376..အပြင်လူမရှုပ်ကြေး (လမင်းကြီးရေးသည်) - အပြာစာအုပ်

376..အပြင်လူမရှုပ်ကြေး (လမင်းကြီးရေးသည်)

 



အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အပြင်လူမရှုပ်ကြေး

(၁+၂)

ကျနော်က ကျနော်တို့မိသားစုရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသားပါ။ နာမည်ကတော့တူးတူးတဲ့။
နေတာကတော့အဖေ့ဘက်ကအဖိုးအဖွားတွေနဲ့၊ ရန်ကုန်ကမနီးမဝေးနယ်မြို့လေးတစ်ခုမှာပေါ့။
ကျနော်ငယ်ငယ်လေးကထဲက၊ အဖေနဲ့အမေတို့ကရန်ကုန်မှာသွားအခြေချပြီးအလုပ်လုပ်ကြတယ်။

ကျနော်နားလည်သလောက်ကတော့ အဖွား (အဖေ့ရဲ့အမေဒေါ်မမကြီး) နဲ့ကျနော့်အမေဒေါ်ထားထားတို့ကနဂိုထဲကသိပ်ပြီးအစေးမကပ်ကြဘူး။
ဒါကြောင့်အမေက ကြာကြာနေမှ တစ်ခါတစ်ခါကျနော့်ဆီလာတွေ့ဖြစ်တယ်ဆိုတာနောက်မှသိလာရတယ်။
တစ်လတစ်ကြိမ် နှစ်လတစ်ကြိမ်တောင် ရှိမယ်မထင်ဘူး။

ဒါပေမယ့်အဖေကတော့ စနေတနင်္ဂနွေပိတ်ရက်ရပြီဆိုရင်အဖွားတို့အိမ်မှာပေးနေထားတဲ့ကျနော့်ဆီကိုအမြဲလာတယ်။
ဒါ့အပြင်တခါတလေ ကျနော်တို့မြို့လေးရဲ အထင်ကရအထိမ်းအမှတ်ပွဲ၊ ဘုရားပွဲတွေမှာလည်းအဖေရောက်လာပြီး
ကျနော်မပျင်းရအောင် အမြဲလိုက်ပို့ပေးပြီးပွဲလည်စေတယ်။ အမေကတော့ပါမလာတာများတယ်ဗျာ။
ဩ..မေ့လို့...၊ ကျနော့်အဖေနာမည်ကတော့ဦးတေဇာထူးပါ။

ကျနော်က နဲနဲသတ္တိကောင်းပြီးလုပ်ရဲကိုင်ရဲ၊ ဇရှိတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်၊ ပျက်ချော်ချော်ပြောင်တောင်တောင်
မထီတရီကောင်လေးတစ်ယောက်အဖြစ်ကြီးပြင်းလာခဲ့တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့အဘိုးတို့အိမ်မှာက အမျိုးတွေက
ယောက်ျားလေးတွေချည်းများတယ်လေ။ အဖေ့ဘက်မှာကညီအကိုတွေချည်းပဲ။
ဦးလေး၊ ဘကြီးတွေနဲ့သူတို့ကမွေးလာတာတွေကလည်း အကိုဝမ်းကွဲတွေချည်းပဲဆိုပါတော့။
 
စောစောကပြောသလိုတစ်နေရာစီနေကြပေမယ့် အဖေကမပြတ်တမ်းလာပြီးကျနော့်ကိုစောင့်ရှောက်သင်ပြပေးနေတော့
အဖေနဲ့ကျနော်နဲ့အရမ်းရင်းနှီးနေရတယ်။ ကျနော်ပြဿနာတစုံတရာရှိလို့တိုင်ပင်စရာရှိရင်အဖေနဲ့ပဲတိုင်ပင်။ အဖေ့ကိုပဲပြောတယ်။
အကြောင်းကိစ္စအားလုံးမဖုံးမကွယ်၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ။

ကျနော်သိသလောက်အဖေနဲ့အမေကသိပ်ချစ်ကြတယ်။ ကျောင်းပြီးစကထဲကလက်ထပ်လိုက်ကြပြီးကျနော့်ကိုရလာတာပဲ။
အဖေကဗိသုကာပုံစံထုတ်တဲ့အင်ဂျင်နီယာ၊ အမေကအမျိုးသမီးစီးပွားရေးသမား၊
နှစ်ယောက်စလုံးမော်ဒန်ကျကျ၊ နဲ့ရှေးရိုးမဆန်အမြင်ကျယ်ကျယ်ရှိကြတဲ့စုံတွဲပေါ့။

ကျနော် ဆယ်လေးငါးနှစ်သားလောက်လဲရောက်ရော မထင်မှတ်တဲ့ကြမ္မာမုန်တိုင်းတစ်ခုကကျနော်တို့မိသားစုကိုရိုက်ခတ်လာတယ်။
ကျနော့်အဖေကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ရာကတဆင့် ဒဏ်ရာပြင်းပြင်းရပြီး ကိုယ်အောက်ပိုင်းလှုပ်မရတော့ဘူး။
ပြန်ကောင်းလာတော့လဲ လေဖြတ်ထားတဲ့လူနာတွေလို မလျှောက်နိုင်တော့ပဲ ဝှီးချဲနဲ့ပဲထိုင်နေ၊ သွားနေရတော့တယ်။
 
တစ်နှစ်လောက်ကြိုးစားကုပြီးတော့မှ အိမ်ထဲမှာနီးနီးနားနားဟိုဟိုဒီဒီ ခရီးတိုလေးကို လေးချောင်းထောက်နဲ့သွားနိုင်လာတယ်။
ဘဝမှာအခက်အခဲတွေကြုံလာတဲ့အခါပေါ့ဗျာ။ အခက်အခဲဆိုတာက အဖေ့ရဲ့ပုံမှန်ပြန်မရနိုင်တော့တဲ့ကျန်းမာရေးအတွက်ပါ။
ငွေရေးကြေးရေးအခက်အခဲတော့မဟုတ်ပါဘူး၊ အဖေနဲ့အမေတို့ကနဂိုရှိရင်းစွဲကိုကအခြေခိုင်ပြီးသားပါ။

ဒါကြောင့်လဲလက်ရှိနေနေတဲ့ ရန်ကုန်က နှစ်ထပ်အိမ်ကိုရောင်းပြီး တစ်ထပ်အိမ်တစ်လုံးပြန်ဝယ်ပြီးစိတ်ကြိုက်ပြင်ဆောက်တယ်။
ဝှီးချဲနဲ့ပဲနေရတော့မယ့်အဖေ့အတွက် သွားရလာရလှုပ်ရှားရလွယ်အောင်ပေါ့။
တစ်ထပ်ထဲဆိုတော့အပေါ်အောက်တက်ဆင်း အလုပ်ရှုပ်စရာမလိုတော့ဘူးပေါ့။

ကျနော်လည်းကိုယ့်ဖာသာထိမ်းကျောင်းပြီးသွားတတ်လာတတ်တဲ့အရွယ်ရောက်နေပြီဆိုတော့
အရင်ကလိုအဖေကျနော်ဆီမလာနိုင်တော့တဲ့အတွက်ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ၊ ကျနော်ကပဲအဖေ့အိမ်ရှိတဲ့ရန်ကုန်လာပြီး
အဖေ့ကိုပြုစု၊ အဖေနဲ့ကစား၊ အကြောလေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်ပေး၊ စကားထိုင်ပြောပေါ့။
တစ်နှစ်လောက်ကြိုးစားကုပြီးတော့မှ အဖေလည်းအိမ်ထဲမှာနီးနီးနားနားဟိုဟိုဒီဒီ ခရီးတိုလေးကို
လေးချောင်းထောက်လမ်းလျှောက်အကူပစ္စည်းနဲ့သွားနိုင်လာတယ်။

အဖေကအပြင်မထွက်နိုင်တော့ပေမယ့်၊ အဖေ့ရဲ့လုပ်ငန်းကတော့ဘာမှကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ထိခိုက်မသွားလို့တော်သေးတယ်ဆိုရလိမ့်မယ်။
အဖေကဗိသုကာပုံထုတ်သမားဆိုတော့၊ အဖေ့ဆီကိုအလုပ်အပ်မယ့်သူတွေကအိမ်တိုင်ရာရောက်လာပေး၊ လာအပ်ကြတာလေ။
အဖေကအိမ်မှာထိုင်ဆွဲထိုင်လုပ်ရုံပဲ။ ဝင်ငွေကတော့ပြတ်တယ်မရှိလှပါဘူး။

အဖေနေမကောင်းကထဲကကျနော်ရန်ကုန်အိမ်ကိုအပတ်စဥ်ရောက်နေတော့ အရင်က အနေဝေးလို့ခပ်စိမ်းစိမ်းဖြစ်နေတဲ့
အမေနဲ့လည်;ပြန်ပြီးပူးပူးကပ်ကပ်ရင်းရင်းနှီးနှီးပြန်ဖြစ်လာတယ်။ ဒီမှာတင်ကျနော့်စိတ်နှလုံးသားထဲမှာအမေ့ကိုမသိမသာကနေ
သိသိသာသာကြီးသတိထားအသိအမှတ်ပြုလာရတာပဲ။

အဲဒီလိုသတိပြုလာမိမှကျနော့်အမေဒေါ်ထားထားဟာ တော်တော်လေးလှပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေမှန်းသိလာရတယ်။
ဘော်ဒီရှိပ်ကလည်းပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးကြီး၊ ဒါပေမယ့်သူ့အရွယ်တခြားအိမ်ထောင်သည်အမျိုးသမီးတွေလို၊ ခါးတုတ် ရင်တုတ်မဟုတ်ပဲ၊
ခါးသေးရင်ချီ၊ ပြေပြစ်တဲ့ဂီတာရှိပ်ကြီးဗျ၊ ဂျောကြီးတစ်လုံးတစ်လုံးကလည်းနည်းတာမဟုတ်ဘူး။ အိုးကြီးကကောက်နေတာ။

ကျနော်လဲလူပျိုပေါက်အရွယ်ရောက်နေပြီလေဗျာ၊ မိန်းမတွေကိုမိန်းမလို ကြည့်တတ်နေပြီ။
အမေကတော့အမေဆိုပေမယ့်၊ မျက်မြင်အမှန်တရားကိုတော့စိတ်ကနေသဘာဝအတိုင်းသုံးသပ်ပြီးနေပြီ။

အမေဒေါ်ထားထားဟာ အနေအထိုင်ခပ်အေးအေးသမားအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ။ စကားလဲသိပ်များများစားစားမပြောဘူး။ ဒ
ါပေမယ့် ပြောမိလို့အရှိန်ရရင်တော့ ပျော်စရာစကားတွေနဲ့အပြောကောင်းကောင်းဝေဝေဆာဆာပြောတတ်တယ်။
အဲ့လိုအချိန်ကျရင် အမေ့ပုံစံက အမေနဲ့မတူပဲသူငယ်ချင်းတွေလိုပုံစံမျိုးဖြစ်လာတတ်တယ်။
အမေနဲ့အဲ့လိုရင်းရင်းနှီးနှီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောဆိုနောက်ပြောင်နေခွင့်ရလာတာကိုလည်းကျနော်သာယာနေမိတတ်ပြီ။

ဒီလိုနဲ့ နှစ်နှစ်သာသာအချိန်တွေဖြတ်ကျော်ခဲ့ပြီး၊ ကျနော်အသက်၁၇နှစ်မှာ ဆယ်တန်းအောင်ခဲ့ပြီး ဒဂုံတက္ကသိုလ်မှာလာတက်ခွင့်ရတော့
ကျနော်လဲ ရန်ကုန်ကအဖေ၊ အမေတို့အိမ်ပြောင်းလာပြီးအတူနေဖို့ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
တစ်ခုကောင်းတာကလည်း ကျနော် အဖေ့ကိုအနီးကပ်ပြုစုခွင့်ပိုရလာတာပါပဲ။ အမေကတော့သူ့အလုပ်အတွက် မနက်အိမ်ကထွက်၊ ညနေပြန်ပေါ့။
တခါတလေလဲအလုပ်သဘောအရ ပွဲလမ်းရှိရင်လည်း အပြန်နောက်ကျတာတွေဘာတွေရှိတာပေါ့လေ။

တက္ကသိုလ်ရောက်လို့မှမကြာသေးဘူးကျနော်လည်းအပေါင်းသင်းကောင်းတွေနဲ့တွေ့ပါလေရော။
ကျနော်ရန်ကုန်ကမိဘတွေအိမ်လာနေပြီးကျောင်းတက်တာ နှစ်လသာသာပဲရှိသေးတယ် ကျနော် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့
အနှိပ်ခန်းတွေသွားပြီးဖာစချတတ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်ပါပဲ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာသိပ်သဘောမကျ၊ စိတ်မပါတော့ဘူး။
တကယ်တော့ဒါကဘာမှဖီလင်မလာဘူး။ စိတ်ထွက်ပေါက်ရှာ အာသာပြေရုံနဲ့အတွေ့အကြုံရရုံပဲလို့ခံစားလာမိတယ်။

ကျနော်နဲ့ အဖေနဲ့ရင်းနှီးမှုအတိုင်းအတာကသာမန်သားအဖတွေထက်ပိုပြီး ဘာမဆိုဖွင့်ပြောတိုင်ပင်လေ့ရှိတော့
ကျနော်အဲဒီဖာခန်းသွားလည်တဲ့အကြောင်းတွေကိုအဖေ့ကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောထားတယ်။ အဖေက...၊

"အေး..ဖာချတာတော့ချတာပေါ့ကွာ၊ မင်းလည်းယောက်ျားပဲ၊ သူများသားသမီးမယူနိုင်ပဲဖျက်ဆီးတာထက်တော့ကောင်းပါတယ်။
တခုတော့ရှိတယ်ကွ။ ရောဂါသတိထား၊ အဖော်စွပ်သွား၊ သိပ်ရွဲနေရင်မလုပ်နဲ့၊
တချို့လဲသန့်တယ်ထင်ရပြီးအေကိုက်နေတာတွေလဲရှိတယ်။သတိအမြဲကပ်နေပစေ"

"သား..ဒါကိုအမြဲဂရုစိုက်ပါတယ်ဖေဖေ၊ အဲဒါကြီးတွေစွပ်တော့လဲ၊ ဘာအရသာမှမပေါ်ဘူး။ ဖီလင်မရှိတဲ့အတူတူ
နောက်လဲသွားမချတော့ပါဘူး။ မထူးပါဘူးဖေဖေရာ၊ ညီနောင်ငါးဦးနဲ့ပဲအပေါင်းအသင်းလုပ်တာကောင်းပါတယ်"

ကျနော်ဒီလိုပြောတော့အဖေကသဘောကျပြီးရီနေတယ်။
ကျနော့်မှာအစစအရာရာ ဖာချတာကအစပြောတဲ့အထိအဖေနဲ့ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိခဲ့ပေမယ့် အဖေ့ကိုတောင်ထုတ်ပြောလို့မရတဲ့၊
တစ်ယောက်ထဲပဲရင်ထဲကြိတ်ပြီးသိမ်းထားရမယ့်တိတ်တခိုးဆန္ဒလေးတစ်ခုကတော့ရှိနေသေးတယ်။ အဲ့ဒါကတော့
ကိုယ့်ကိုယ်ကို သားဆိုတာမေ့လျော့ပြီး အမေဖြစ်သူဒေါ်ထားထားဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကြီးအပေါ်မှာတိတ်တခိုးရင်ခုန်တွယ်တာနေမိတာပါပဲ။

အဲဒီဆန္ဒခံစားချက်ကလည်း အခုတစ်နှစ်နှစ်နှစ်အတွင်းအဖေနေမကောင်းဖြစ်လို့ ရန်ကုန်အိမ်ကိုအပတ်စဥ်လာဖြစ်ခဲ့ပြီး
အမေနဲ့ပြန်ပြီးနီးနီးစပ်စပ်ပြန်နေခွင့်ရတဲ့အချိန်ကစပြီး ဘယ်အချိန်ထဲက ရင်ထဲခိုကပ်သွားတယ်မဆိုနိုင်တော့ဘူးဗျာ။

စောစောကပြောခဲ့သလို အမေနဲ့ရင်းရင်းနှီးနှီးအနေများလာတော့အမေစိတ်ပါလက်ပါနဲ့စကားတွေပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်လက်ဆုံကျအောင်ပြောလာရင်
အမေ့စကားတွေနဲ့အတူစီးမြောပါသွားတယ်။ ငယ်ငယ်ကအမေနဲ့ခပ်ခွာခွာကင်းကွာနေရတော့
ဒါ အမေပဲဆိုတာအသိအမှတ်ပြုရုံကလွဲလို့ဘာမှမပိုဘူး။ အခုတော့အမေနဲ့ရင်းနှီးထိစပ်မှုတွေကပိုပြီးချည်နှောင်လာတယ်။

အမေနဲ့ပြောဆိုနေရရင်ပျော်နေပြီး အတွင်းစိတ်သဏ္ဌာန်ကအမေ့ကိုတွယ်တာမှုအဖြစ်ပြောင်းလဲလာခဲ့တယ်။
ဒီအတွေးခံစားချက်တစ်ခုကတော့တစ်ယောက်ထဲရင်မှာကြိတ်ပြီးသိမ်းထားမိတယ်။
ဘယ်လောက်ပဲရင်းနှီးရင်းနှီးအဖေ့ကိုဘယ်လိုထုတ်ပြောလို့ရမှာလဲ၊ မဟုတ်ဘူးလား။
ဒါပေမယ့်ကျနော်ဘယ်လိုဟန်ဆောင်ကောင်းကောင်း၊ လူကြီးတွေကအကဲဖြတ်တတ်တယ်ဆိုတာနောက်မှသိလာရတယ်။

အခုဒီနှစ်ပိုင်းအတွင်းမှာ အိမ်ကအခြေအနေတွေထဲက ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့အခြင်းအရာတစ်ခုကိုကျနော်သတိထားမိစပြုလာတယ်။
အဲဒါကတော့ နေ့ခင်းဘက်တွေမှာအဖေကဝှီးချဲမှာထိုင်ပြီး လက်ခံထားတဲ့ပုံထုတ်တွက်ချက်မှုတွေလုပ်ရင်လုပ်၊
ခဏတဖြုတ်နားပြီးလှဲလျောင်းအနားယူချင်ယူ၊ ဒီလိုပုံစံနဲ့နေပေမယ့် ညဘက်တွေကျတော့အရင်တုန်းကလို
အမေနဲ့တခန်းထဲအိပ်တာမတွေ့ရတော့ဘူး။ သူ့အလုပ်ခန်းနဲ့ကပ်ရက်အခန်းလေးထဲမှာပဲ အိပ်တော့တာကိုသတိပြုမိတာပါပဲ။

အရင်ကနေ့ခင်းခဏတဖြုတ်လှဲရင်သာအဲ့ဒီအခန်းအသုံးပြုပေမယ့်၊ အခုညဘက်မှာပါအဲဒီမှာအိပ်တာတွေ့လာရတယ်။
ကျနော်ဒီအိမ်ကိုရွှေ့၊ လာနေပြီး အခုလွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပတ် သုံးပတ်လောက်ကစပြီး အဖေ့မျက်နှာလည်း သိပ်ပြီးရွှင်ရွှင်ပြပြမရှိဘူး။
နောက်ဆုံးကျနော်သိချင်စိတ်ကိုအောင့်မထားနိုင်တော့ဘူး။ အဖေနဲ့ကျနော်ကသူယ်ချင်းလိုစနောက်ပြီး
အမြဲပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနေနေကျအကျင့်ကြောင့်အဖေ့ကိုမရှိန်တော့ပဲ၊ ဒဲ့ပဲဖွင့်မေးလိုက်မိတယ်။

"ဖေဖေ ဘာဖြစ်လို့မေမေနဲ့အတူမအိပ်ကြတော့တာလဲ။ သားကြည့်နေတာ သတိထားမိတာ တော်တော်ကြာသွားပြီ.."

အဖေ့မျက်နှာက ညှိုးကျသွားပြီးသက်ပြင်းလေးကြီးတစ်ခုချလိုက်ရင်းက..၊
 
"အင်း..အတူအိပ်ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့စိတ်ဆင်းရဲဒဏ်ကိုခံနေကြမှာလဲကွာ။ အဖေ့ရဲ့ဒီကိစ္စအတွက်လက်နက်က
သုံးမရတဲ့မီးကျိုးမောင်းပျက်ဖြစ်သွားတာ အက်စီးဒင့်ဖြစ်ပြီးကထဲကပဲသားရာ.."

အဖေဆိုလိုတာကိုကျနော်ကောင်းကောင်းနားလည်လိုက်တယ်။ ဒါကြောင့်..

"ဖေဖေပြောတာသားသဘောပေါက်ပါတယ်ဖေဖေ။ ဒီအတိုင်းသာဆိုရင်ဖေဖေတစ်ယောက်ထဲရဲ့ဒုက္ခမဟုတ်တော့ဘူး။
မေမေပါခံစားရပြီပေါ့... တကယ့်အခက်အခဲကြီးပါလား"

အဖေကခေါင်းကိုလေးလေးကြီးညိတ်လိုက်ရင်း..၊

"အေး..သဘောပေါက်တာကောင်းတယ်၊ မင်းအမေကအခုတော့ အောင့်အည်းနေနေတာပဲ။
ဒါပေမယ့်ဘယ်လောက်ကြာကြာအောင့်နိုင်မလဲသာမသိတာ"

ကျနော့်ခေါင်းထဲသိပ်မရှင်းဘူး။ ဒါကြောင့်...

"ဘာလဲဖေဖေ..၊ မေမေက ဖေဖေ့ကိုပစ်သွားမယ်လို့ထင်နေလို့လား။ ကြည့်ရတာတော့ဖေဖေတို့နှစ်ယောက်ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေနေကြတာပဲ.."

အဖေကသက်ပြင်းတစ်ချက်ထပ်ချလိုက်ပြန်ပြီး..ခေါင်းကိုရမ်းခါရင်း..

"မင်းအမေက သနားဖို့သိပ်ကောင်းတယ်။ သူကအရမ်းကြီးအသက်ကြီးသေး၊ အိုသေးတာမဟုတ်ဘူး။ သူ့မှာကသွေးသားကောင်းတုန်း၊
မီးကောင်းတုန်းရှိသေးတယ်။ လိုအင်ဆန္ဒတွေရှိနေတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့်ဖေဖေကသူလိုတာကိုပြည့်စုံအောင်ဖြည့်ဆည်းမပေးနိုင်တော့ဘူး"

အဖေ့အသံကတိုးဝင်ပြီးခဏပျောက်သွားတယ်၊ ပြီးမှ...။

"တကယ်လို့မင်းအမေတကယ်ထွက်သွားမယ်ဆိုရင်လဲ ဖေဖေ့အနေနဲ့ဒီကိစ္စကိုလက်ခံနားလည်ပေးပြီး ဖြေသိမ့်နိုင်အောင်ပဲကြိုးစားရမှာပေါ့.."

"ဖေဖေ၊ မေမေနဲ့ သားတို့မိသားစုဘဝကို၊ ဘာအနှောက်အယှက်ဥပါဒ်မှမရှိပဲအဆင်ပြေစေချင်တယ်။
သားကူညီနိုင်လို့ရှိရင်အစွမ်းကုန်ကူညီပေးချင်ပါတယ်ဖေဖေ၊ ဖေဖေတို့အဆင်ပြေအောင်ဘယ်လိုနည်းလမ်းရှိလဲ။ သားဘာလုပ်ပေးရမလဲ"

အဖေ့ဆီကဘာစကားတခွန်းမှထွက်မလာတော့ပဲငြိမ်ကျသွားတယ်။ အဖေတခုခုကိုလေးလေးနက်နက်စဥ်းစားနေတယ်ထင်တာပဲ။
တော်တော်ကြီးကိုကြာသွားပြီးတော့မှအဖေ့မျက်နှာကပြုံးလာပြီး။ ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြီးတော့မှ..၊

"သားတကယ်ပြောတာလား.."

"တကယ်ပြောတာပေါ့ဖေဖေရ၊ ဖေဖေတို့အဆင်ပြေဖို့ဆိုရင်သားဘာလုပ်ပေးရ..လုပ်ပေးရ.."

ကျနော်စကားအဆုံးမှာအဖေကမျက်နှာထားခပ်မှန်မှန်နဲ့ပဲ..၊

"ဒါဆို..မင်းအမေနဲ့ဝင်အိပ်ပေးပြီး၊ အဖေ့ကိုယ်စားအကုန်လုပ်ပေးစမ်းပါ..သားရာ.."
-----------------------------------------

"ဒါဆို..မင်းအမေနဲ့ဝင်အိပ်ပေးပြီး၊ အဖေ့ကိုယ်စားအကုန်လုပ်ပေးစမ်းပါ..သားရာ.."

"ဗျာ.."

ကျနော့်အသံကအရမ်းကျယ်လောင်သွားတယ်လို့ထင်ရတယ်။ အကြီးအကျယ်လဲထိတ်လန့်သွားတယ်။ အဖေ့စကားကြီးကကြည့်ပါဦး။

"ဘုရား..ဘုရား..ဖေဖေရူးသွားပြီလား.."

အဖေကပြုံးပြီး..

"မရူးပါဘူး။ တကယ်ပြောတာပါကွ၊ ဖေဖေသိတယ်လေ၊ မင်းအမေဘာလိုချင်သလဲဆိုတာ။ မင်းအမေငါတို့မိသားစုက
ခွဲထွက်သွားနိုင်တဲ့အဓိကအချက်က ဒီအချက်ပဲ။ တကယ်လို့တခုခုပြောင်းလဲတိုးတက်မှုမရှိတော့ရင် သိပ်ကြာတော့မှာမဟုတ်ဘူး.."

"ဘာဖြစ်လို့သားပဲဖြစ်ရမှာလဲ.."

"ဒါဆို..သားကတခြားတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ဖြစ်စေချင်လို့်လား.."

အဖေ့စကားကြောင့်ကျနော်ပြောမထွက်တော့ဘူး။ တွေးကြည့်တော့ အမေကတော်တော်လှတာ၊
ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်းတောင့်တောင့်၊ လှလှ၊ အိုလဲမအိုစာသေး၊ အသက်ကလည်းလေးဆယ်စွန်းစွန်းပဲရှိသေးတာ။
ဒီလိုအနေမျိုးနဲ့ဆိုရင်၊ အဖေ့အစားတခြားယောက်ျားသားတစ်ယောက်ယောက်ရှာပြီးအစားထိုးဖို့ဘာမှခက်မှာမဟုတ်ဘူး။

"ဖေဖေသိပါတယ်ကွာ..မင်းမျက်လုံးတွေကို..၊ မင်းအမေကိုခိုးခိုးကြည့်ပြီး စိတ်ကစားနေတာ၊
ဖေဖေ့အတွေ့အကြုံကိုလိမ်လို့မရဘူးကွ။ ဖေဖေ သားကိုလက်လွှဲပေးရင်ယူရဲလား.."

အဖေ့စကားကြောင့်ကျနော်အံ့သြသွားတယ်။ အဖေကအကုန်သိနေတာပါလား။ ကျနော်ငြိမ်ပြီးစဥ်းစားနေမိတယ်။
ဟုတ်တယ် ကျနော်စောစောကဝန်ခံခဲ့သလို အမေ့ကိုခိုးခိုးကြည့်ပြီးစိတ်ကစားနေခဲ့မိတယ်၊ အမေကကျနော့်ရဲ့ အလှဘုရင်မတစ်ပါးပါ။
တိတ်တခိုးစွဲလမ်းနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့်မေမေကကျနော့်ကိုမွေးပေးခဲ့တဲ့ အမေအရင်းလေ။ စိတ်ကူးယဥ်အိပ်မက်တစ်ခုထက်မပိုဘူး။
အဖေ့မျက်လုံးတွေကကျနော်အပေါ်စူးစူးစိုက်စိုက်အကဲခတ်နေရင်း..၊

"ဘာတွေရှည်ရှည်ဝေးဝေးစဥ်းစားနေတာလဲ။ မနှမြောဘူးလား။ ဒါမှမဟုတ်မင်းအမေကိုတခြားလူလက်ထဲရောက်သွားမှာမြင်ချင်သလား.."

"နှမြောတာပေါ့ဖေဖေရ.."

အဖေကစပ်ဖြဖြဲနဲ့...

"ဒါဆိုလဲသိပ်အတွေးခေါင်မနေနဲ့တော့၊ ဖေဖေကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့သဒ္ဓါလို့ပေးတာနော်၊ မသဒ္ဓါရေစာမဟုတ်ဘူး။
သေချာတွေးကြည့်စမ်း၊ မင်းအမေတို့မိသားစုထဲကခွဲထွက်မသွားပဲတို့နဲ့အတူတူရှိနေဖို့က ဒီတစ်နည်းပဲရှိတော့တာ။
မင်းအမေကကြည့်တော့မထုံတက်တေးနဲ့ အဲ့ဒီဘက်မှာသန်တယ်ကွ၊ နှေးနေရင်မထင်တာတခုခုဖြစ်သွားလိမ့်မယ်.."

ကျနော်လည်းအဖေပြောတာကိုလက်ခံသလိုသံယောင်လိုက်ပြီးခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်သေချာအောင်ပြန်မေးရသေးတယ်။

"သားသဘောပေါက်ပါတယ်ဖေဖေ။ ဒါပေမယ့်အမေ့ဘက်ကရော..၊ သူကဒါမျိုးလက်ခံနိုင်ပါ့မလား.."

ကျနော်မေးတာကိုအဖေကခေါင်းကြီးတညိတ်ညိတ်နဲ့ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးရင်းက..

"အခုအတိုင်းဆို မင်းဘက်ကသဘောတူတယ်ပေါ့၊ မင်းအမေဘက်ကိုတော့ဘာမှမပူနဲ့၊ ဖေဖေ့တာဝန်ထား၊ စည်းရုံးပေးမယ်။
ဖေဖေပြောရင်အဆင်မပြေစရာအကြောင်းမရှိပါဘူးကွာ"

ကျနော်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး။ အဖေပြောတာကိုခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ပဲအဖြေပေးလိုက်မိတော့တယ်။
အဖေကတော့ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးတဟဲဟဲရီရင်းကျန်ခဲ့တယ်လေ။

အဲဒီလိုအဖေနဲ့ကျနော်တိုင်ပင်မိတဲ့နေ့ ညဦးပိုင်းမှာပဲ၊ အဖေနဲ့အမေတိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ဘာတွေပြောနေဆွေးနွေးနေကြသလဲတော့မသိဘူး။
ကျနော်သူတို့နားသွားပြီးဝင်နားထောင်မနေပါဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာဘာသိဘာသာပဲနေလိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့်တချက်တချက်အမေကကျနော့်ဘက်ကိုထူးထူးဆန်းဆန်းအကြည့်တမျိုးနဲ့လှမ်းလှမ်းရှိုးတာတွေ့ရတယ်။

ကျနော်လဲဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး အလိုလိုနေရင်းမနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်လာတာနဲ့ ရှောင်တဲ့အနေနဲ့ကိုယ့်အခန်းထဲဝင်လာပြီးကုတ်နေခဲ့တယ်။
နောက်ရက်တွေမှာ အမေကကျနော်နဲ့တွေ့ရင်မျက်နှာခပ်ရှောင်ရှောင်လုပ်နေတယ်၊ မျက်နှာချင်းအဆိုင်မခံဘူး။
ကျနော်လဲအလိုက်သင့်ပဲနေပြီးအဖေ့ကိုလည်း ဘာဖြစ်တာလည်းဘယ်လိုအခြေအနေရှိလည်းထပ်မမေးမိဘူး။
ဒီလိုနဲ့၂ရက်၃ရက်ကြာအပြီးမှာ အဖေကကျနော့်ကို..

"သား..ဟိုတစ်နေ့က ဖေဖေတို့ပြောကြတာတွေမှတ်မိသေးလား။ ဖေဖေမင်းအမေကိုဒီအကြောင်းတွေပြောပြဆွေးနွေးပြီးပြီ.."

"မေမေကဘာပြောလဲ..သူလက်ခံနိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး.."

"မဟုတ်သေးဘူးကွ..မင်းအမေတော်တော်တော့စဥ်းစားသွားတယ်။ သူစဥ်းစားကြည့်ဦးမယ်တဲ့..၊ ဘာအဖြေထွက်လာမလဲ ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်ကွာ.."

ကျမနာ်ဘာမှပြန်မပြောဖြစ်ခဲ့ဘူး။
ညဦးပိုင်းမိုးချုပ်စမှာ အမေကပြန်မလာသေးဘူး။ ကျနော်ကလုပ်ပေးနေကျအတိုင်း အဖေ့ကိုရေချိုးခန်းဘက်တွန်းသွားပြီးရေချိုးသန့်စင်ပေးတယ်။
အဝတ်အစားလဲပေးပြီးတော့ အဖေ့အလုပ်ခန်းကိုပို့ခဲ့တယ်။ အခန်းထဲကပြန်ထွက်မယ်လုပ်တော့အဖေကအနားကိုလက်ယပ်ခေါ်ပြီးအသံတိုးတိုးနဲ့..

"တကယ်လို့ ဒီည မင်းအမေတခုခုဆုံးဖြတ်လို့ရပြီး မင်းအခန်းထဲကိုလာခဲ့ရင် အားလုံးအစီအစဥ်အတိုင်းဖြစ်လာပြီလို့သာမှတ်လိုက်ပေတော့၊
အဲဒီကျရင် ဘာမှတွေဝေမနေနဲ့တော့နော်။ လုပ်စရာရှိတာသာရဲရဲလုပ်တော့၊ အဖေကြိုးစားစီစဥ်ထားခဲ့ရတာကို မပျက်စေ မလွဲစေနဲ့။
ဖေဖေ မင်းအမေကိုသားလက်ထဲအပ်တယ်။ အပီအပြင်သာဖြစ်ပစေ၊ ကြောက်နေ၊ အားနာမနေနဲ့..ကြားလား.."

အဖေ့ဆီကဒီစကားကြားရတော့ကျနော်သွေးတွေပူတက်လာတယ်။ ရင်တွေကတဒိန်းဒိန်းခုန်ပြီးစိတ်လှုပ်ရှားသွားတယ်။
ဒီနေ့ည ဘာတွေဖြစ်လာမယ်တော့မသိဘူး။

ကျနော်အဖေ့အခန်းကထွက်လာတော့အိမ်ရှေ့မှာအမေ့ကားရပ်ထားတာတွေ့ရတယ်။ အမေပြန်ရောက်နေပြီပေါ့။ ဒါပေမယ့်လူတော့မတွေ့ရဘူး။
ကြည့်ရတာတော့သူ့အခန်းထဲတိုက်ရိုက်ဝင်သွားတယ်ထင်တာပဲ။ အမေက ဒီရက်ပိုင်းအတွင်းရှောင်ရှောင်နေတာ၊ နေပါစေတော့။
ကျနော်လည်းကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်လာခဲ့ပြီး ထိုင်ပြီးဂိမ်းကစားလိုက်။ အွန်လိုင်းရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက်အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်တယ်။

ကွန်ပြူတာမော်နီတာကနာရီက ည၁၀နာရီပြတဲ့အချိန်လောက်မှာပဲအခန်းတံခါးပွင့်လာပြီးအမေဝင်လာတယ်။
တံခါးကိုကျော်ပြီး၂တောင်၃တောင်လောက်အကွာမှာရှေ့ဆက်မတိုးတော့ပဲငြိမ်ပြီးရပ်နေပါလေရော။
ကျနော်ကရိပ်ကနဲ ရှပ်ခနဲ အသံကြားတာနဲ့ စားပွဲကနေနောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်းအမေ့ကိုတွေ့တော့..။

"ဟင်..မေမေ..ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဟင်.."

အမေကသူ့နောက်ကအခန်းတံခါးကိုဆွဲပိတ်လော့ချလိုက်ပြီး နေရာမှာတင်ရပ်ပြီးငြိမ်နေပြန်ရော၊
ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းစေ့ပိတ်ထားပြီးခေါင်းကြီးငုံ့ထားတယ် မျက်ဝန်းတွေကတခုခုကိုဝေခွဲဆုံးဖြတ်လို့မရတဲပုံစံနဲ့။

အမေက ထမီအင်္ကျီအစား၊ နိုင်ငံခြားကဝင်တဲ့ညဝတ်အင်္ကျီရှည် ခရင်မ်ရောင်အပါးစားကိုဝတ်ထားတယ် အင်္ကျီကဂျိုင်းပြတ်ဆိုတော့
မေမေ့လက်မောင်းသားဖြူဖြူကြီးတွေက အခန်းမီးရောင်နဲ့ဝင်းနေတာပဲ။ အမေကအခုထိကျနော်မေးတာမဖြေသေးပဲနေရာမှာပဲငြိမ်ပြီးရပ်နေတုန်း။
ကျနော်နားထဲမှာညနေကအဖေပြောခဲ့တဲ့စကားတွေကိုပြန်ပြီးကြားယောင်လာတယ်။

("တကယ်လို့ ဒီည မင်းအမေတခုခုဆုံးဖြတ်လို့ရပြီး မင်းအခန်းထဲကိုလာခဲ့ရင် အားလုံးအစီအစဥ်အတိုင်းဖြစ်လာပြီလို့သာမှတ်လိုက်ပေတော့၊
အဲဒီကျရင် ဘာမှတွေဝေမနေနဲ့တော့နော်။ လုပ်စရာရှိတာသာရဲရဲလုပ်တော့၊ အဖေကြိုးစားစီစဥ်ထားခဲ့ရတာကို မပျက်စေ မလွဲစေနဲ့။
ဖေဖေ မင်းအမေကိုသားလက်ထဲအပ်တယ်။ အပီအပြင်သာဖြစ်ပစေ၊ ကြောက်နေ၊ အားနာမနေနဲ့..ကြားလား..")

ဒီစကားကိုပြန်စဥ်းစားမိတော့ကျနော့်ကိုတွန်းအားပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားတယ်။
ကျနော်ထိုင်ခုံကထလိုက်ပြီးအမေရပ်နေတဲ့ဆီကိုလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ကျနော်အမေ့ကိုကြည့်လိုက်တော့သူ့ပုံစံကမျက်နှာကြီးပူထူပြီးရှက်နေသလိုပဲ။

ကျနော်ကရှေ့မှာယှက်ထားတဲ့အမေ့လက်နှစ်ဘက်ကိုဆွဲယူလိုက်တယ်။ အမေ့မျက်လုံးတွေကိုတည့်တည့်ဆိုင်ပြီးကြည့်လိုက်တော့
အမေကတချက်ပြန်ကြည့်လိုက်ပြီးမှအကြည့်ကိုလွှဲသွားပြန်တယ်။ ကျနော်လည်းအမေ့လက်ကိုဆွဲခေါ်လာပြီးကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
ထိုင်လိုက်ပေမယ့်အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ကတုန်လှုပ်နေတယ်။ စိတ်ထဲမှာကဏှာမငြိမ်ဖြစ်နေတဲ့ပုံစံပေါက်နေတယ်။
ထိုင်နေပုံကိုကကြောက်လို့ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြုံ့ထားသလိုပဲ။

အမေကကုတင်စောင်းကခြေနှစ်ချောင်းချထိုင်နေတယ်။ ကျနော်ကအမေ့ရှေ့ကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး
အမေဝတ်ထားတဲ့ညဝတ်အင်္ကျီ (ဂါဝန်ရှည်)ဖြူပါးပါးလေးရဲ့အောက်နားစကိုအသာလေးဖြေးဖြေးချင်းလှန်တင်ကြည့်တယ်။
ဂါဝန်ကရှည်တော့ ဒူးကိုကျော်ပြီးခြေသလုံးတဝက်လောက်ထိဖုံးနေတာလေ။

မေမေကအသားဖြူဖြူနှစ်နှစ်နဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ပါ။ ဂါဝန်အောက်ပိုင်းမဖုံးမိတဲဲ့နေရာကအခုအနီးကပ်မြင်နေရတဲ့ခြေသလုံးသားလေးတွေကဝင်းနှစ်နေတယ်။
အသားပြည့်ပြည့်ခြေဖမိုးခုံးခုံးလေးတွေရယ်။ ခြေသည်းလေးတွေသေချာချွန်းနေအောင်ညှပ်ထားပြီး၊
စတော်ဘယ်ရီရောင်ဆိုးဆေးနဲ့ပေါ်လစ်တင်၊ တန်ဆာဆင်ထားတဲ့ခြေချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေကလဲအရမ်းလှတာပဲဗျာ။

တခါမှခြေထောက်လေးတွေကြည့်ပြီးအမေ့အလှကိုဒီလိုမခံစားမိဖူးဘူး။ အခုမှကျနော် ဒေါင်းပြီးကြည့်ဖူးတဲ့HD ကားတွေထဲက
မင်းသမီးရဲ့ခြေထောက်အလှကိုအသားပေးအနီးကပ်ရိုက်ပြထားတဲ့အကွက်တွေကိုပြန်မြင်ယောင်မိတယ်၊
ခြေထောက်လေးကြည့်မိရုံနဲ့ ကျနော်ရင်တွေတသိမ့်သိမ့်နဲ့ခုန်တက်လာမိတယ်။ မိန်းမဆိုတာသူတို့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုချင်းစီရဲ့အလှနဲ့
ကာမဂုဏ်စိတ်ဖြစ်အောင်ဆွဲဆောင်နိုင်မှန်း စာတွေမှာတွေ့ဖူးဖတ်ဖူးခဲ့တာအခုမှနားလည်လာသလိုပဲ။

ကျနော် အမေ့ဂါဝန်အနားစလေးကိုလိပ်ပြီးလှန်တင်လာခဲ့တာ အမေ့ရဲဒူးဖွေးဖွေးလေးတွေပေါ်လာတယ်။
အမေကဒူးနှစ်ဘက်ကိုပူးပြီးကပ်နေအောင်စိထားတယ်။ ကျနော်ဂါဝန်စကိုပေါင်လယ်အထိဆက်လှန်တင်သွားလိုက်တယ်၊ ဒူ
းအထက်ဘက်ကပေါင်လုံးကြီးတွေကလဲဖွံ့ဖွံ့ကြီးနဲ့ ဖွေးဥနေတာပဲ။

ကျနော်က ပေါင်အလည်လောက်မှာပဲဂါဝန်စကိုတင်ထားလိုက်ပြီးတော့အမေ့ဒူးလုံးလုံးလေးနှစ်ခုကိုကိုင်ပြီးပွတ်ကြည့်တယ်၊
တကယ့်ကိုစက္ကန်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပါဘဲ၊ ဒူးအထက်ကအမေ့ပေါင်လုံးတွေပေါ်မှာကြက်သီးဖုတွေထလာတာတွေ့လိုက်ရတယ်။
ကျနော်ကဒူးနှစ်ဘက်ကိုလက်တစ်ဘက်စီနဲ့ကိုင်ပြီးဘေးတဘက်တချက်ဆီတွန်းပြီးဖြဲထုတ်ကြည့်တယ်။

အမေ့ကိုယ်လုံးလေးကတောင့်နေတယ်။ အမေ့ဆီကအသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေစထွက်လာတယ်။
အခန်းထဲရောက်လာကထဲကအမေ့ဆီကအခုထိဘာစကားတခွန်းမှထွက်မလာသေးဘူး။ နှုတ်ဆိတ်ပြီးငြိမ်ချက်သားကောင်းနေတယ်။
အရှက်ကြီးနေတာလားတော့မသိဘူး။ ကျနော်ဒူးတွေကိုဆွဲဖြဲနေတဲ့အချိန်မှာ အမေ့ကိုယ်လုံးလေးတောင့်နေတာကလွဲရင်၊ ဘာမှငြင်းဆန်တာတို့ရုန်းတာတို့မရှိဘူး။

ဒါပေမယ့်အမေကျနော့်မျက်နှာကိုခပ်ရွဲရွဲမျက်လုံးကြီးတွေနဲ့စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လဲအမေ့အကြည့်ဆီကမျက်နှာလွှဲပြီး
ကားထွက်လာတဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားကိုပဲငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ အမေဝတ်ထားတဲ့အစိမ်းနုရောင် ဇာဖောက်ပင်တီလေးကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
ဇာပါးပါးလေးအောက်ကဖောင်းမို့ခုံးတက်ပြီးမြောင်းရာလေးပေါ်နေတဲ့အရာက၊ ဘာကြီးလဲဆိုတာ၂ခါပြောဖို့တောင်မလိုတော့ပါဘူး။

အောစာအုပ်တွေ၊ နိကက်ပုံတွေ ဒေါင်းလုပ်ဆွဲပြီးအလွတ်ရမတတ်နီးပါးကျင့်ထားဖူးတဲ့ကောင်ဆိုတော့လက်တွေ့ကျကျမြင်လိုက်ရတာကြီးရဲ့
အနံ့အသက်နဲ့ဆွဲဆောင်မှုကြောင့်ကျနော့်အောက်ကညီလေးကထန်ခနဲထောင်ထလာတော့တယ်။
ကျနော်ကအခုဟနေပြီဖြစ်တဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲလက်ထည့်ကြည့်ပြီးအမေ့ရဲ့ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုကိုင်ကြည့်လိုက်တယ်။
ကိုင်တာမှ ပေါင်အတွင်းဘေးသားနုနုလေးတွေကိုရွရွလေးပွတ်ပြီးကြည့်တာ။

အမေ့ကြက်သီးဖုလေးတွေကပိုပြီးဖူးထလာတယ်။ အမေကလက်နဲ့အုပ်ထားတာတို့၊ ကာတာတို့၊ တွန်းထုတ်တားဆီးတာတို့လုံးဝမရှိဘူး။
ပါးစပ်ကိုသာတင်းတင်းစိပိတ်ပြီး ကျနော့်လက်တွေကစားနေတဲ့နေရာကိုငုံ့ကြည့်နေတယ်။ နောက်ဆုံးကျနော့်လက်တွေကပေါင်ခြံကြားရောက်လုနီးနေပြီ။

လက်ဖျားကလဲပင်တီခွဆုံအနားသားဆီရောက်ပြီးလျှိုဝင်တော့မယ့်အနေအထားမှာ အမေကပေါင်ကိုရုတ်တရက်ဆွဲစိလိုက်ပြီး၊
နောက်ဆုတ်ရှောင်မလို့ဟန်ပြင်လိုက်တော့ ကျနော်လည်းလက်ညပ်မသွားအောင် အမြန်ရုတ်လိုက်ရပြီး အမေ့မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။
အမေကကိုယ်လေးတခြမ်းရို့ပြီးမျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ..။

"မီးအရင်ပိတ်လိုက်ဦးလေကွယ်.."
-----------------------------------------

Share on Google Plus

About Apyar

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.
    Blogger Comment
    Facebook Comment

0 comments:

Post a Comment