုးမယ်သမီး...''
အဖုတ်ကြပ်ကြပ်ကလေးကိုလိုးနေရ၍ အစုပ်ခံရသလို ဦးထွန်းညို ထပ်ပီးချင်နေသည်။ ကောင်မလေးမပီးမချင်း သုတ်ထိန်းထားရမည် ကြာကြာလိုးမည်။
"ဖွတ်. ဖွတ်..ဘတ်..ဘတ်....အင်း...''
လဥနှင့် တင်သားရိုက်သံက ပုံမှန်ထွက်နေသည်။
"ဦး...ကောင်းတယ် လိုးပါ...အား..ပီး..''
အရည်များအဖုတ်တွင်းမှ ထွက်လာပြန်သည်။ မဖြူပီးပြန်ပီ။
"သမီးကုန်းပေးလေ..ဦးမပီးသေးဘူး.. လိုးရအူးမယ်.."
မဖြူ ကုန်းသည် လက်မထောက်နိုင်တော့ ဒူးထာက်ခါးကော့ ပေးလာသည်။ ခေါင်းအုန်းပေါ်မှာ ခေါင်းနှင့်လက်နှဖက်ကို ချထားပီးကုန်းနေသည်။ ဦးထွန်းညို ဒူးထောက်ပီးလိုးလို့မရတော့
ထိုပုံစံကုန်းခြင်းမှာ ဖင်က အပေါ်သို့ ကော့တက်နေ၍ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ထွန်းညို တင်ပါးနောက်မတ်တပ်ရပ် ပီး ခြေထောက်ကွေးကာ လက်တဖက်ကလီးကိုကိုင် တဖက်က တင်သားကိုကိုင်၍ နောက်ပြူထွက်နေသော အဖုတ်လေးအပေါ်မှ လီးစိုက်ချရလေသည်။ မြေစိုက်လိုးနည်းဖြစ်သည်။ အဖုတ်လေးမှာ သွေးအနည်ငယ် နှင့်ဖူးရောင်နေသည်။ တင်နှစ်ဖက်ကိုင်၍ စိုက်လိုးရတာအရသာရှိလှသည်။
မဖြူမှာခေါင်းအုံးနှင့်မျက်နှာအုပ်၍ ကြိတ်အော်နေလေသည်။ ပန်းရောင် ဖင်ကွဲကြောင်းလေးနှင့် အညိုရောင်စအိုလေးကို ကြည့်လိုးရင်း ဦးထွန်းညို ဖင်လိုးချင်လာသည်။ တံတွေးကိုဖင်ဝထွေးချလိုက်ပီး လီးကို အဖုတ်မှ ထုတ်၍ စအိုဝ ထိုးချလိုက်သည်။ မဖြူမှာ ဖင်လိုးမယ် မထင်ထား ရုတ်တရက် ဖင်ထဲလီးဝင်တော့မှ...
"...အား..နာတယ်... နာတယ်... မလုပ်ပါနဲ့... အီး အီး...ဦး နာတယ်...''
မဖြူ ငိုချပါတော့သည်။ မတတ်နိုင်တော့ လီးက တဝတ်ဝင်နေပီ။ ဖင်လိုးမှ သုတ်ထွက်ချင်လာ၍ ဆက်တိုက် လိုးချလိုက်တော့သည်။ ခါယမ်းနေအောင် မဖြူခံရင်း မျက်ရည်တပြိုက်ပြိုက်ကတော့သည်။ ဦးထွန်းညို လည်းသုတ်များကို ဖင်ထည်း ပန်းလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် နှစ်ဦးသား ခွေလဲရင်း..
"ဦးအရမ်းဆိုးတယ်..ဖင်လိုးတာ အရမ်းနာတယ်.."
"မှား..ဝင်သွားတာပါ သမီးရယ်.. ခဏခဏလိုးရင် မနာတော့ဘူး"
သူမရဲ့ နို့လေးတဖက်ကိုစို့ တဖက်နို့ကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုစဉ်...
"အိ ရေ..မိန်းမ..."
အောက်ထပ်မှ အသံပြဲကိုကြားရလေသည်။
"ထွန်းအောင် ပြန်လာပီ ဦးရေ... မူးလာပြန်ပီ.. သမီးအခန်းသွားတော့မယ်နော်.. မနက်ကျ အပြင်လည်သွားရင်.. သမီးအတွက် လက်ဆောင်ဝယ်ပေးနော်"
"အင်းပါ သမီးရယ်..ဂုည"
မဖြူ ပါးလေး နမ်းလိုက်ရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ အဖုတ်နှင့်ဖင် ပါကင်ဖွင့်ခံရ၍ လမ်းကောင်းမလျှောက်နိုင် ဂါဝန်လေးဝတ်ကာ ထွက်သွားလေးသည်။ မအိ မှာ အအိပ်ကြီးသူဖြစ်သည်။ ထွန်းအောင် ဆယ်ခါလောက်ခေါ်မှ တံခါးဖွင့်ပေးတတ်သည်။ ထွန်အောင် ခုရက်ပိုင်း အရက်သောက်ပြန်တာ များပီး ဘာတွေဖြစ်လို့ပါလိမ့်ဟု ဦးထွန်းညိုတွေးနေမိသည်။
ထမင်းစားဖို့ ထည့်ပေးပီး မအိ ပြန်အိပ်တတ်သည်။ ထွန်းအောင်မှာ မူးမူးနှင့်ထမင်းစားပီး အိမ်ရှေ့ဆိုဖာပေါ်မှာ အိပ်ပျော်သွားတတ်သည်။ ဦးထွန်းညိုစိတ်မကောင်းဖြစ်၍ စောင်ခြုံပေးတတ်ရသည်မှာ မကြာခဏဖြစ်နေသည်။ ခုညလည်း ထိုအတိုင်းပင်။
ဦးထွန်းညို အပေါ်ထပ်မှနေ၍ ထွန်းအောင်စားသောက်ပီး ဟောက်သံကြားမှ စောင်ခြုံပေးရန် အောက်ဆင်းလာလိုက်သည်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ အမူးလွန်အိပ်နေသော သားတော်မောင်ကို စောင်ခြုံရင်း စားပီးသားပန်ကန်များကို နောက်ဖေးပို့ရန်သွားစဉ် မအိ အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်နေတာတွေ့မိသည်။ ပန်ကန်များကို တိတ်တိတ်လေး သွားထားပီး မအိ အိပ်ခန်းနားသွား၍ ပီးခြောင်းလိုက်သည်။
"အားပါးပါး...ရှလွှတ်....''
ဦးထွန်းအောင်အိမ်သည် တိုက်ခံအိမ်ဖြစ်၍ ခြင်လုံဇကားများတပ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ခြင်မဝင် အိပ်လျှင် ခြင်ထောင်မလိုပေ။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်တွင် အိပ်မောကျနေသောမအိ စောင်မခြုံ ခြင်ထောင်မလို ထမိန်ပြေလျှော့ကာ တင်သားလုံးလုံးကြီးများပေါ်၍ အိပ်နေသည်။ အခန်းတခါးကိုကျောပေးအိပ်နေသဖြင့် ဦးထွန်းညို ခြောင်းနေတာကိုမသိနိုင်ပေ။
"ရှ..လွတ်....''
မအိ အိမ်ထောင်ရေးမှာမသာယာပါ။ အပြင်လူမိတ်ဆွေများမြင်လျှင် မအိမှာ အပျိုလေးလိုလှနေဆဲဖြစ်ပီး ပြုံးရိပ်ပေါ်နေသော မျက်နှာလေးနှင့်လှနေသူဖြစ်သည်။ အသားဖြူ ဆံပင်မှာ ခါးလောက်ထိရှည်ပီး ရင်၃၅ ခါး၂၈တင်၃၇ ဆိုက် အရပ်က ၅ပေ ခွဲ၊ မယ်ရွေးပွဲပြိုင်ရင် ဆုရနိုင်ပေသည်။
အိမ်ထောင်သက် ၂ နှစ်ရှိပေမဲ့ ခလေးမရသေးပေ။ လင်ဖြစ်သူထွန်းအောင်မှာလည်း ခလေးလိုချင်သော်လည်း ခလေးမရ၍ စိတ်ညစ်ပီး အရက်သောက်တတ်သည်။ မျိုးမအောင်တာ သေခြာနေပီ။ ဆရာဝန်လည်း မပြကြပေ။ တယောက်ယောက် မျိုးမအောင်မှန်းသိကြလျှင် စိတ်ညစ်၍ လင်မယားကွဲမှာစိုးကြသည်။ ထွန်းအောင်တို့ ညားခါစက နေ့တိုင်းနီးပါးလိုးကြသည်။ တခါတလေနှစ်ချီးဆက်တိုက်လိုးသည်။
ဒါလဲခလေးမရ၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလည်းကံပဲလေ။ ခုအရက်လေးကသောက်တတ်လာတော့ တပါတ်တခါတောင် မလိုးနိုင်တော့။ မအိ တခါတလေ စျေးဝယ်ထွက်ရင် ကာလသားတချို့ တီးတိုးကပ်ပြောတာကြားဖူးသည်။
"ဆော်ကြီးမိုက်တယ်ကွာ တင်တွေက အယ်နေတာပဲ..မှုတ်ပီးလိုးလိုက်ရရင် ရှယ်ပဲ"
မအိစိတ်မဆိုးပါမကြားသလိုနေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲတော့ ကြေနပ်နေမိသည်။ အသက်၂၆နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ ကာမစိတ်ကထန်နေတဲ့အရွယ် လင်ကကောင်းကောင်းမလိုး၍ မအိရေချိုးတိုင်း အိပ်တိုင်း လက်နှင့်အာသာဖြေရတာ နေ့တိုင်းဖြစ်နေသည်။ ခုညလည်းကြည့်လေ ထွန်းအောင် မူးလာပြန်သည်။ မိန်းမဝတ်တရားအညီ စားဖို့ပြင်ဆင်ပေးပီး...
"မောင်ရေ...အိ..အိပ်ယာကစောင့်နေမယ်နော်.. စားပီးရင်ဝင်လာခဲ့..."
"အေးအေး..လာမယ်..အဖေနဲ့ညမလေးရော အိပ်ပီလား"
"အိပ်ပီထင်တယ်မောင်..အသံမကြားရဘူး"
မအိ အိပ်ယာထဲမှပြန်ဖြေရင်း လင်တော်မောင် ထမင်းစားပီးဝင်လာရင် လိုးချင်စိတ်ထအောင် အောက်ခံဘောင်းဘီကိုချွတ် ထမိန်လေးကိုလျှော့ဝတ် တင်လေး တဝက်ပေါ်အောင်လုပ်၍ ဘေးစောင်းလေးလှဲ့ကာ အိပ်နေလိုက်သည်။
တကယ်တော့ ထွန်းအောင်မှာ လူရိုးတယောက်ဖြစ်သည်။ မိန်းမအလိုခံချင်နေလား မမေးဖူးပေ။ အတူအိပ်လို့ မိန်းမလီးကိုလာစွ တောင်လာမှ မိန်းမအပေါ်မှောက်ပီး တချီးလောက်လိုးပီးရင် အိပ်ပျော်သွားတတ်သူဖြစ်သည်။ ခုမူပီး ထမင်းစား ငိုက်လာ၍ ဆိုဖာပေါ်လှဲလိုက်ရာ ချက်ချင်းအိပ်ပျော်သွားသည်။
ဦးထွန်းညို သားဖြစ်သူအားစောင်ခြုံပေးပီး စားစရာများကို သိမ်းပေး၍ မအိ အိပ်ခန်းတံခါး အနည်းငယ်ပွင့်ဟ နေရာအမြန်လာပီး ခြောင်းနေမိသည်။ ညမီးမှိန်မှိန်လေးဖွင့်ထားသော အခန်းဆိုပေမဲ့ ကုတင်အထက်မှ တခါးဝကို ကျောပေးအိပ်နေသောမအိ။ တင်သားဖွေးဖွေးကြီးမှာ ပေါင်အရင်းထိ ပေါ်နေသည်။
မဖြူလေးကိုလိုးထားသော လီးမှာ ပြန်ထောင်လာပြန်သည်။ အိမ်ရှေ့မီးပိတ်လိုက်၍ အမှောင်ကျသွားသည်။ ထွန်းအောင်ဟောက်သံပဲ ကြားရတော့သည်။ ဦးထွန်းညို တံခါးကိုဖြေးဖြေး အသံမထွက်အောင်ဖွင့်ပီး လေးဘက်ထောက်လေး ဝင်သွားလိုက်သည်။ ကုတင်ခြေရင်ဘက်နားရောက် ဖင်နှင့်မျက်နှာ ကပ်သည်အထိ တိုးကြည့်လိုက်သည်။
မအိမှာပုဇွန်ထုတ်ကွေးလေးအိပ်နေရာ ခပ်လျော့လျော့ ထမိန်ကို အသာလေး ဆွဲချလိုက်သည်။ အားပါးပါး... တင်ဖွေးဖွေးကြားညက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ အစိလေးပြူး၍ အရည်ကြည်ထွက်နေသည်။ ဦးထွန်းညို လက်ညိုးနှင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းကြား ထိကြည့်သည်။ နူးအိနေလိုက်တာ..၊ အဖုတ်နံ့ကို ကပ်ရှူ လက်ကလည်းဂွင်းထိုင်ထုလိုက်သည်။ ချုပ်လိုးလို့မဖြစ် ထွန်းအောင်ဝင်လာရင်ပြသနာ ကြီးသွားနိုင်သည်။
မအိအသက်ရှူပြင်းလေးနှင့်အိပ်နေလျက်ပါ။ ဦးထွန်ညို အားရပါးရ အဖုတ်နှင့်ဖင်ကိုကြည့်ပီး ဆက်တိုက် ထုလိုက်ရာ လရည်များ ပန်းထွက်လာသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မကျအောင် လက်နှင့် ထိန်းထားသော်လည်း အရည်များ၍ လျှံ့ကျကုန်သည်။
လက်ပေးတာပုဆိုးနှင့်သုတ်၍ တိတ်တိတ်လေး ပြန်ထွက်ကာ မိမိအခန်းသို့ ပြန်အိပ်လိုက်တော့သည်။
မနက် ၁၀ နာရီထိုးမှ ဦးထွန်းညို အိပ်ယာထသည်။ ညက သုတ်ထွက်များ၍ တော်တော်အိပ်ကောင်းသွားသည်။ ရေခန်းသွားစဉ် ဘေးခန်းကိုကြည့်ရာ တံခါးပွင့်နေပီး မဖြူလေးမှာ မရှိ၊ တွေ့ရင်ထပ် ချရအူးမည်။ ကော်ဖီသောက်ရန် ထမင်းစားခန်းသွားစဉ် မဖြူလေးနှင့် ပက်ပင်းတိုးလေသည်။ မျက်စောင်းကလေးထိုးရင်း..
"ဦး အရမ်းဆိုးတယ်..တကိုယ်လုံးနာနေပီ.."
ဟုတိုးတိုးလေးပြောပီး ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်ကြလေသည်။ မအိမှာ ကော်ဖီဖျော်လာပေးပီး...
"အဖေရေ..အလည်သွားမယ်ဆို.. အရမ်းနောက်ကျနေပီ.. ထွန်းအောင်က အဖေ့တွက် မုန့်ဖိုးပေး သွားတယ်"
"ဟာ ရပါတယ် သမီးရဲ့ အဖေ့မှာပိုက်ဆံရှိပါတယ်."
ထိုအခါ မဖြူလေးက
"ဦးမယူချင်နေလေ.. သမီးအတွက်.. လက်ဆောင်ဝယ်ပေး.."
ဦးထွန်းညိုမှာ ငွေကြေးပြည့်စုံသူဖြစ်သည်။ စင်ကာပူ အလုပ်လုပ်ပီး ရန်ကုန်မှာတိုက်ခန်းဝယ်ထားကာ အိမ်ငှါးတင်ထားလိုက်သည်။ အိမ်ငှါးခများကို လစဉ်ဘဏ်မှာ စုထားသဖြင့် မပူပင်ရပေ။ ဒါကို ထွန်းအောင်တို့ မသိကြပါ။ ခုလည်း ပိုက်ဆံမရှိဘူး ထင်၍ ထုတ်ပေးခြင်းဖြစ်ပေမည်။
"ကဲ.. ဒါဆိုသွားကြမယ်လေ..နင်တို့လိုက်ခဲ့.."
.."မအိပဲ လိုက်မယ်အဖေ..မဖြူက..
နေမကောင်းလို့နေခဲ့မယ်တဲ့"
ဦးထွန်းညို သိပါသည်။ မဖြူလေး ညက
ဖင်ရောအဖုတ်ရော ပါကင်ဖွင့်ခံရ၍ နာနေမည်ဆိုတာ။ မအိနှင့်ထွန်းညို နှစ်ယောက်သားဘက်စကားစီးရန် မှတ်တိုင်ထွက်လာသည်။ တက်စီငှါးစီးရင် ပိုကုန်မှာစိုး၍ လိုင်းကားစီးမည်ဟုဦးထွန်းညိုက အကြံပေးရာ မအိလက်ခံသည်။ ဒါလဲ ဦးထွန်းညိုဂွင်ဆင်တာပါ။
ထောက်ဂွင်... ထမိန်အပျော့လေးနဲ့မအိ ပင်တီလိုင်းလေးတောင်ပေါ်နေသည်။ လမ်းလျှောက်တိုင်း တုန်နေသောတင်သားလေးက ကိုင်ချင်စရာ ဆံပင်ရှည်ကိုနောက်မှာစုစီးထားပီး ဆလင်းဘတ်အိပ်လေးလက်မှာ ချိတ်ထားပြန်သည်။ ရင်ဖုံးအင်းကျီ လက်တိုလေးဝတ်သောကြောင့် လက်မောင်းသားအိအိလေးများမှာ စွဲမက်စရာ၊ ဦးထွန်းညိုမအိဘေးမှာ ကပ်လျှောက်ရင်း ခိုးကြည့်နေမိသည်။ ဘောလီအချွန်ဝတ်ထားပုံ ထင်ရသည်။ ရင်သားလေးမှာကော့တက်နေပြန်သည်။ ကျေးဇူးရှင်ဘက်စကား ဆိုက်ရောက်လာသည်။ ထုံးစံအတိုင်းလူကြပ်နေပြန်သည်။
"သမီးရေ တက်ကြစို့ ကြပ်လဲ ခနပါပဲ.."
မအိကိုရှေ့မှတက်စေသည်။ သူကနောက်မှလိုက်သည်။ ကားအလည်ရောက်တော့ ထပ်တိုးလို့မရတော့။
"အမလေး ကြပ်လိုက်တာအဖေ.."
"ဟုတ်ပ မတက်နိုင်ဘူး အပေါ်တန်းကိုင်လို့မရရင် အဖေ့လက်မောင်းကိုင်ထား"
"ဟုတ်"
ဦးထွန်းညိုရင်ခွင်ထဲမအိရောက်နေသည်။ လက်တန်းကို ဦးထွန်းညိုက တဖက်နဲ့ကိုင်ပီး တဖက်က မအိလက်မောင်အိုးလေးကို ဖွဖွလေးဆုတ်ကိုင်ထိန်းထားသည်။ မအိမှာ ဆလင်ဘက်အိတ်ကို တဖက်ကကိုင်ပီးတဖက်က ထွန်းညိုလက်ကိုကိုင်၍ မှီနေလိုက်သည်။ မအိ တင်သားနှင့် လီးက တထပ်ထည်းကျနေသည်။
ပုဆိုးနှင့်အတွင်ခံကိုတွန်းကန်၍ လီးကတောင်လာသည်။ မအိသိလိုက်သည်။ ဦထွန်းညို လီး တောင်နေသဖြင့် ပို၍မှီခိုလိုက်သည်။ ဘာစကားမှမပြောဖြစ်တော့ ကားလှုပ်တိုင်း ဦးထွန်းညိုက အလိုက်သင့် လီးနှင့်ပွတ်နေသလို လက်မောင်းလေးကိုညစ်လာသည်။ မအိ မှာ ခြေဖျားလေးထောက်လိုက်ပြန်ချလိုက်နှင့်မသိမသာ ဖင်ကြားနှင့်လီးကိုပွတ်ရင်း ငြိမ်ကောင်းနေလိုက်သည်။
မအိ ညက အဖြစ်အပျက် ပြန်တွေးမိသည်။ မိမိ တရေးနိုး သေးပေါက်ချင်၍ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တာ အေးစက်စိုစိတာနင်းမိ၍ လက်နှင့် ကိုင်ကြည့်လိုက်ရာ သုတ်ရေတွေတွေ့ရသည်။ သေခြာအောင်ရှူကြည့်လိုက်သည် အမှန်ပင်။ ထွန်းအောင်ဝင်လာရင် စိတ်ထအောင် ဖင်ကိုဖော်တံခါးလေးဟ ပီးအိပ်လိုက်သည်။
ထွန်းအောင်မှာ ဝင်မလာဟောက်သံကြား၍ မိမိလည်းစိတ်ကုန်ပီး ဆက်အိပ်လိုက်သည်။ အိမ်မှာ ကျန်တာ ယောက်ကထီးပဲရှိသည်။ သူ ငါ့ဖင်ကိုကြည့်ပီး ဂွင်းထုသွားတာဖြစ်ရမည်။ ခုလည်း ကားကြပ်တာကို စီးပီးတမင်ထောက်ချင်ပြန်သည်။ မအိ ကျေနပ်လိုက်သည်။ ယောက်ကထီးနှင့်ချွေးမ ဇာတ် ကရတော့မည်။
"အဖေ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော် ကားကြပ်လို့ထိမိပီး စိတ်ထမိလို့ပါ.. အဖေနေရာပြောင်းပေးမယ်နော်"
ဦးထွန်းညိုလေသံတိုးလေးနှင့်တောင်းပန်လိုက်သည်။
"မပြောင်းနဲ့ အဲ့လိုပဲနေပါ.. တခြားသူဝင်ထောက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..ညက သမီးအခန်းထဲ အဖေလာတယ်မလား"
ရုတ်တရက်ကြီး မအိကမေးလာတော့ ဦးထွန်းညို လန့်သွားသည်။
"ဟုတ်..ထွန်းအောင်ကိုထကြည့်ရင်း.. သမီး ကိုတွေ့..."
"တော်တော့..ရပီအဖေ..လူတွေကြားမယ် ကားကကြပ်တယ်"
မအိ ထွန်းညိုလက်မောင်းကိုကိုင်သော လက်မှာ ဆလင်းဘက်ကိုချိတ်လိုက်သည်။ ကျန်လက်တဖက်က အောက်ချပီး
"အဖေ..သမီးထုပေးမယ်နော်"
ဦးထွန်းညို ပျော်ပီလေ။ မအိဘေးလူတွေကို ခိုးကြည့်လိုက်ပီး ဦးထွန်းညိုလီးကို ပုဆိုးအပြင်မှနေ၍ လှမ်းကိုင်သည်။ လီးကို အတွင်းခံအပြင် နှိုက်ထုတ်ပီး ပုဆိုးသားနှင့်ရောကာ ထုပေးလိုက်သည်။ သိပ်မကြာပါ လရည်များပန်းထွက်လာသည်။ ပုဆိုးအပြင်ထိ စိမ့်ထွက်လာလေသည်။
"အဖေတို့ ရှေ့မှတ်တိုင်ဆင်းကြမယ်"
လိုရာခရီးက မရောက်နိုင်တော့။ ကားပေါ်က မြန်မြန်ဆင်းပီး တက်စီငှါးရတော့သည်။ နီစပ်ရာဟော်တည် တခုဆီသို့ငှါးလိုက်သည်။ ဟော်တည်ခန်းမှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့်
နှစ်ယောက်ကုတင်ကြီးက အလည်မှာ..
"မအိ..သမီးကို အရမ်းလိုးချင်နေပီ.."
"သမီးလည်း ခံချင်နေပီ "
ကုတင်ပေါ် နှစ်ဦးသားအမြန်လှဲချပီး အဝတ်တွေ ချွတ်ချလိုက်သည်။ စိတ်တွေအရမ်းထန်နေကြသည်။ မအိ ဘော်လီကိုအမြန်ချွတ်ပီး နို့လုံးကြီးကို ကုန်းစို့လိုက်သည်။
"အား..စို့ပါ.. လိုးပါတော့...''
မအိ မျက်နှာပေါ် လီးတင်ပေးပီး ထွန်းညို အဖုတ်ပေါ် မှောက်ကာ 69 လုပ်လိုက်သည်။
"ပြစ်..ပြစ်..''
".အား...''
ရေငတ်သလို လီးကိုစုပ်နေသောမအိ၊ အဖုတ်မှာ အရည်တွေထွက်ပီး ခြောမွတ်နေသည်။ အမွှေးများရိတ်ထားသောကြောင့် ဆီခုံမို့မို့ ကို လျက်ချလိုက်ပီး အဖုတ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်းထိုးထဲ့လိုက်သည်။
"အား.....လိုးပါတော့...''
"သမီး အပေါ်က လိုးပေးပါ.. ပင့်လိုးပေးမယ်...''
မအိ လီးပေါ်ခွထိုင်လိုက်သည်။ အဖုတ်နှင့်တေ့ပီး ထိုင်ျကာ စောင့်ပါတော့သည်။
"ဗြစ် ဗြစ်..''
ကောင်းလိုက်တဲ့အဖုတ်စီးပိုင်နေတာ ဦးထွန်ညို လိုးရတာအားမရတော့။
"မအိ ကုန်းပေးစမ်းပါ...''
"ဟုတ်... လီးကြီးက ကောင်းလိုက်တာ ကြိုက်သလိုလိုးပါ...''
မအိကို လေးဘက်ထောက်လိုးရင်း
"ထွန်းအောင်လီးထက်ကြီးလား"
"ကြီးတယ် အ.အ..လိုးလိုး ပီးတော့မယ်"
ပေါင်နှစ်ခုကိုဆွဲဖြဲပီး ၇ လက်မလီးကြီးဆုံးအောင် ထိုးထဲ့တာအားမရ။ ဥပါသွင်းချင်နေသည်။ မအိ အရည်များပန်းထွက်ပီးချလိုက်သည်။ မှောက်လျက်အနေအထား..
"အဖေ မပီးသေးဘူးသမီး..ဖင်လိုးမှရမယ်"
"ဖင်မခံဖူးဘူး စမ်းကြည့်လေ အဖေ"
"အိုကေ..ပေါင်ကားထား..ဖင်ကော့ထား..''
ဖင်သားဖြူဖြူ ကြား စအိုလေးက ပွင့်အာလာသည်။ လီးမှာ တံတွေးစွပ်ပီး စအိုထဲဖိသွင်းလိုက်သည်။
"ဗြစ်..ဒုတ်..ဗြိ..ဗြိ..အား...နာတယ်..အဖေ..''
"တင်းမထားနဲ့သမီးလျော့ထား လီးတဝက်ဝင်နေပီ..''
ဖြေးဖြေးနှဲ့သွင်းရာ တဆုံးထိရောက်လေသည်။ အချက် ၃၀ခန့်ပုံမှန် လေးလိုးလိုက်ရာ ဦးထွန်းညို လရေများစအိုထဲ့ပန်းထဲ့လိုက်တော့သည်။ ခပ်နွေးနွေး အရသာကို ခံစားရင်မအိမှိန်းနေမိသည်။
"နေ့တိုင်းလိုးချင်တယ် မအိရယ်.."
"လိုးပါအဖေ..အဖေ့ကလေးကို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ချင်တယ်"
"ဟေ..ဘာလို့လဲဟ..နင့်လင် မလိုးဘူးလား"
"ခလေးမရနိုင်လို့ပါ.. ပီးတော့ ညမလေးမဖြူကိုလည်း အဖေ မွေးစားပါလား.."
"အဖေ ကမွေးပီးစားရင်ရော လက်ခံလား"
"ဟာ..ဦးနော်..မဆိုးနဲ့...''
"ဦးတဲ့လား.."
-------------------------------------------
ပြီးပါပြီ
#Credit
0 comments:
Post a Comment